COLUMN: Soufyan Ahannach voetballer aanvallend middenvelder
COLUMN: Soufyan Ahannach voetballer aanvallend middenvelder
Geschreven 6 November 2021 / gepubliceerd 7 November 2021
Van het eerste moment dat jij hem ziet strijden, begrijp je dat hij een van de weinigen van zijn generatie is, die heel erg goed weet te voetballen. Elk moment laat Soufyan Ahannach zijn onbetwistbaar talent in de velden zien. Vanaf zijn eerste wedstrijden match per match, zelfs indien hij alleen maar een helft speelde, omdat hij langzaam langzaam moest acclimatiseren in de club door zijn blessure, toonde hij elementen van een commandant. Als we op zijn prestaties terugkijken, zullen we aan zijn rijke staat van dienst constateren, omdat hij op hoog niveau heeft gespeeld (Brighton en Hove Albion / Premier League-Sparta Rotterdam / Eredivisie), dat hij beschikt over genoeg kwaliteiten van een hoge techniek.
Zoals een plaatselijke dribbel een-op-een, maar ook als hij zich bevindt tussen drie voetballers, heeft hij nog een manier om te ontsnappen.
Accurate assist in de aanval, maar ook in de verdediging, met als resultaat het bevrijden van de club. Krachtig rechterschot, die elke keeper van de tegenstander bang maakt, die zijn netten vindt. Echter heeft het geen gelukkig eind, dan voelen zijn palen het.
Glimlachend naar zijn ploeggenoten, maar ook naar de supporters van de blauw-witte club van Den Bosch. Vooral na afloop van de thuiswedstrijden en het feest die de M-side organiseert en de spelers naar de tribunes lopen om voor hen te applaudisseren. Hij is zeker te weten een lichtend voorbeeld om te imiteren voor de jongere spelers van de Brabantse club.
Tot slot wensen alle supporters om ons nog andere mooie momenten te schenken en zijn talent op het gras te ontplooien.
Alexandros Moundreas
In memoriam Bert van Steenbergen
In memoriam Bert van Steenbergen
6 januari 2021
Lieve vriend van ons,
Wat een verschrikkelijk nieuws dit!! Toen onze medesupporter Antoine van Muilekom vanmiddag via Messenger tegen mij heeft gezegd dat Bert van Steenbergen is overleden. Het is niet te geloven. Oh man, vanaf het moment dat we voor de eerste keer hebben kennis gemaakt in ons stadion De Vliert zijn we met elkaar geweest. Lekker vroeg met de andere medesupporters: jouw oudste lieve dochter Mariëlle, de broertjes Willy en Antoine van Muilekom met zijn vriendin Ilse van Amerongen en af en toe als het mogelijk was Evelien van de Broek, omdat zij heeft gewerkt binnen onze club, om te kletsen. En altijd met jouw glimlach erbij en positief om te winnen. Als we hadden verloren zei jij ook: “Dat maakt niet uit, de volgende keer beter”. Maar jouw kritiek en commentaar op iedereen, de bestuursleden, spelers en de manier waarop gespeeld werd, waren altijd juist zonder overbodige woorden. Jij bent zo blij geweest toen jij een drakenketting gewonnen hebt en via privé berichten heb je tegen me gezegd dat jij het iedere dag draagt, omdat jij het leuk hebt gevonden. Ik ben supertrots geweest op jou toen ik jou heb geïnterviewd met jouw lieve oudste dochter Mariëlle en jij wachtte erop wanneer ik klaar ben met mijn, ons boek om jou, jullie te laten zien. Echter ik vond het nog mooier dat we tijdens onze bijna dagelijkse gesprekken via Messenger praatten over het Griekse biertje Mythos en we lachten, vooral hebben we gepraat om een keertje, als Covid-19 voorbij is, met onze familie samen te eten. En het allerbelangrijkste is dat jij me altijd adviseerde, omdat ik hartpatiënt ben net zoals jij, jij was bovendien geopereerd, om geen alcohol te drinken. Lieve vriend, ik ben hartstikke trots op alles dat je gepresteerd hebt, dat je afgelopen seizoen meestal mee ging met de supportersbus om de uitwedstrijden te bezoeken, en dat je hebt nagedacht over en hoopte op een beter terrasje voor jou en jouw maatje Heintje. Het zekere is dat ik jou echt ga missen en ik zou jou graag nog een keertje willen zien als we elkaar ontmoeten boven om over onze blauw-witte liefde te kletsen.
Jouw medesupporter en vriend,
Alexandros Moundreas
COLUMN: Het voetbal van de toekomst
COLUMN: Het voetbal van de toekomst
Geschreven op 20-10-2020 en gepubliceerd op 05-11-2020
De supporters beweren met klem en ze hebben geen ongelijk dat het voetbal zonder publiek geen voetbal is en dat er zonder doelpunten ook geen voetbal is. Ondanks dat sommige wedstrijden zonder doelpunten aantrekkelijker zijn dan wedstrijden met doelpunten. Laten we de dingen om beurten bekijken. De goede oude tijd van voetbal is voorgoed voorbij. Toen geboren voetbaltalenten spektakel boden en meer dan verwacht. Verschillende uitvindingen (hakjes, omhalen etc.) zonder extreme situaties voor blessures, terwijl het beter is niet te praten over nu. Voetstappen, ellebogen bij bijna elke wedstrijd en andere criminele overtredingen gebeuren, elementen van meer laster van de sport dan reclame, die in sommige gevallen grenzen overschrijden met als gevolg ernstige blessures vooral in het gezicht en opzettelijke vertragingen zodat de tijd in hun voordeel telt. Dus is het spektakel middelmatig bij de meeste wedstrijden waarbij je vaak slaap krijgt. Wat betreft het geld en de salarissen van de voetballers die de grenzen van de fantasie van de menselijke geest dikwijls overschrijden. Omdat de situatie in volle vaart vooruit rent en de bedragen omgekeerd evenredig zijn met hun voetbalwaarde. Tot slot is de kers op de taart en terwijl we een crisisperiode doormaken met het coronavirus dat elke dag zijn hoogtepunt bereikt, wat betreft de verspreiding van de ziekte en de doden. En terwijl we een tijdje wachtten op de versoepeling van de maatregelen, besloten de experts rond de meest populaire sport ter wereld tot sluiting van de tribunes voor 2-3 weken voor de gezondheid van de supporters zoals ze categorisch stellen. Misschien zijn ze van plan om in de toekomst het voetbal zonder de voetballers te spelen, op deze manier zullen ze namelijk zijn laatste grafsteen plaatsen.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: Het is echt moeilijk na een grote nederlaag
Column: Het is echt moeilijk na een grote nederlaag
Geschreven: 28 september 2020 / Gepubliceerd: 29 september 2020
Het is niet moeilijk na een grote overwinning uit en thuis: Telstar-FC Den Bosch (1-4) 16-10-2009, FC Den Bosch-Telstar (3-0) 11-03-2011, Sparta Rotterdam-FC Den Bosch (1-5) 25-02-2013, Telstar-FC Den Bosch (1-3) 29-11-2013, Telstar-FC Den Bosch (1-2) 12-12-2014 etc. om te juichen, blij zijn en genieten waar je ook bent.
Het is echt moeilijk na een grote nederlaag met de handen hoog te verliezen (6-1) 28-09-2020 in de regenachtige zetel van jouw tegenstander en om niets te kunnen zeggen.
Het is niet moeilijk om na kleine of grote overwinningen achter jouw club te blijven staan en te vieren met individuele of collectieve feesten in de gemeente van jouw stad.
Het is echt moeilijk om zes (6) keer zware klappen in jouw lichaam te tellen en meteen weer overeind te komen en sterk op jouw benen te staan.
Het is niet moeilijk om te leven in een gewone makkelijke familie, zonder moeilijke situaties, die ze bijna allemaal oplossen.
Het is echt moeilijk om te leven in een familie met familieleden (moeder, broer) etc. die jou nodig hebben om lichamelijke of geestelijke situaties te verzorgen.
Het is niet moeilijk na een kleine of grote overwinning thuis of uit om naar jouw huis te gaan en te slapen. Zeker te weten zal deze slaap zacht, rustig en prettig zijn.
Het is echt moeilijk als je verloren hebt met een ruime score en je niet kan slapen, jij jouw ogen niet kunt dichtdoen.
Het is echt moeilijk om wakker te worden van overspannenheid door verdriet en om te proberen te boven te komen, omdat het leven doorgaat.
Zoiets althans dicteren de schriftelijke en ongeschreven wetten.
Het is niet moeilijk om jouw clubje alleen massaal te volgen in goede tijden.
Het is echt moeilijk om jouw clubje ook te volgen met een aantal supporters op een hand geteld in slechte tijden.
Met hoop en een visioen: dat jij jouw clubje eindelijk in de allereerste divisie de Eredivisie zal zien, waarvoor ze beven en allemaal respect hebben.
HEYA DEN BOSCH!!
Alexandros Moundreas
Journalist en dichter
COLUMN: Pedro David Rosendo Marques, spits van FC Den Bosch
COLUMN: Pedro David Rosendo Marques, spits van FC Den Bosch
Geschreven 10-02-2020 / Gepubliceerd 04-03-2020
Eindelijk een spits met verstand van voetbal, die volstrekte volwassenheid laat zien, zelfs al is hij nauwelijks 21 jaar oud. Anderzijds bekrachtigt zijn Portugese herkomst het. Bewegen in alle ruimte van het middenveld en ook als de blauw-witte ploeg van Brabant in de aanval is, maar als het nodig is ontplooit hij zijn verdedigingskwaliteiten. Lenig mét de bal op de voet, maar vooral zónder dat, met juiste bewegingen, strijdbaar tegen elke tegenstander. Hij beschikt over een krachtige schop, dribbel en sprong, ideale kwaliteiten voor de positie van de centrale aanvaller, die hem helpen in elke wedstrijd om te scoren om in iedere fase aanwezig te zijn, dus tussen de uitblinkers.
Hij werkt onberispelijk samen met al zijn ploeggenoten van het middenveld en voor, maar ook van de verdediging, wat tot resultaat heeft dat hij nog een kwaliteit kan toevoegen aan zijn voetbalprofiel. Hij vormt een kostbaar werktuig voor zijn ploeg en tegelijkertijd een prettige hoofdpijn voor zijn trainer.
Tot slot, ondanks dat hij nog maar korte tijd in de club zichtbaar verschijnt, is het klaar en duidelijk dat hij zowel met zijn voetbaltalent als met zijn karakter dierbaar is geworden bij zijn ploeggenoten. Maar bij de supporters ook, die meer zekerheid voelen aan de frontlijn, nu er iets goed gaat met het scoren, omdat hij al 14 doelpunten tot nu toe heeft gemaakt en nog meer zullen volgen.
Met de hoop en de wens van iedereen dat hij blijft en de inspanningen ondersteunt voor een betere toekomst van FC Den Bosch.
Alexandros Moundreas
Journalist en dichter
COLUMN: Een brief vanuit heel mijn hart - Uitnodiging (oproep) in De Vliert
COLUMN: Een brief vanuit heel mijn hart - Uitnodiging (oproep) in De Vliert
Geschreven 03-02-2020 Gepubliceerd 05-02-2020
Toen ik in Nederland en in ‘s-Hertogenbosch ben gekomen, is onmiddellijk heel mijn hart ongebreideld gaan kloppen. Daarom ben ik zonder twijfel, zonder een enkel moment te verliezen in het stadion De Vliert geweest. Ik herinner me nog steeds mijn eerste keer, mijn eerste wedstrijd FC Den Bosch-Stormvogels Telstar (2-0) door Nyron Wau (57´) en Peter Uneken (61´) op vrijdagavond 11-08-2006.
Wow! Wat een publiek! 3.778 Supporters, vooral de M-side, die zingen en met de vlaggen zwaaien. Wat een sfeer tot de 90e minuut toen de scheidsrechter zijn laatste fluitsignaal gaf alleen maar zingen. Zo is het gebeurd, bij de uitwedstrijden ook. Dat kan niet anders dan dat de Bosschenaren, dat is overal bekend, met het Bourgondische hart hun gastvrijheid schenken.
Dat is wat ik heb gezien binnen de 14 jaren dat ik supporter ben van de mooiste Brabantse club en misschien van Nederland. Dus dat is alleen maar een keuze om jullie te bewijzen, met eigen ogen de waarheid van mijn woorden vast te stellen.
En niet met de racistische gevoelens waar iedereen profiteert van het feit wat in de Vliert is gebeurd tegen Excelsior (3-3) op vrijdag 17-11-2019. Zo simpel iedereen, kranten, lokale media, vooral op TV tot cabaretiers etc. Niels van der Laan en Jeroen Woe. Die op een negatieve manier de club probeerden neer te zetten, wat meer is, lachende satirische actualiteitenprogramma’s met alle spreukjes die de M-side zingt, zoals “No one likes us, we don’t care”, “We are the M-side” etc.
Tot slot zou ik graag iets willen zeggen tegen de schrijver, redacteur, voetbalcriticus en columnist Hugo Borst, die supporter van Sparta Rotterdam is, dat hij niet goed gepraat heeft over onze club. Hij heeft gezegd: wat een amateuristisch gedrag van FC Den Bosch en het is een kleine club.
En ik nodig iedereen uit van ons over wie slecht werd gedacht na het feit tegen de speler Ahmad Mendes Moreira van de tegenstander Excelsior, dat wij de slechtste supporters van Nederland zijn: van harte welkom in De Vliert met de zekerheid dat jullie deze sfeer niet in het Kasteel of in een ander voetbalstadion in Nederland kunnen beleven. Tot ziens!!
Alexandros Moundreas
Journalist en dichter
COLUMN: Een brief vanuit heel mijn hart - Uitnodiging (oproep) in De Vliert
Geschreven 03-02-2020 Gepubliceerd 05-02-2020
Toen ik in Nederland en in ‘s-Hertogenbosch ben gekomen, is onmiddellijk heel mijn hart ongebreideld gaan kloppen. Daarom ben ik zonder twijfel, zonder een enkel moment te verliezen in het stadion De Vliert geweest. Ik herinner me nog steeds mijn eerste keer, mijn eerste wedstrijd FC Den Bosch-Stormvogels Telstar (2-0) door Nyron Wau (57´) en Peter Uneken (61´) op vrijdagavond 11-08-2006.
Wow! Wat een publiek! 3.778 Supporters, vooral de M-side, die zingen en met de vlaggen zwaaien. Wat een sfeer tot de 90e minuut toen de scheidsrechter zijn laatste fluitsignaal gaf alleen maar zingen. Zo is het gebeurd, bij de uitwedstrijden ook. Dat kan niet anders dan dat de Bosschenaren, dat is overal bekend, met het Bourgondische hart hun gastvrijheid schenken.
Dat is wat ik heb gezien binnen de 14 jaren dat ik supporter ben van de mooiste Brabantse club en misschien van Nederland. Dus dat is alleen maar een keuze om jullie te bewijzen, met eigen ogen de waarheid van mijn woorden vast te stellen.
En niet met de racistische gevoelens waar iedereen profiteert van het feit wat in de Vliert is gebeurd tegen Excelsior (3-3) op vrijdag 17-11-2019. Zo simpel iedereen, kranten, lokale media, vooral op TV tot cabaretiers etc. Niels van der Laan en Jeroen Woe. Die op een negatieve manier de club probeerden neer te zetten, wat meer is, lachende satirische actualiteitenprogramma’s met alle spreukjes die de M-side zingt, zoals “No one likes us, we don’t care”, “We are the M-side” etc.
Tot slot zou ik graag iets willen zeggen tegen de schrijver, redacteur, voetbalcriticus en columnist Hugo Borst, die supporter van Sparta Rotterdam is, dat hij niet goed gepraat heeft over onze club. Hij heeft gezegd: wat een amateuristisch gedrag van FC Den Bosch en het is een kleine club.
En ik nodig iedereen uit van ons over wie slecht werd gedacht na het feit tegen de speler Ahmad Mendes Moreira van de tegenstander Excelsior, dat wij de slechtste supporters van Nederland zijn: van harte welkom in De Vliert met de zekerheid dat jullie deze sfeer niet in het Kasteel of in een ander voetbalstadion in Nederland kunnen beleven. Tot ziens!!
Alexandros Moundreas
Journalist en dichter
|
|
|
Copyright © 2015-2020 by Alexandros E. Moundreas. All rights reserved. The content of this website or any portion thereof may not be reproduced or used in any matter whatsoever without the express written permission of Alexandros E. Moundreas, except for the use of brief quotations in a review. For permission request you can contact Alexandros Moundreas via Facebook:
COLUMN: Kut KNVB Maffia KNVB, je maakt FC Den Bosch kapot
COLUMN: Kut KNVB Maffia KNVB, je maakt FC Den Bosch kapot
Geschreven: 18-07-2019 / Gepubliceerd: 19-07-2019
Iedere supporter denkt NU dat de KNVB kut is en Maffia, maar dat is niet waar. De waarheid ligt ergens anders dan dat KNVB altijd kut en Maffia is, wie denkt dat dit in Nederland niet kan gebeuren is naïef. Dat is precies de titel van een schitterend fragment van het boek Voetbal & Maffia “We schieten je kapot”, maar ook van de eigen fouten van FC Den Bosch. Dus de waarheid bestaat in de afgelopen jaren, van de verleden tijd, niet NU, toen:
1. een scheidsrechter die Liesveld heet alles heeft gedaan om FC Den Bosch, die bijna was gepromoveerd (2012) in de finale tegen Willem II, te laten verliezen en daarna grote jonge sterrentalenten van de ploeg massaal vertrokken zijn naar andere ploegen, zoals: Danny Verbeek, Paco van Moorsel, Tom van Weert, Ralf Seuntjens, Kevin Begois, en NU: Jort van der Sande, Sam Kersten;
2. bij de uitwedstrijden 9-10 mensen aanwezig waren;
3. bij elk vragenuurtje die bestuursleden organiseerden we geen concreet antwoord hebben teruggekregen en we natuurlijk elke avond verdrietig en boos naar huis vertrokken;
4. we het laatste jaar wachtten op de goedkeuring van de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond (KNVB) waarvan iedereen verwachtte dat die negatief was, maar wat niemand durfde te zeggen.
Maar jammer genoeg betalen we als echte supporters de fouten van de KNVB en van de bestuursleden van onze geliefde club. Eindelijk is dat de enige waarheid. Iedereen kan wegvallen, maar niet wij, de echte supporters die achter ons FC Den Bosch blijven staan in slechte en goede tijden, met hitte, koude, regen en sneeuw overal en altijd. Of er nu in De Vliert 2.000-3.000 supporters aanwezig zijn of 9-10 supporters bij de uitwedstrijden. Alleen de laatste wedstrijden thuis was het bijna vol (6.000-8.000) en uit met 450-500 supporters van dit seizoen 2018-2019 na de komst van Kakhi Jordania, in wie gelukkig alle supporters “in Kakhi we trust” vertrouwen hadden. We zongen: “We are going up, we are going up” en alle positieve liedjes. Alle tegenstanders hebben ons gevoeld en serieus genomen en begrepen wel wat FC Den Bosch betekent en we hoopten op een mooie organisatie.
Maar het laatste dramatische nieuws is jammer genoeg dat FC Den Bosch en Kakhi Jordania niet verder gaan. Dat betekent dat we alleen verder gaan in de voetballerij.
Dus mijn conclusie is: dit seizoen 2019-2020, dat binnenkort gaat beginnen, iedereen uit de mooiste stad Den Bosch elke hoek van het stadion De Vliert te laten vullen en als dat kan meer supporters met hun aanwezigheid bij de uitwedstrijden te laten verklaren dat de club nog leeft en zal blijven leven. Omdat je in alle kleine details moet bevestigen dat jij een grote ploeg bent.
Alexandros Moundreas
Journalist en dichter
Geschreven: 18-07-2019 / Gepubliceerd: 19-07-2019
Iedere supporter denkt NU dat de KNVB kut is en Maffia, maar dat is niet waar. De waarheid ligt ergens anders dan dat KNVB altijd kut en Maffia is, wie denkt dat dit in Nederland niet kan gebeuren is naïef. Dat is precies de titel van een schitterend fragment van het boek Voetbal & Maffia “We schieten je kapot”, maar ook van de eigen fouten van FC Den Bosch. Dus de waarheid bestaat in de afgelopen jaren, van de verleden tijd, niet NU, toen:
1. een scheidsrechter die Liesveld heet alles heeft gedaan om FC Den Bosch, die bijna was gepromoveerd (2012) in de finale tegen Willem II, te laten verliezen en daarna grote jonge sterrentalenten van de ploeg massaal vertrokken zijn naar andere ploegen, zoals: Danny Verbeek, Paco van Moorsel, Tom van Weert, Ralf Seuntjens, Kevin Begois, en NU: Jort van der Sande, Sam Kersten;
2. bij de uitwedstrijden 9-10 mensen aanwezig waren;
3. bij elk vragenuurtje die bestuursleden organiseerden we geen concreet antwoord hebben teruggekregen en we natuurlijk elke avond verdrietig en boos naar huis vertrokken;
4. we het laatste jaar wachtten op de goedkeuring van de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond (KNVB) waarvan iedereen verwachtte dat die negatief was, maar wat niemand durfde te zeggen.
Maar jammer genoeg betalen we als echte supporters de fouten van de KNVB en van de bestuursleden van onze geliefde club. Eindelijk is dat de enige waarheid. Iedereen kan wegvallen, maar niet wij, de echte supporters die achter ons FC Den Bosch blijven staan in slechte en goede tijden, met hitte, koude, regen en sneeuw overal en altijd. Of er nu in De Vliert 2.000-3.000 supporters aanwezig zijn of 9-10 supporters bij de uitwedstrijden. Alleen de laatste wedstrijden thuis was het bijna vol (6.000-8.000) en uit met 450-500 supporters van dit seizoen 2018-2019 na de komst van Kakhi Jordania, in wie gelukkig alle supporters “in Kakhi we trust” vertrouwen hadden. We zongen: “We are going up, we are going up” en alle positieve liedjes. Alle tegenstanders hebben ons gevoeld en serieus genomen en begrepen wel wat FC Den Bosch betekent en we hoopten op een mooie organisatie.
Maar het laatste dramatische nieuws is jammer genoeg dat FC Den Bosch en Kakhi Jordania niet verder gaan. Dat betekent dat we alleen verder gaan in de voetballerij.
Dus mijn conclusie is: dit seizoen 2019-2020, dat binnenkort gaat beginnen, iedereen uit de mooiste stad Den Bosch elke hoek van het stadion De Vliert te laten vullen en als dat kan meer supporters met hun aanwezigheid bij de uitwedstrijden te laten verklaren dat de club nog leeft en zal blijven leven. Omdat je in alle kleine details moet bevestigen dat jij een grote ploeg bent.
Alexandros Moundreas
Journalist en dichter
|
|
|
|
COLUMN: Goedkeuring van de overname van FC Den Bosch: gele en rode kaart naar de KNVB
COLUMN: Goedkeuring van de overname van FC Den Bosch: gele en rode kaart naar de KNVB
Geschreven: 29 juni 2019 / Gepubliceerd: 1 juli 2019
Als er iets echt niet goed gaat. Ik voel dat iemand me spottend uitlacht, in de maling neemt, bedriegt, voor de gek houdt, een spel speelt achter mijn rug. En als ik het begrijp, raak ik buiten zinnen, verlies ik mijn verstand. In het geval van de KNVB raakt het me niet alleen als supporter van FC Den Bosch, als journalist, maar ook als mens. In alle drie bovenstaande gevallen weet ik niet waar ik aan moet denken. Als Griek geloofde ik dat zoiets als dit alleen in mijn vaderland gebeurde. Echter ook hier in Nederland, die nu een aantal jaren mijn tweede vaderland is, waar ik dacht dat onrechtvaardigheid en fraude niet bestaat. Echter nu elke dag die passeert, geloof ik dat dit geen toeval is, maar ben ik zeker dat er iets niet goed gaat. Omdat de verlenging van de tijd over de goedkeuring van de overname aldoor reusachtig wordt vergroot, van 9-10 en 10-11 tot bijna 12 maanden dus 1 jaar verlopen en wie weet hoeveel tijd langer nog we moeten wachten. Daarom dus zweven boven het stadion De Vliert alleen maar een paar vertwijfelde vraagtekens, zoals:
1. Waarom is er zo veel tijd nodig, of het nu een simpel of gecompliceerd antwoord is?
2. Waarom twee maten en twee gewichten en niet gelijke behandeling van alle tegenstanders?
Alexandros Moundreas,
Journalist en dichter
Geschreven: 29 juni 2019 / Gepubliceerd: 1 juli 2019
Als er iets echt niet goed gaat. Ik voel dat iemand me spottend uitlacht, in de maling neemt, bedriegt, voor de gek houdt, een spel speelt achter mijn rug. En als ik het begrijp, raak ik buiten zinnen, verlies ik mijn verstand. In het geval van de KNVB raakt het me niet alleen als supporter van FC Den Bosch, als journalist, maar ook als mens. In alle drie bovenstaande gevallen weet ik niet waar ik aan moet denken. Als Griek geloofde ik dat zoiets als dit alleen in mijn vaderland gebeurde. Echter ook hier in Nederland, die nu een aantal jaren mijn tweede vaderland is, waar ik dacht dat onrechtvaardigheid en fraude niet bestaat. Echter nu elke dag die passeert, geloof ik dat dit geen toeval is, maar ben ik zeker dat er iets niet goed gaat. Omdat de verlenging van de tijd over de goedkeuring van de overname aldoor reusachtig wordt vergroot, van 9-10 en 10-11 tot bijna 12 maanden dus 1 jaar verlopen en wie weet hoeveel tijd langer nog we moeten wachten. Daarom dus zweven boven het stadion De Vliert alleen maar een paar vertwijfelde vraagtekens, zoals:
1. Waarom is er zo veel tijd nodig, of het nu een simpel of gecompliceerd antwoord is?
2. Waarom twee maten en twee gewichten en niet gelijke behandeling van alle tegenstanders?
Alexandros Moundreas,
Journalist en dichter
COLUMN: HET GEDULD HEEFT HAAR LIMIET
COLUMN: Het geduld heeft haar limiet
Geschreven: 8 mei 2019 / Gepubliceerd: 9 mei 2019
Er zijn veel mensen die met klem beweren, misschien de meerderheid, dat het voetbal een miniatuur is van het leven. En misschien hebben zij gelijk. Wat meer is, zij zeggen dat het de spiegel van het leven is, het weerspiegelt de hele samenleving. Zo bestaan in het voetbal, zoals in de maatschappij, wetten. Zo moet het gebeuren en niet anders, de wet van de jungle waar de machtigen de overhand hebben op de zwakkeren.
In dit geval nu wachtende op het resultaat van de beslissing van de KNVB of Kakhi Jordania, de geldschieter van de Brabantse club FC Den Bosch uit de Keuken Kampioen Divisie, de ondersteuning voort kan zetten, vraagt iedere verstandige supporter zich af wat er is gebeurd en deze beslissing vertraagt.
De eerste vraag die opkomt bij elke supporter van FC Den Bosch is de volgende. Misschien als de financier luistert naar de naam van een grote club als Ajax, Feyenoord, PSV, zou het misschien dezelfde trotsering zijn, of zou de behandeling totaal anders zijn? Zelfs indien het antwoord bekend is, te weten natuurlijk ja.
Logisch dat het geduld van de supporters, maar ook van de meerderheid binnen de club haar limiet heeft bereikt, gelukkig niet overschreden, tegen de KNVB, die zich van de domme houdt, niet wil luisteren naar de stemmen van de eenvoudige supporters, als roependen in de woestijn, voor een snellere oplossing van de kwestie.
Alexandros Moundreas
Journalist en dichter
COLUMN: BEDANKT KNVB, BEDANKT MENEER MULDER!
COLUMN: Bedankt KNVB, bedankt meneer Mulder!
Geschreven en gepubliceerd 1 september 2018
Elke vrijdag, zaterdag, zondag, maandag wanneer een wedstrijd van ons FC Den Bosch plaatsvindt heb ik een gevoel, net al aan mijn 13e seizoen begonnen, dat het met de scheidsrechters niet goed gaat. En altijd wordt het bewaardheid. En dat is geen excuus als wij verloren hebben of gelijk hebben gespeeld, maar de waarheid. Uitgezonderd een paar wedstrijden die scheidsrechters mooi hebben gefloten, is weinig, die kunnen wij tellen in onze twee handen. Omdat ik de zoon van een scheidsrechter ben, weet ik wel wat zij denken en uiteindelijk willen doen. Als ze fluiten met menselijke fouten, kan iedereen hen zonder twijfel vergeven, maar als de fouten opzettelijk lijken tegen de ene ploeg, dat vindt het publiek niet leuk. Daarom reageren zij met een ander gedrag.
Nu gaan we kijken wat er gisteren is gebeurd. Mulder heeft alle vrije trappen tegen ons gefloten met een gele kaart erbij en een geel met rood voor Oussama Bouyaghlafen. Dat betekent dat wij de tweede helft hebben gespeeld met een speler minder. Hoe dan ook jij denkt tegen elf kunnen wij spelen, maar tegen twaalf of tegen veertien kan dat niet. Omdat de assistent scheidsrechters allebei slecht waren. Ze slaagden er zelfs in om de spelers en die rustige supporters van de Eretribune met hun fluitsignalen aan te zetten tot een schreeuwend protest. Ik herinner me dat een van de twee onze Sven Blummel heeft gestopt met een onbestaanbaar buitenspel, terwijl de score 1-0 was voor ons en wij klaar waren om de 2-0 te maken. En met een gemiste kans van Stefano Beltrame dus 3-0, dat resultaat is vervalst en 1-1 geworden. Tot slot kan ik alleen maar zeggen: bedankt KNVB voor jullie scheidsrechter Mulder. Nu met hoop dat de volgende scheidsrechters 50-50 kunnen fluiten. Maar wat zeg ik, dat kan niet, omdat de KNVB beslist dat FC Den Bosch niet moet winnen.
Heya Heya FC Den Bosch.
Alexandros Moundreas,
Journalist en dichter
COLUMN: WOW WAT EEN PUBLIEK, WAT EEN SFEER!!
COLUMN: Wow wat een publiek, wat een sfeer!!
Geschreven en gepubliceerd: 19 augustus 2018
“Volendam uit, altijd apart” zei de voormalige teammanager van de hoofdmacht van FC Den Bosch Vincent de Vroomen. En zo is dat. Elk jaar een verrassing op de dijk. Dit jaar was de oproep van de Supportersclub afgelopen vrijdag 17 augustus om 16.00 uur in de Vliert. Kort na 15.00 uur kwamen één voor één en in groepjes de supporters verzamelen omdat de 3 bussen met 300 supporters op tijd moesten vertrekken. De verrassingen voor die aparte reis begonnen al toen een supporter in het stadion kwam, die Hein Schilder heet, gekleed in een shirt van de Argentijnse nationale ploeg van het land van de tango’s, om de twee nieuwe spelers Julian Marchioni en Nicolas Romat te verwelkomen bij de Brabantse ploeg.
Ongeveer 17.45 uur zijn ze in Volendam gearriveerd en onmiddellijk begonnen de liedjes, zoals “met heel mijn hart hou ik van jou”, “leve de lol zingen we met z’n allen”, “no one likes us, we don’t care” en “come on you boys in blue, we are the M-side” etc., en hebben ze gewandeld tot de dijk. Daar hebben ze een lekkere kibbeling met verse frites erbij gegeten en daarna ging de ene na de andere weg om elkaar in de kroeg te ontmoeten die ieder jaar de blauw-witte supporters ontvangt om een borreltje te drinken voor de wedstrijd begint. De voorbijgaande Nederlandse en buitenlandse toeristen vroegen in vervoering wat er precies was gebeurd en hebben tegelijkertijd gefilmd. Misschien hebben zij nooit een zó enthousiast publiek gezien. En de liedjes volgden elkaar de ene na de andere op. Wow mijn Almachtige, wat een mooi publiek, wat een sfeer!! Je dacht dat ze in de Vliert waren. Maar ze waren in Volendam.
De tijd was jammer genoeg voorbij toen de horloges 19.30 uur toonden en ze moesten naar het Kras Stadion gaan waar de eerste wedstrijd zou beginnen. De gezangen zijn echter nooit gestopt ook onderweg naar het stadion, tijdens de 90 minuten van de wedstrijd en natuurlijk ná de wedstrijd die FC Den Bosch heeft gewonnen met 1-2 en wat meer is, met vernieling van de 1-0 voorsprong van de Volendammers. Die schitterende overwinning hebben supporters en spelers samen gevierd. De Bosschenaren hebben alleen van uitputting gepauzeerd toen ze naar de bussen moesten gaan om naar ‘s-Hertogenbosch terug te keren met de eerste 3 punten in hun zak. En toen de bussen in De Vliert waren gearriveerd hebben ze afscheid van elkaar genomen en elkaar tot de volgende keer gewenst.
Alexandros Moundreas,
Journalist en dichter
Geschreven en gepubliceerd: 19 augustus 2018
“Volendam uit, altijd apart” zei de voormalige teammanager van de hoofdmacht van FC Den Bosch Vincent de Vroomen. En zo is dat. Elk jaar een verrassing op de dijk. Dit jaar was de oproep van de Supportersclub afgelopen vrijdag 17 augustus om 16.00 uur in de Vliert. Kort na 15.00 uur kwamen één voor één en in groepjes de supporters verzamelen omdat de 3 bussen met 300 supporters op tijd moesten vertrekken. De verrassingen voor die aparte reis begonnen al toen een supporter in het stadion kwam, die Hein Schilder heet, gekleed in een shirt van de Argentijnse nationale ploeg van het land van de tango’s, om de twee nieuwe spelers Julian Marchioni en Nicolas Romat te verwelkomen bij de Brabantse ploeg.
Ongeveer 17.45 uur zijn ze in Volendam gearriveerd en onmiddellijk begonnen de liedjes, zoals “met heel mijn hart hou ik van jou”, “leve de lol zingen we met z’n allen”, “no one likes us, we don’t care” en “come on you boys in blue, we are the M-side” etc., en hebben ze gewandeld tot de dijk. Daar hebben ze een lekkere kibbeling met verse frites erbij gegeten en daarna ging de ene na de andere weg om elkaar in de kroeg te ontmoeten die ieder jaar de blauw-witte supporters ontvangt om een borreltje te drinken voor de wedstrijd begint. De voorbijgaande Nederlandse en buitenlandse toeristen vroegen in vervoering wat er precies was gebeurd en hebben tegelijkertijd gefilmd. Misschien hebben zij nooit een zó enthousiast publiek gezien. En de liedjes volgden elkaar de ene na de andere op. Wow mijn Almachtige, wat een mooi publiek, wat een sfeer!! Je dacht dat ze in de Vliert waren. Maar ze waren in Volendam.
De tijd was jammer genoeg voorbij toen de horloges 19.30 uur toonden en ze moesten naar het Kras Stadion gaan waar de eerste wedstrijd zou beginnen. De gezangen zijn echter nooit gestopt ook onderweg naar het stadion, tijdens de 90 minuten van de wedstrijd en natuurlijk ná de wedstrijd die FC Den Bosch heeft gewonnen met 1-2 en wat meer is, met vernieling van de 1-0 voorsprong van de Volendammers. Die schitterende overwinning hebben supporters en spelers samen gevierd. De Bosschenaren hebben alleen van uitputting gepauzeerd toen ze naar de bussen moesten gaan om naar ‘s-Hertogenbosch terug te keren met de eerste 3 punten in hun zak. En toen de bussen in De Vliert waren gearriveerd hebben ze afscheid van elkaar genomen en elkaar tot de volgende keer gewenst.
Alexandros Moundreas,
Journalist en dichter
COLUMN: HET SCHEIDSGERECHT
Column: Het Scheidsgerecht
Geschreven: 10 mei 2018 / Gepubliceerd: 11 mei 2018
Opgedragen aan mijn overleden vader Evangelos Moundreas, die prof scheidsrechter was, en daarnaast leraar van scheidsrechters,
en aan mijn mede-supporter van FC Den Bosch Stephan Verhoeven, die ook scheidsrechter is.
Het Scheidsgerecht:
De oplossing van een geschil door een scheidsrechter (en niet door een rechtbank), het proces van een dergelijke oplossing, het toezicht op de gezamenlijke sportbeoefening, de toepassing van de regelgeving en het oordeel van de winnaar.
Als wij deze betekenissen analyseren, zullen wij vaststellen, dat de scheidsrechter niet de specialiteit heeft, niet meer of minder geschikt is, zodat het gezag van het oordeel of van de actie die ontspringt uit zijn rechten de rechtvaardigheid teruggeeft in het strijdveld.
Er zijn voldoende keren waarop hij, zonder zijn bedoeling, zonder doel handelt.
In dit geval speelt de menselijke factor een rol, die ons niet mag ontgaan.
Wat zijn fouten ook zijn, ze komen op de tweede plaats en moeten natuurlijk worden vergeven, zelfs als zijn beslissingen ook nog cruciaal zijn voor de uitslag van een wedstrijd.
En eertijds handelt hij met opzet, weloverwogen, met voorbedachte rade af, en wordt handlanger, medeplichtige, wat resulteert in de niet-toewijzing van de wet, waardoor wetten en ethische controles worden overtreden.
In dit geval wordt de menselijke factor opzij gezet en terecht vraagt de sportieve algemene opinie zich af of de fouten het product zijn van omkoping of domheid of het onvermogen om wedstrijden te leiden.
En wat er ook gebeurt van de twee, het vleit hem niet eerder dan hem te schaden.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: AFSCHEID VAN ROEL VAN DER KRABBEN
Column: Afscheid van Roel van der Krabben
Geschreven en gepubliceerd: 28 maart 2018
Ons eerste contact heeft bijna 6 jaren geleden plaats gevonden. Soms met e-mails, soms met een telefoongesprek hebben wij een mooie communicatie. Ons contact hebben wij kalmpjes aan ontwikkeld met eerbied en respect. Zonder twijfel heeft hij voor mij alles geregeld. Mooie foto’s gestuurd van het afscheid van de clubicoon Anthony Lurling, mijn seizoenkaart elk jaar geregeld, de situatie met mijn vlag uitgelegd, de presentatie van mijn boek die hij met veel geestdrift tot de laatste details heeft georganiseerd. Wat kan ik me het eerste herinneren?
Dus heb ik een beslissing genomen om opnieuw te bellen. Het was bijna middag toen ik gisteren heb gebeld naar Roel van der Krabben. En op dat moment was mijn hoofd vol van onderwerpen. Natuurlijk was volgens mij niemand anders meer betrouwbaar dan Roel in alle thema’s die mij hebben afgeleid, om mij te helpen. Dus heb ik gebeld en onmiddellijk was er stilte aan de andere kant van het telefoonlijntje. Een stem met geen kracht als vroeger, ik begreep dat er iets was gebeurd. En inderdaad heeft Roel tegen mij gezegd, toen ik probeerde iets te vertellen, dat hij mij niet meer kan helpen, omdat hij niet wist of hij morgen (vandaag) nog in de buurt van FC Den Bosch zou staan.
Wat een droefheid hing rond mij heen toen ik dit nieuws heb gehoord. Mijn hersenen vlogen een beetje naar de verleden tijd toen een vrouw die Margo heette mij heeft geholpen. Met extra aandacht en belangstelling heeft zij een snelle oplossing gevonden. Een paar dagen later heb ik gehoord dat Margo is vertrokken. Zoals nu gebeurt met Roel en vandaag heb ik op mijn fb gelezen en bevestigd dat hij definitief afscheid heeft genomen van FC Den Bosch.
Ik dacht wat is dit anders dan zelf onze eigen ogen uitrukken. Natuurlijk wilde ik niet geloven dat dit waar was. Alleen begrijp ik één ding. Ons fc die vroeger de mooiste ploeg van de hele provincie Brabant was en nog steeds is, wordt kapot gemaakt.
Na de beste spelers Anthony Lurling (terug), Danny Verbeek (terug), Paco van Moorsel, Ton van Weert en Kevin Begois, die zijn vertrokken, en Bart Biemans die na dit seizoen weggaat.
Na de beste supporters van het stadion De Vliert, de M-side supporters, nu hun tribune tot nu toe dicht is en ik hoop snel weer open.
Na de verschillende sponsoren die ons de ene na de andere hebben achtergelaten.
Kunnen wij dan misschien toch een glansrijke toekomst hebben? Had ik maar geen gelijk.
Tot slot zou ik graag willen weten wie die mens was die al deze beslissingen heeft genomen en die ploeg kapot heeft gemaakt, om iets te vragen.
Waarom?
Met Heel veel verdriet van mijn Hart:
FC Den Bosch kan zijn vervanger niet vinden.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Geschreven en gepubliceerd: 28 maart 2018
Ons eerste contact heeft bijna 6 jaren geleden plaats gevonden. Soms met e-mails, soms met een telefoongesprek hebben wij een mooie communicatie. Ons contact hebben wij kalmpjes aan ontwikkeld met eerbied en respect. Zonder twijfel heeft hij voor mij alles geregeld. Mooie foto’s gestuurd van het afscheid van de clubicoon Anthony Lurling, mijn seizoenkaart elk jaar geregeld, de situatie met mijn vlag uitgelegd, de presentatie van mijn boek die hij met veel geestdrift tot de laatste details heeft georganiseerd. Wat kan ik me het eerste herinneren?
Dus heb ik een beslissing genomen om opnieuw te bellen. Het was bijna middag toen ik gisteren heb gebeld naar Roel van der Krabben. En op dat moment was mijn hoofd vol van onderwerpen. Natuurlijk was volgens mij niemand anders meer betrouwbaar dan Roel in alle thema’s die mij hebben afgeleid, om mij te helpen. Dus heb ik gebeld en onmiddellijk was er stilte aan de andere kant van het telefoonlijntje. Een stem met geen kracht als vroeger, ik begreep dat er iets was gebeurd. En inderdaad heeft Roel tegen mij gezegd, toen ik probeerde iets te vertellen, dat hij mij niet meer kan helpen, omdat hij niet wist of hij morgen (vandaag) nog in de buurt van FC Den Bosch zou staan.
Wat een droefheid hing rond mij heen toen ik dit nieuws heb gehoord. Mijn hersenen vlogen een beetje naar de verleden tijd toen een vrouw die Margo heette mij heeft geholpen. Met extra aandacht en belangstelling heeft zij een snelle oplossing gevonden. Een paar dagen later heb ik gehoord dat Margo is vertrokken. Zoals nu gebeurt met Roel en vandaag heb ik op mijn fb gelezen en bevestigd dat hij definitief afscheid heeft genomen van FC Den Bosch.
Ik dacht wat is dit anders dan zelf onze eigen ogen uitrukken. Natuurlijk wilde ik niet geloven dat dit waar was. Alleen begrijp ik één ding. Ons fc die vroeger de mooiste ploeg van de hele provincie Brabant was en nog steeds is, wordt kapot gemaakt.
Na de beste spelers Anthony Lurling (terug), Danny Verbeek (terug), Paco van Moorsel, Ton van Weert en Kevin Begois, die zijn vertrokken, en Bart Biemans die na dit seizoen weggaat.
Na de beste supporters van het stadion De Vliert, de M-side supporters, nu hun tribune tot nu toe dicht is en ik hoop snel weer open.
Na de verschillende sponsoren die ons de ene na de andere hebben achtergelaten.
Kunnen wij dan misschien toch een glansrijke toekomst hebben? Had ik maar geen gelijk.
Tot slot zou ik graag willen weten wie die mens was die al deze beslissingen heeft genomen en die ploeg kapot heeft gemaakt, om iets te vragen.
Waarom?
Met Heel veel verdriet van mijn Hart:
FC Den Bosch kan zijn vervanger niet vinden.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: HET VOETBAL
COLUMN: Het voetbal
Geschreven: 16 juli 2017 / Gepubliceerd: 20 augustus 2017
Zeker is het voetbal nu veel jaren de verrukkelijke sport, omdat de hele wereld het van nabij volgt. Medio de 19e eeuw is het begonnen in Engeland, terwijl het een Olympische sport is geworden tijdens de 11e Olympische Spelen van Garmis-Partenkirschen in Berlijn 1936, bekend als de Olympische Zomerspelen onder de ogen van Adolf Hitler. In het begin van de 21e eeuw zijn meer dan 250.000.000 atleten in meer dan 200 landen bezig met het voetbal. Er zijn wedstrijden die duizenden mensen (supporters) aantrekken en andere minder, echter het gemeenschappelijke is, dat er op de tribunes mensen van alle leeftijden zijn en wat meer is het getal van het schone geslacht vermeerdert. De belangstelling is groter geworden, zodat in de hele wereld vrouwenwedstrijden op professioneel niveau plaatsvinden. Al deze elementen maken het mogelijk de realiteit te registreren, maar een bijkomend punt geeft het stigma van wat er precies gebeurt op de tribunes. Ontegensprekelijke getuige is de TV die tijdens de wedstrijd, voornamelijk bij een geslaagd doelpunt, of na afloop, kleine kinderen laat zien die huilen, nu eens van vreugde, dan weer van verdriet. En de kwestie is natuurlijk: is het misschien zo bijzonder een voetbalwedstrijd voor het leven, dat het voldoende is om een klein kind tranen te laten storten. Zeker is het een grote vraag die de specialisten moet bezig houden. In het begin de families en vervolgens de professionals zoals kinderpsychologen etc.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Geschreven: 16 juli 2017 / Gepubliceerd: 20 augustus 2017
Zeker is het voetbal nu veel jaren de verrukkelijke sport, omdat de hele wereld het van nabij volgt. Medio de 19e eeuw is het begonnen in Engeland, terwijl het een Olympische sport is geworden tijdens de 11e Olympische Spelen van Garmis-Partenkirschen in Berlijn 1936, bekend als de Olympische Zomerspelen onder de ogen van Adolf Hitler. In het begin van de 21e eeuw zijn meer dan 250.000.000 atleten in meer dan 200 landen bezig met het voetbal. Er zijn wedstrijden die duizenden mensen (supporters) aantrekken en andere minder, echter het gemeenschappelijke is, dat er op de tribunes mensen van alle leeftijden zijn en wat meer is het getal van het schone geslacht vermeerdert. De belangstelling is groter geworden, zodat in de hele wereld vrouwenwedstrijden op professioneel niveau plaatsvinden. Al deze elementen maken het mogelijk de realiteit te registreren, maar een bijkomend punt geeft het stigma van wat er precies gebeurt op de tribunes. Ontegensprekelijke getuige is de TV die tijdens de wedstrijd, voornamelijk bij een geslaagd doelpunt, of na afloop, kleine kinderen laat zien die huilen, nu eens van vreugde, dan weer van verdriet. En de kwestie is natuurlijk: is het misschien zo bijzonder een voetbalwedstrijd voor het leven, dat het voldoende is om een klein kind tranen te laten storten. Zeker is het een grote vraag die de specialisten moet bezig houden. In het begin de families en vervolgens de professionals zoals kinderpsychologen etc.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: LEON KERSSENS
Column: Leon Kerssens
Geschreven: 09-07-2017 / Gepubliceerd: 14-07-2017
Leon Kerssens, onze hedendaagse supporter, ontvouwt de kluwen van zijn herinneringen van 40 jaar geleden. Toen heeft hij met zijn opa op 8-jarige leeftijd de thuiswedstrijden gezien. Wat meer is, hij zat toen al op de M-side en van elk doelpunt werd een bord opgehangen. In de loop van de jaren is zijn vrouw Sonja ook altijd supporter geweest en ging ook heel vaak uit kijken. Daarentegen vindt zijn zoon Ricardo het niets, ondanks dat Leon hem een paar keer heeft meegenomen, maar hij merkte al vrij snel dat het hem niet zo interesseerde. Zijn dochter Jamie had meteen al die klik en gaat ook al zeker 5 jaar uit en thuis samen met hem mee kijken, altijd omgekleed in het blauw-wit. Hij herinnert zich dat hij veel jaren met de supportersclub is gegaan, maar sinds vorig seizoen meestal met een vast groepje van 14 mensen met de auto. Dus de gezelligheid is er sowieso iedere wedstrijd. En wat een mooie actie van die supporters. Ze proberen dan ook Hein Schoones zoveel mogelijk mee te nemen, want zij vinden dat ook mensen met een handicap rechten hebben in het leven, dus moeten ze ook de uitwedstrijden kunnen bezoeken. FC Den Bosch betekent alles voor Leon en hij heeft veel wedstrijden gezien, met name de jaren '80 was een geweldige tijd. Echter de laatste jaren zijn het jammer genoeg meer dieptepunten dan hoogtepunten. Met name de wedstrijd voor de KNVB-beker tegen VVSB die kwam aan, op dat moment was hij er helemaal klaar mee. Maar dan gaat het een week later toch weer kriebelen en dan zit hij er gewoon weer. De hoogtepunten voor hem zijn, dat zij Hein zo vaak mee hebben kunnen nemen dankzij de medewerking van de vele sponsoren en vrienden die daar aan geholpen hebben, en dan de trip naar Schotland die gewoon super en klasse was geregeld.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: JOHN WOLFS
COLUMN: John Wolfs
Geschreven: 8 mei 2017 / Gepubliceerd: 4 juni 2017
John Wolfs is bijna vanaf 1975 of 1976 een echte blauw-witte supporter. Hij heeft de mooiste jaren gezien van een "echt" stadion met liefst 23.500 toeschouwers. Vaak ging hij met zijn beste vrienden naar FC Den Bosch om de wedstrijden in het stadion te kijken. En natuurlijk vindt hij het leuk dat er een groep vaste trouwe supporters is, die met elkaar op de tribunes zitten en praten over hun grote liefde FC Den Bosch. Bovendien herinnert hij zich een aantal trouwe supporters die niet meer tussen hun zijn, zoals René Hanegraaf, Pierre Bouleij, Jan van Balsfoort, Fons Köhler en natuurlijk Richard "de Tart" van Dijk. Met heel veel nostalgie gaan zijn hersenen terug naar de Panasonic tijd en de hoogtepunten zoals de 3-0 overwinning op Ajax en de drie schitterende doelpunten van Wimke van der Horst, en tegen Feyenoord op 13 april 2005, uitslag 4-1, toen Koen van de Laak met 2 doelpunten de Rotterdamse ploeg persoonlijk over de knie legde. Vervolgens ging hij vaak samen met 400-700 supporters naar een uitwedstrijd. Hij dacht iedere dag aan zijn unieke sportliefde, dus FC Den Bosch, ook in zijn moeilijke situatie met zijn gezondheid, toen hij in het ziekenhuis lag met longontsteking, veroorzaakt door Ernstig Astma. En jammer genoeg kan hij nu bijna niet meer zelfstandig met de auto naar het voetbal. Maar zijn vriend van kinds af aan, Maickel van Alebeek, haalt hem tegenwoordig bijna altijd op voor het voetbal. En zijn lieve vrouw Brigitte brengt hem vaak weg en haalt hem op, zodat hij met de bus van de supportersclub mee kan naar een uitwedstrijd. Ook zijn zoon Iwan, rijdt vaak voor hem. Deze drie mensen maken het mogelijk dat hij nog steeds naar FC Den Bosch kan en verdienen een groot compliment. Tot slot hoopt hij dat mooiere tijden nog zullen komen, dat zou mooi zijn voor de jonge generatie van nu.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Voor meer info: https://www.longfonds.nl
Geschreven: 8 mei 2017 / Gepubliceerd: 4 juni 2017
John Wolfs is bijna vanaf 1975 of 1976 een echte blauw-witte supporter. Hij heeft de mooiste jaren gezien van een "echt" stadion met liefst 23.500 toeschouwers. Vaak ging hij met zijn beste vrienden naar FC Den Bosch om de wedstrijden in het stadion te kijken. En natuurlijk vindt hij het leuk dat er een groep vaste trouwe supporters is, die met elkaar op de tribunes zitten en praten over hun grote liefde FC Den Bosch. Bovendien herinnert hij zich een aantal trouwe supporters die niet meer tussen hun zijn, zoals René Hanegraaf, Pierre Bouleij, Jan van Balsfoort, Fons Köhler en natuurlijk Richard "de Tart" van Dijk. Met heel veel nostalgie gaan zijn hersenen terug naar de Panasonic tijd en de hoogtepunten zoals de 3-0 overwinning op Ajax en de drie schitterende doelpunten van Wimke van der Horst, en tegen Feyenoord op 13 april 2005, uitslag 4-1, toen Koen van de Laak met 2 doelpunten de Rotterdamse ploeg persoonlijk over de knie legde. Vervolgens ging hij vaak samen met 400-700 supporters naar een uitwedstrijd. Hij dacht iedere dag aan zijn unieke sportliefde, dus FC Den Bosch, ook in zijn moeilijke situatie met zijn gezondheid, toen hij in het ziekenhuis lag met longontsteking, veroorzaakt door Ernstig Astma. En jammer genoeg kan hij nu bijna niet meer zelfstandig met de auto naar het voetbal. Maar zijn vriend van kinds af aan, Maickel van Alebeek, haalt hem tegenwoordig bijna altijd op voor het voetbal. En zijn lieve vrouw Brigitte brengt hem vaak weg en haalt hem op, zodat hij met de bus van de supportersclub mee kan naar een uitwedstrijd. Ook zijn zoon Iwan, rijdt vaak voor hem. Deze drie mensen maken het mogelijk dat hij nog steeds naar FC Den Bosch kan en verdienen een groot compliment. Tot slot hoopt hij dat mooiere tijden nog zullen komen, dat zou mooi zijn voor de jonge generatie van nu.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Voor meer info: https://www.longfonds.nl
COLUMN: JUSTIN GEERINGS
Column: Justin Geerings
Geschreven: 15-03-2017 / Gepubliceerd: 07-05-2017
Een van de jongste in leeftijd van de supporters van FC Den Bosch, net negen jaar oud (2008) heet Justin Geerings. Voor hem en zijn vader, zoals hij met nadruk zegt, betekent FC Den Bosch: MET HEEL MIJN HART. Dus iedere avond, ongeveer een half uur voor de aftrap van de wedstrijd samen met zijn vader, vanaf zijn vierde jaar (2012), komt hij in De Vliert om zijn geliefde ploeg te zien. Neemt zijn plek in, een paar stoelen achter mij, en kijkt met heel veel interesse en extra aandacht naar de wedstrijd. En als wij beginnen te praten, voornamelijk in de rust, wordt onmiddellijk zijn gezicht gedoopt door een grote glimlach. Ook nog als het met zijn ploeg niet zo goed gaat en het resultaat is niet positief blijft hij optimistisch tot de terugtrekking van de voetballers van het veld om te applaudisseren en op te beuren, hopend op een betere toekomst, dromend van op een dag het T-shirt met het nummer 9 op zijn rug. Bijna als een van de laatste supporters vertrekt hij, met het muzikaal tapijt "Den Bosch is mooier dan Parijs" uit de luidspreker, vlak voor de stewards van het stadion de deur dicht doen.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Geschreven: 15-03-2017 / Gepubliceerd: 07-05-2017
Een van de jongste in leeftijd van de supporters van FC Den Bosch, net negen jaar oud (2008) heet Justin Geerings. Voor hem en zijn vader, zoals hij met nadruk zegt, betekent FC Den Bosch: MET HEEL MIJN HART. Dus iedere avond, ongeveer een half uur voor de aftrap van de wedstrijd samen met zijn vader, vanaf zijn vierde jaar (2012), komt hij in De Vliert om zijn geliefde ploeg te zien. Neemt zijn plek in, een paar stoelen achter mij, en kijkt met heel veel interesse en extra aandacht naar de wedstrijd. En als wij beginnen te praten, voornamelijk in de rust, wordt onmiddellijk zijn gezicht gedoopt door een grote glimlach. Ook nog als het met zijn ploeg niet zo goed gaat en het resultaat is niet positief blijft hij optimistisch tot de terugtrekking van de voetballers van het veld om te applaudisseren en op te beuren, hopend op een betere toekomst, dromend van op een dag het T-shirt met het nummer 9 op zijn rug. Bijna als een van de laatste supporters vertrekt hij, met het muzikaal tapijt "Den Bosch is mooier dan Parijs" uit de luidspreker, vlak voor de stewards van het stadion de deur dicht doen.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: PATRICK KUIS
Column: Patrick Kuis
Geschreven 01-03-2017 en gepubliceerd 23-04-2017
Zeker weten wanneer een pastor beslist om in dienst te staan van de kerk, MOET hij lichaam en ziel in dienst van God stellen. Dit wordt vaak in het leven met voeten getreden, omdat we niet weinig keren horen, lezen, dat ze bezwijken onder een stapel overtredingen, voornamelijk verwikkelingen in seksueel onbehoorlijk gedrag. Degenen die een goed voorbeeld moesten geven aan hun kudde.
Maar niemand is foutloos, zoals Patrick Kuis tegen mij heeft gezegd, op een middag tijdens een onverwachte ontmoeting na mijn werk en wat meer is, een paar meter van de Sint Jan Evangelist, toen wij hebben gediscussieerd over een paar verschillende kerkelijke thema's, maar ook persoonlijke. En inderdaad ben ik akkoord dat alleen God geen fout heeft gemaakt en de doden, zoals het gebruik is om te zeggen.
Wij hadden een uitgebreid gesprek over verschillende sociale thema's, bijvoorbeeld drugs, wat doorging in het interview wat hij gegeven heeft voor mijn boek dat ik van plan was om te publiceren over de supporters van de ploeg van de hoofdstad van Brabant 's-Hertogenbosch, zelf zijnde supporter van FC Den Bosch voor vele jaren, hoewel geboren en getogen in Groningen.
Zijn onderwijs was zodanig, zodat hij zijn gesprekspartner veroverde, maar sindsdien, ook al wilde ik het heel graag, heb ik hem niet meer toevallig ontmoet.
Genoeg keren heb ik vernomen van zijn nieuws en zijn activiteiten.
Zijn laatste twee hebben me jazeker letterlijk dooreengeschud.
Zo groot als toen hij afscheid heeft genomen om van Sint Jan Evangelist van 's-Hertogenbosch naar Oss te gaan, zo veel als toen hij definitief stopte met zijn kerkelijke ambt als pastor om het leven van een gewone sterveling voort te zetten.
Toch observerend de keerzijde van de medaille, wat anders kenmerkt de onvoorwaardelijke oprechtheid in zijn woorden, wat hem zeker bijzonder eert, dat hij niet de wet wilde overtreden, een persoonlijke relatie hebbend als pastor tegen God die leider is van ons allemaal.
Tot slot hoop ik dat hij niet stopt om steunverlener van FC Den Bosch te zijn.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: RANDY WOLTERS
Geschreven 04-04-2017 / Gepubliceerd 16-04-2017
Het was zomer 2012 toen de voorbereiding was begonnen van de blauw-witte ploeg van de stad van Den Bosch. Het trainingscomplex had kalmpjes aan weer de eer, omdat de ploeg van FC Den Bosch had gekozen om daar te trainen en daar de eerste vriendschappelijke wedstrijden van het seizoen 2012-2013 te geven. De toenmalige trainer Jan Poortvliet zou de mogelijkheid hebben om oude en nieuwe spelers te testen die hem beschikbaar waren. Van al deze spelers had ik een voorkeur voor een 22 jaar oude, die uit het team FC Emmen was gekomen, en die Randy Wolters heette. Die zijn trainer testte in de aanvallerspositie en wat zeker is in de linkerkant. Vanaf het eerste moment heeft hij al verbazingwekkende elementen laten zien met speciaal gemak van midden en lange afstand krachtige schoten. Onmiddellijk zonder aarzeling heb ik gedacht dat zijn toekomst schitterend zou beschrijven. De periode was begonnen, de ene wedstrijd werd door de andere opgevolgd, toen een geweldige prestatie kwam, die werd gecombineerd met een doelpunt (1-2) in de wedstrijd in het Kasteel van Sparta (1-5) met een lichtkogel van lange afstand. Tot nu toe is hij overgestapt naar nog drie ploegen. VVV Venlo, Go Ahead Eagles, en net nu in ADO Den Haag. In alle ploegen heeft hij heel zichzelf gegeven. Met assists die lijken op schilderijen van Rembrandt Van Rijn, zijnde geboren in Leiden, waar de grote schilder is geboren, en de krachtige schoten dat jij denkt dat ze uit een zwaar wapen vertrokken zijn. Wat meer is, toen hij enorme indruk op mij heeft gemaakt met zijn sterke schoten, heb ik niet geaarzeld hem te vergelijken met de oude grote aas van Leeds United, Peter Lorimer, ondanks dat de Engelsman aanvallend middenvelder was. Tot slot op te merken, dat deze soort spelers niet regelmatig van ploeg moet wisselen, omdat ze het maximum kunnen bieden aan elke ploeg voor wie ze strijden.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: BART BIEMANS
Geschreven 06-02-2017 / Gepubliceerd 12-03-2017
Vanaf het eerste moment als jij naar hem gaat kijken, van nabij volgen om te spelen, begrijp jij dat hij kenner is van de positie, een geboren verdediger en jazeker, centraal verdediger. Hij heeft begripsvermogen van de ruimte, omdat hij alle posities van de verdedigingslijn kan spelen, hetzij links, hetzij rechts, maar onderscheidt zich meer in de twee centrale verdedigingsposities. Hij is de steunpilaar, de golfbreker van de aanvallen van de tegenstander. Ergens daar stopt iedereen met intenties voor barsten in de achterhoede van FC Den Bosch. Hij is de spelersgarantie en de vaste waarde, die elke keeper vlak voor zich wil hebben. Een van zijn kwaliteiten die hem doen uitblinken boven andere verdedigers is, dat als de bal de tegenstander nadert, hij als eerste gaat en zuiver stopt en met onvoorwaardelijke kalmte in zijn spel het gevaar doet wijken. Ontspannen in het hoge spel, binnen en buiten zijn ruimte, de zestien, terwijl hij niet weinig keren voorstuwde als zijn ploeg winst maakte met een vrije trap of een hoekschop. Af en toe fatsoenlijk protesteren tegen de scheidsrechters, wat een kwaliteit is van een verdediger, omdat het riskant is voor zijn ploeg in het geval dat die een kaart zal ontvangen. Tot slot is hij een belangrijk mens, geliefd bij teamgenoten en supporters. Een unieke persoonlijkheid die inspireert, een lichtend voorbeeld voor toekomstige generaties van atleten.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Vanaf het eerste moment als jij naar hem gaat kijken, van nabij volgen om te spelen, begrijp jij dat hij kenner is van de positie, een geboren verdediger en jazeker, centraal verdediger. Hij heeft begripsvermogen van de ruimte, omdat hij alle posities van de verdedigingslijn kan spelen, hetzij links, hetzij rechts, maar onderscheidt zich meer in de twee centrale verdedigingsposities. Hij is de steunpilaar, de golfbreker van de aanvallen van de tegenstander. Ergens daar stopt iedereen met intenties voor barsten in de achterhoede van FC Den Bosch. Hij is de spelersgarantie en de vaste waarde, die elke keeper vlak voor zich wil hebben. Een van zijn kwaliteiten die hem doen uitblinken boven andere verdedigers is, dat als de bal de tegenstander nadert, hij als eerste gaat en zuiver stopt en met onvoorwaardelijke kalmte in zijn spel het gevaar doet wijken. Ontspannen in het hoge spel, binnen en buiten zijn ruimte, de zestien, terwijl hij niet weinig keren voorstuwde als zijn ploeg winst maakte met een vrije trap of een hoekschop. Af en toe fatsoenlijk protesteren tegen de scheidsrechters, wat een kwaliteit is van een verdediger, omdat het riskant is voor zijn ploeg in het geval dat die een kaart zal ontvangen. Tot slot is hij een belangrijk mens, geliefd bij teamgenoten en supporters. Een unieke persoonlijkheid die inspireert, een lichtend voorbeeld voor toekomstige generaties van atleten.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: ILSE VAN AMERONGEN, BEDANKT!!
Geschreven 4 februari 2017 / Gepubliceerd 7 februari 2017
Ik heb na mijn eerste periode 2006-2007 als seizoenkaarthouder besloten om ook alle uitwedstrijden te kijken. Dus heb ik onmiddellijk geregeld om samen met de Supportersclub te gaan. Ik weet niet meer waar we precies speelden, wie de tegenstander was, of wat het resultaat was van mijn eerste uitwedstrijd, maar dat de bus bijna vol was met supporters herinner ik me echt goed. Echter tussen alle blauw-witte supporters zat een dun lang meisje met haar ouders. Na de noodzakelijke referenties maakte ik kennis met Ilse van Amerongen en haar ouders Bas en Marga van Amerongen. Ik heb ook met andere supporters kennis gemaakt, zoals Antoine van Muilekom en zijn broer Willy van Muilekom, Tonny van Santen met zijn vader Toon van Santen, die allemaal altijd de uitwedstrijden volgen. Elke keer hebben wij gediscusseerd over, wat anders, onze lieve club, terwijl de ene traktatie de andere opvolgde, en het liet mij zien dat een echte vriendschap net ging beginnen. Toen we diep in de nacht naar De Vliert teruggekomen zijn, hebben wij afscheid genomen met de belofte tot de volgende uitwedstrijd. Maar dat meisje Ilse van Amerongen heeft iets moois gedaan dat ik nog steeds niet kan vergeten en ik herinner me het met heel veel respect. Elke thuiswedstrijd als zij mij ziet, ongeacht vanaf welke afstand, rent ze om mij een warme knuffel te geven en heel veel plezier en succes te wensen, nou 10-11 jaar zeg. Tot slot moet ik jullie vertellen, heeft zij haar aanwezigheid en haar betrokkenheid voor alles wat ik doe. Ilse van Amerongen, bedankt voor jouw mooie en zonder twijfel eerlijke steun die jij me al die jaren hebt gegeven.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: TALENT GEZOCHT, LEIDER GEZOCHT, SPEKTAKEL GEZOCHT
Geschreven 06 September 2016 / Gepubliceerd 1 Oktober 2016
Eenmaal vulden de jongeren in de tijd van de vervlogen decennia van de jaren '50, '60 en '70 de buurten met hun stemmen. Het feest van het voetbal was net begonnen. Uiteraard na het verkrijgen van de toestemming van hun ouders. Elk van hen wilde en ontvouwde zijn voetbaltalent. De stenen en vaak de schooltassen werden op hun plaats gezet om de doelpalen te vervangen, terwijl ze de onnodige kleren snel-snel van hier naar daar gooiden, als het voorkwam dat ze vrijetijd hadden, aangezien het spel moest beginnen. De schijnbewegingen, de hakballen en andere uitvindingen van het moment kwamen en gingen. Toendertijd hadden de kinderen het aangeboren talent, dat bij velen een belangrijke rol speelde op hun tocht, omdat de talentjagers die hun buurt uitkamden hen de kans gaven om te spelen in een professioneel team. Hoewel het oorspronkelijk amateurvoetbal was. Maar na de jaren '80, '90 tot nu toe in het huidige jaar waarin we leven, leren de kinderen geen voetbal in de buurten, dat is de grootste school, maar in georganiseerde stadions en wat meer is met alle voorzieningen. Dus het voetbal is nu overgegaan in andere standaarden en veranderde in de regelmatige spelersfabriek, die zeker als toeschouwer kijkend jezelf doet afvragen of 't het waard is om een voetbalshirt te dragen, terwijl in vroeger jaren ze er niet over zouden denken zelfs het stadion te passeren. Omdat in een zeer korte tijd gedoopte talenten aangewerfd worden door clubs en nationale teams. Op deze manier kun je concluderen dat er niet langer het authentieke talent bestaat, er is geen leider en de geschikte persoon die hen zal helpen, en daarmee het spektakel, zodat de mensen naar het stadion gaan, maar alleen commercieel belangrijke omgang van het kind met de bal, aangezien het beheer van hun in handen van deskundigen met en zonder binding met voetbalzaken ligt. Onvermijdelijk dus zijn we aangekomen in dit geval waar geen geboorte is, maar vervaardiging. Hopelijk komen er betere jaren voor de populairste sport van onze planeet.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: VERLOREN GLORIE
Geschreven 22 augustus 2016 / Gepubliceerd 29 augustus 2016
Er zijn 11 jaar verstreken, terwijl wij al in het 12e jaar lopen, sinds de fans van FC Den Bosch hun favoriete ploeg hebben gezien in de grootste Nederlandse betaald voetbal categorie, de eredivisie. Toen voelden ze zich trots en lachten, in de hoop dat het niet de laatste keer zou zijn. De jaren gaan voorbij en tot nu toe hebben zij niet opnieuw gelachen, maar alleen een paar keer tot op het moment van schrijven van dit artikel. De situatie vervolgt in de tijd om te verschijnen, pikdonker en onzeker, omdat de programmering elk jaar voor het begin van de periode plaatsvindt, volgens de gegevens van de groep is het niet het beste. Dat beweren tenminste de ploegleiders, namelijk dat het marcheren met deze stappen hen niet het recht geeft om grote dingen te doen, voornamelijk om spelers met ervaring en persoonlijkheid aan te kopen, om te spelen met het doel van het kampioenschap. De presentatie van het team is verre van bevredigend, omdat het genoeg is als je elke keer kijkt naar de stand en weemoedig bent. En zeker als je herinneringen van vergane glorie ophaalt. Een tastbaar voorbeeld van de laatste optredens van de perioden 2014-2015 en 2015-2016, toen ze overeenkomstig de 16e en 17e plaats in de stand bezetten en met doelpunten 46-61 en 47-53. Culminerend in de huidige periode 2016-2017, waarbij ze in vier wedstrijden 16 doelpunten tegen hebben gehad, 5 van Jong PSV (uit), 5 van Jong Ajax (uit), 5 van Volendam (thuis) en 1 van De Graafschap (thuis). Waar deze duikeling kan stoppen weet niemand. Het enige absoluut donkere en ontmoedigende punt is, dat de ploeg van FC Den Bosch geen dorp of kleine stad vertegenwoordigt, maar 's-Hertogenbosch, de hoofdstad van de hele provincie Noord-Brabant.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Er zijn 11 jaar verstreken, terwijl wij al in het 12e jaar lopen, sinds de fans van FC Den Bosch hun favoriete ploeg hebben gezien in de grootste Nederlandse betaald voetbal categorie, de eredivisie. Toen voelden ze zich trots en lachten, in de hoop dat het niet de laatste keer zou zijn. De jaren gaan voorbij en tot nu toe hebben zij niet opnieuw gelachen, maar alleen een paar keer tot op het moment van schrijven van dit artikel. De situatie vervolgt in de tijd om te verschijnen, pikdonker en onzeker, omdat de programmering elk jaar voor het begin van de periode plaatsvindt, volgens de gegevens van de groep is het niet het beste. Dat beweren tenminste de ploegleiders, namelijk dat het marcheren met deze stappen hen niet het recht geeft om grote dingen te doen, voornamelijk om spelers met ervaring en persoonlijkheid aan te kopen, om te spelen met het doel van het kampioenschap. De presentatie van het team is verre van bevredigend, omdat het genoeg is als je elke keer kijkt naar de stand en weemoedig bent. En zeker als je herinneringen van vergane glorie ophaalt. Een tastbaar voorbeeld van de laatste optredens van de perioden 2014-2015 en 2015-2016, toen ze overeenkomstig de 16e en 17e plaats in de stand bezetten en met doelpunten 46-61 en 47-53. Culminerend in de huidige periode 2016-2017, waarbij ze in vier wedstrijden 16 doelpunten tegen hebben gehad, 5 van Jong PSV (uit), 5 van Jong Ajax (uit), 5 van Volendam (thuis) en 1 van De Graafschap (thuis). Waar deze duikeling kan stoppen weet niemand. Het enige absoluut donkere en ontmoedigende punt is, dat de ploeg van FC Den Bosch geen dorp of kleine stad vertegenwoordigt, maar 's-Hertogenbosch, de hoofdstad van de hele provincie Noord-Brabant.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: DE BELANGSTELLING VAN FC DEN BOSCH VOOR EEN ALBANEES, DIE EERST GRIEKS MOET WORDEN
28 juli 2016
Een paar dagen geleden heb ik in alle sites gelezen dat ons FC Den Bosch belangstelling heeft voor een Albanees die heet Neti Meçe van Niki Volos uit Griekenland. Een detail dat hij eerst Grieks moet worden. Vanaf het eerste moment heb ik gedacht om informatie te zoeken over die speler en aan jullie te sturen. Later dacht ik dat het niet het juiste moment was. Maar vanochtend lekker vroeg heb ik gewerkt als echte journalist, en dacht ik dat het beste idee was als ik Volos ging bellen. En precies dat heb ik gedaan. Na mijn werk heb ik gebeld naar de krant TACHIDROMOS (POSTMAN in het Nederlands) die gepubliceerd wordt in heel de provincie die Magnissia heet, en ik heb een gesprek gehad met een journalist die heet Zimelis. Die aardige man heeft alle informatie die wij als supporters nodig hebben. Dus Neti Meçe is begonnen en heeft gespeeld bij alle leeftijden van Niki Volos NEOI ATHLITES (NIEUWE ATHLETIEK in het Nederlands). Toen Niki Volos gepromoveerd is naar de Eredivisie met Wiljan Vloet aan het roer, heeft hij gedebuteerd tegen Panathinaïkos (die later belangstelling voor hem had), en heeft 6 wedstrijden gespeeld. Toen Niki Volos failliet ging in het jaar 2014 en Wiljan Vloet is vertrokken, is Meçe gestopt. Op hetzelfde moment heeft de nationale ploeg van Albanië onder -21 hem opgeroepen om met hun te spelen. Afgelopen seizoen heeft hij 25 van 30 wedstrijden gespeeld en 4 doelpunten gescoord. Dat is de middenvelder Neti Meçe. Ik moet niet vergeten te zeggen dat die journalist een exclusief nieuwtje had en hij heeft voor het einde van ons gesprek gezegd, dat hij van Niki Volos weet dat Neti Meçe alleen naar Nederland gaat voor FC Den Bosch. Dus als FC Den Bosch hem niet contracteert blijft hij bij Niki Volos, die in de derde divisie van de Griekse competitie speelt.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Een paar dagen geleden heb ik in alle sites gelezen dat ons FC Den Bosch belangstelling heeft voor een Albanees die heet Neti Meçe van Niki Volos uit Griekenland. Een detail dat hij eerst Grieks moet worden. Vanaf het eerste moment heb ik gedacht om informatie te zoeken over die speler en aan jullie te sturen. Later dacht ik dat het niet het juiste moment was. Maar vanochtend lekker vroeg heb ik gewerkt als echte journalist, en dacht ik dat het beste idee was als ik Volos ging bellen. En precies dat heb ik gedaan. Na mijn werk heb ik gebeld naar de krant TACHIDROMOS (POSTMAN in het Nederlands) die gepubliceerd wordt in heel de provincie die Magnissia heet, en ik heb een gesprek gehad met een journalist die heet Zimelis. Die aardige man heeft alle informatie die wij als supporters nodig hebben. Dus Neti Meçe is begonnen en heeft gespeeld bij alle leeftijden van Niki Volos NEOI ATHLITES (NIEUWE ATHLETIEK in het Nederlands). Toen Niki Volos gepromoveerd is naar de Eredivisie met Wiljan Vloet aan het roer, heeft hij gedebuteerd tegen Panathinaïkos (die later belangstelling voor hem had), en heeft 6 wedstrijden gespeeld. Toen Niki Volos failliet ging in het jaar 2014 en Wiljan Vloet is vertrokken, is Meçe gestopt. Op hetzelfde moment heeft de nationale ploeg van Albanië onder -21 hem opgeroepen om met hun te spelen. Afgelopen seizoen heeft hij 25 van 30 wedstrijden gespeeld en 4 doelpunten gescoord. Dat is de middenvelder Neti Meçe. Ik moet niet vergeten te zeggen dat die journalist een exclusief nieuwtje had en hij heeft voor het einde van ons gesprek gezegd, dat hij van Niki Volos weet dat Neti Meçe alleen naar Nederland gaat voor FC Den Bosch. Dus als FC Den Bosch hem niet contracteert blijft hij bij Niki Volos, die in de derde divisie van de Griekse competitie speelt.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: HET GEWELD OP HET TERREIN
23 juni 2016
Feest, Amusement, Ontspanning, Genoegen, Tevredenheid
Met deze vijf woorden wil ik het stigma geven hoe het voetbal moet zijn, de populairste sport van onze planeet en niet zoals sommigen (spelers, aanhangers) etc. het willen presenteren. Daarom, als ik het feit wil vergeten, elke keer, raken de excessen die zich voordoen, gelukkig niet in alle wedstrijden, binnen en buiten de stadions, me sterk. Omdat er weinig momenten zijn dat we horen, lezen, over oorlogssituaties op de tribunes en buiten de stadions, met munitie (stenen, ijzeren staven) enz., terwijl duels woeden alsof die plaatsvinden in het conflictgebied in het Midden-Oosten.
Een van de meest duidelijke voorbeelden, die echter niet verwijzen naar sportstadions, zijn de excessen die zich hebben voorgedaan bij "Luigi Ferraris" in Genua, op 12 oktober 2010 tijdens de Italië-Servië wedstrijd in de voorronde van de 3e groep van Euro 2012 en die leidden tot staken. De incidenten ontstonden door de Servische supporters, toen zij met rookbommen de spelersbus van hun land aanvielen voor de start van de wedstrijd. Hun doelwit was de keeper Stojkovic, gehouden als de verantwoordelijke voor hun thuis nederlaag tegen Estland, die licht gewond is geraakt, door het gooien van voorwerpen. Niettemin stopten de krijgshaftige stemmingen van de gasten daar niet, maar bleven en toen de scheidsrechter Thompson uit Schotland het startsein van de wedstrijd floot, na 35 minuten vertraging, heeft hij de wedstrijd definitief gestaakt na 6 minuten pure voetbaltijd, want supporters van beide teams gingen het veld op, sprongen op de veiligheidshekken, waar ze vochten, terwijl de politie de verhardde situatie niet kon beheersen. Als de verantwoordelijke van de incidenten werd gearresteerd, aan de zijde van de bezoekers, de Servische Ivan, in de vroege ochtend van de volgende dag.
Deze enkele incidenten doen me afvragen of het inderdaad verstandig is om betrokken te raken bij voetbal en natuurlijk bij alle takken van sport waar ze zich voordoen. De gedachten doordrenken de geest van ieder gezond mens, of hij zijn lichamelijke integriteit in gevaar moet brengen, en zijn familie, om een wedstrijd te bekijken.
Nog een ander voorbeeld van aanhangersgeweld is die van de Borac-Rode Ster wedstrijd in de stad Čačak in Servië. Zoals Aleksandar Jacimovic, slechts 21 jaar oud, een aanhanger van het Servische team Rode Ster uit Belgrado, dood neerviel na neergestoken te zijn met een mes, door een volgeling van Borac.
Hoe onervaren moet iemand zijn om te accepteren dat deze mensen, als we ze zo kunnen noemen, geen verbinding hebben met het voetbal. Voetbal wil zeggen, ontwikkelingsgraad van de stoffelijke en geestelijke omstandigheden van het sociale leven van de mens, namelijk die gelijk is aan de beschaving, die deze aanhangers, ook nog de aanhanger is zo klein om iedereen te beschrijven, zeker doelbewust lijken te negeren.
Er zijn dus twee eenvoudige vragen die men zou willen stellen.
De eerste heeft te maken met hoe hun de toegang is toegestaan met zoveel wapens, of meer nog hoe ze daarmee het terrein op konden gaan. Natuurlijk hebben niet alleen degenen de absolute verantwoordelijkheid die de incidenten veroorzaakten, maar ook degenen die de wedstrijden organiseerden, bijgevolg de autoriteiten, zijn deze deelnemers.
En de tweede heeft te maken met een reeks eenvoudige vragen aan sporadische vernietigers van de mooiste en populairste sport van de wereld het voetbal.
Voor mij is het voetbal feest
wat is het voor jou?
Voor mij is voetbal amusement, ontspanning
waarom is het oorlog voor jou?
Voor mij is voetbal genoegen, voldoening
waarom is het voor jou vernieling, destructie, ramp?
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: AFSCHEID ANTHONY LURLING
Geschreven 27 april 2016 / Gepubliceerd 8 mei 2016
Geboren en getogen in 's-Hertogenbosch. Een echte Bosschenaar.
Hij heeft gespeeld in ploegen die betrokken zijn in de hoger niveau kampioenschappen, zoals Heerenveen, Feyenoord, NAC Breda, FC Köln, RKC Waalwijk, maar in zijn hart stroomde het blauw-witte bloed en klopte alleen het blauw-wit ritme. Overigens was dit de reden dat hij terugkeerde naar zijn geliefde ploeg FC Den Bosch van de gelijknamige hoofdstad van Brabant, waar de 1998-'99 kampioen werd gekroond in de Eerste Divisie toen hij de overstap deed naar Heerenveen. Zijn statistieken waren al geëtst voor de volgende stappen van zijn carrière. In 135 wedstrijden scoorde hij 56 doelpunten. Zeker een belangrijke verworvenheid van een charismatische nummer 10 die, hoewel begonnen als linksbuiten, vooral speelde als tactisch middenvelder. Tijdens zijn debuut met de draak op de plaats van het hart was hij nog maar nauwelijks 17 jaar oud en wat meer is, later speelde hij partner in de aanval als spits naast de ontzaglijke Ruud van Nistelrooij. Zijn totale oogst bereikte ongelooflijke aantallen, omdat hij in 584 wedstrijden 148 goals scoorde. Met zijn terugkeer (2006-2010) bij FC Den Bosch scoorde hij zelfs 21 goals, een blauw-wit shirt dragend, om zijn carrière af te sluiten met 77 goals in alle stadions op Nederlands grondgebied. Een niet onbeduidend succes, al durf ik te zeggen spreekwoordelijk, omdat ze hem als beloning de titel gaven van topscorer met de meeste doelpunten in de clubgeschiedenis. Ik had de pech niet in staat te zijn om de bovengenoemde periodes te kijken, vanwege verblijf in Griekenland, maar beloonde met mijn eerste jaar als supporter van de ploeg (mijn eerste seizoenkaart) bij het overschakelen van RKC Waalwijk in de periode 2006-'07. In de wedstrijden konden ze gemakkelijk zijn spontane voetbaltalent onderscheiden, werd hij onderwerp van bekendheid, een voetbalpersoonlijkheid. Voornamelijk zijn onwaarschijnlijke assists, zijn verbazingwekkende treffers die slaagden, de bewegingen die hij maakte zonder de bal, met andere woorden de slimme manier van zijn spel, waren de elementen die betoverden, die het sportieve publiek verbaasden. Maar het meest zijn sportieve gedrag. Echter een element dat ons niet onverschillig moet laten is dat hij erg emotioneel is. Hoewel hij zonder twijfel zijn rijke carrière kon afsluiten bij een andere club, waar hij meer nadrukkelijke momenten beleefde dan bij De Vliert, gaf hij de voorkeur aan precies dit stadion. Wat meer is in een periode waar in de klasse van de ploeg frustratie en verdriet bestond om nog een jaar zonder titel, het zij zo play-offs, die soms, hoewel aangekomen bij de bron, geen water dronken als gevolg van onvoorziene factoren. Hij koos ervoor om te strijden op het veld waar hij als kind naartoe ging met zijn vader en opa om naar een wedstrijd te kijken, en afscheid te nemen van het blauw-witte publiek, zijn laatste tango te dansen met de ploeg waarmee hij zeker prachtige herinneringen had. Het grote moment was aangebroken. De uren verstreken folterend. Hij ging al om iets later dan 19:00 uur. In minder dan een uur, om 20:00 uur, zou de laatste thuiswedstrijd van FC Den Bosch van de periode 2015-'16 beginnen. De tegenstander was RKC, uit het naburige Waalwijk, met het blauw-gele shirt dat hij had gedragen en geëerd in de periode 2005-'06 met 14 optredens en 1 doelpunt. De supporters namen hun plaats op de tribunes in en de spelers waren op het gras, terwijl hij dubbel feest vierde (afscheid, 39ste verjaardag) maakte Anthony Lurling zijn verschijning op het veld, onder het gejuich van blauw-wit met het wit-blauwe shirt waar hij van hield, van houdt en van zal houden nog vele jaren nadat hij in dienst is als coach bij de jeugdopleiding. Hij zat op de bank, waar hij bleef tot ongeveer de 85ste minuut, geduldig wachtend op de paar minuten van zijn deelname, grappen makend met zijn ploeggenoot Joey Belterman. Hij ging naar het punt waar de wissels worden gemaakt. Hij nam de plaats in van Furhgill Zeldenrust, die de aanvoerdersband aan zijn arm doorgaf. Reeds volgden emotionele momenten elkaar op, omdat de tranen de ogen van ons allemaal overstroomden. De emotie piekte vanaf de tijd dat hij het veld op ging en in contact kwam met de bal. Zelfs nu nog niet volledig hersteld van zijn blessure en tegelijkertijd gevoelens van vreugde en verdriet bij het eerste contact met de bal, hitste hij het stadion op met zijn pogingen. Wat meer is, in twee voorvallen ontvouwde zijn rijke talent zich, toen hij een vrije trap won nadat hij door zijn tegenstander was omvergeworpen en toen stopte zijn laatste minuut, wanneer hij probeerde het strafschopgebied binnen te gaan voordat het bedreigend zou worden. De 2-3 minuten deelname waren voorbij en hij moest, zoals gepland, gewisseld worden. Zijn plaats werd ingenomen door Denis Pozder. De blauw-witte supporters zongen voor de grote protagonist van de avond Anthony Lurling, die de scheidsrechter begroette en zijn ploeggenoten en tegenstanders groette en kuste. Nauwelijks floot de scheidsrechter de afloop van de wedstrijd, of de uitgaande Anthony Lurling barstte in snikken uit, niet in staat om zijn tranen te bedwingen. De wedstrijd kon eindigen met een gelijkspel 1-1, maar werd gewonnen door de dubbelvierende Anthony, zijn feest was net begonnen. Iedereen haastte zich om met hem gefotografeerd te worden, en hem opnieuw te kussen en te groeten. Onmiddellijk na deze zeker feestelijke momenten omhelsde hij zijn vrouw en zijn kinderen, en met zijn tranen die niet stopten, nam hij weer plaats op het gras. Maar deze keer niet voor de wedstrijd, na het aftellen van de tijd van zijn afscheid met zijn laatste voorstelling, al begonnen, maar om van de ploeg FC den Bosch en van de Supportersclub lijsten in ontvangst te nemen met het shirt met het nummer 77 en met het shirt met het nummer 10. Vervolgens gaf hij interviews aan de media en voor deze plechtige ceremonie eindigde werd hem de microfoon gegeven voor de laatste groet aan de supporters, die talrijker waren om te bedanken. Tot slot het enige wat we kunnen doen allemaal samen is hem te bedanken.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Geboren en getogen in 's-Hertogenbosch. Een echte Bosschenaar.
Hij heeft gespeeld in ploegen die betrokken zijn in de hoger niveau kampioenschappen, zoals Heerenveen, Feyenoord, NAC Breda, FC Köln, RKC Waalwijk, maar in zijn hart stroomde het blauw-witte bloed en klopte alleen het blauw-wit ritme. Overigens was dit de reden dat hij terugkeerde naar zijn geliefde ploeg FC Den Bosch van de gelijknamige hoofdstad van Brabant, waar de 1998-'99 kampioen werd gekroond in de Eerste Divisie toen hij de overstap deed naar Heerenveen. Zijn statistieken waren al geëtst voor de volgende stappen van zijn carrière. In 135 wedstrijden scoorde hij 56 doelpunten. Zeker een belangrijke verworvenheid van een charismatische nummer 10 die, hoewel begonnen als linksbuiten, vooral speelde als tactisch middenvelder. Tijdens zijn debuut met de draak op de plaats van het hart was hij nog maar nauwelijks 17 jaar oud en wat meer is, later speelde hij partner in de aanval als spits naast de ontzaglijke Ruud van Nistelrooij. Zijn totale oogst bereikte ongelooflijke aantallen, omdat hij in 584 wedstrijden 148 goals scoorde. Met zijn terugkeer (2006-2010) bij FC Den Bosch scoorde hij zelfs 21 goals, een blauw-wit shirt dragend, om zijn carrière af te sluiten met 77 goals in alle stadions op Nederlands grondgebied. Een niet onbeduidend succes, al durf ik te zeggen spreekwoordelijk, omdat ze hem als beloning de titel gaven van topscorer met de meeste doelpunten in de clubgeschiedenis. Ik had de pech niet in staat te zijn om de bovengenoemde periodes te kijken, vanwege verblijf in Griekenland, maar beloonde met mijn eerste jaar als supporter van de ploeg (mijn eerste seizoenkaart) bij het overschakelen van RKC Waalwijk in de periode 2006-'07. In de wedstrijden konden ze gemakkelijk zijn spontane voetbaltalent onderscheiden, werd hij onderwerp van bekendheid, een voetbalpersoonlijkheid. Voornamelijk zijn onwaarschijnlijke assists, zijn verbazingwekkende treffers die slaagden, de bewegingen die hij maakte zonder de bal, met andere woorden de slimme manier van zijn spel, waren de elementen die betoverden, die het sportieve publiek verbaasden. Maar het meest zijn sportieve gedrag. Echter een element dat ons niet onverschillig moet laten is dat hij erg emotioneel is. Hoewel hij zonder twijfel zijn rijke carrière kon afsluiten bij een andere club, waar hij meer nadrukkelijke momenten beleefde dan bij De Vliert, gaf hij de voorkeur aan precies dit stadion. Wat meer is in een periode waar in de klasse van de ploeg frustratie en verdriet bestond om nog een jaar zonder titel, het zij zo play-offs, die soms, hoewel aangekomen bij de bron, geen water dronken als gevolg van onvoorziene factoren. Hij koos ervoor om te strijden op het veld waar hij als kind naartoe ging met zijn vader en opa om naar een wedstrijd te kijken, en afscheid te nemen van het blauw-witte publiek, zijn laatste tango te dansen met de ploeg waarmee hij zeker prachtige herinneringen had. Het grote moment was aangebroken. De uren verstreken folterend. Hij ging al om iets later dan 19:00 uur. In minder dan een uur, om 20:00 uur, zou de laatste thuiswedstrijd van FC Den Bosch van de periode 2015-'16 beginnen. De tegenstander was RKC, uit het naburige Waalwijk, met het blauw-gele shirt dat hij had gedragen en geëerd in de periode 2005-'06 met 14 optredens en 1 doelpunt. De supporters namen hun plaats op de tribunes in en de spelers waren op het gras, terwijl hij dubbel feest vierde (afscheid, 39ste verjaardag) maakte Anthony Lurling zijn verschijning op het veld, onder het gejuich van blauw-wit met het wit-blauwe shirt waar hij van hield, van houdt en van zal houden nog vele jaren nadat hij in dienst is als coach bij de jeugdopleiding. Hij zat op de bank, waar hij bleef tot ongeveer de 85ste minuut, geduldig wachtend op de paar minuten van zijn deelname, grappen makend met zijn ploeggenoot Joey Belterman. Hij ging naar het punt waar de wissels worden gemaakt. Hij nam de plaats in van Furhgill Zeldenrust, die de aanvoerdersband aan zijn arm doorgaf. Reeds volgden emotionele momenten elkaar op, omdat de tranen de ogen van ons allemaal overstroomden. De emotie piekte vanaf de tijd dat hij het veld op ging en in contact kwam met de bal. Zelfs nu nog niet volledig hersteld van zijn blessure en tegelijkertijd gevoelens van vreugde en verdriet bij het eerste contact met de bal, hitste hij het stadion op met zijn pogingen. Wat meer is, in twee voorvallen ontvouwde zijn rijke talent zich, toen hij een vrije trap won nadat hij door zijn tegenstander was omvergeworpen en toen stopte zijn laatste minuut, wanneer hij probeerde het strafschopgebied binnen te gaan voordat het bedreigend zou worden. De 2-3 minuten deelname waren voorbij en hij moest, zoals gepland, gewisseld worden. Zijn plaats werd ingenomen door Denis Pozder. De blauw-witte supporters zongen voor de grote protagonist van de avond Anthony Lurling, die de scheidsrechter begroette en zijn ploeggenoten en tegenstanders groette en kuste. Nauwelijks floot de scheidsrechter de afloop van de wedstrijd, of de uitgaande Anthony Lurling barstte in snikken uit, niet in staat om zijn tranen te bedwingen. De wedstrijd kon eindigen met een gelijkspel 1-1, maar werd gewonnen door de dubbelvierende Anthony, zijn feest was net begonnen. Iedereen haastte zich om met hem gefotografeerd te worden, en hem opnieuw te kussen en te groeten. Onmiddellijk na deze zeker feestelijke momenten omhelsde hij zijn vrouw en zijn kinderen, en met zijn tranen die niet stopten, nam hij weer plaats op het gras. Maar deze keer niet voor de wedstrijd, na het aftellen van de tijd van zijn afscheid met zijn laatste voorstelling, al begonnen, maar om van de ploeg FC den Bosch en van de Supportersclub lijsten in ontvangst te nemen met het shirt met het nummer 77 en met het shirt met het nummer 10. Vervolgens gaf hij interviews aan de media en voor deze plechtige ceremonie eindigde werd hem de microfoon gegeven voor de laatste groet aan de supporters, die talrijker waren om te bedanken. Tot slot het enige wat we kunnen doen allemaal samen is hem te bedanken.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: RESPECT VOOR RICHARD "DE TART" VAN DIJK.
RESPECT VOOR DE TEGENSTANDERS.
Geschreven 19 maart 2016 / gepubliceerd 20 april 2016
Als jij jouw eigen mens verliest, een lid van jouw familie, zeker weten dat de situaties maken dat je het leven in een ander licht ziet, maar ook het voetbal, als jij een medereiziger verliest van de tribune, met wie je zoveel verbinding hebt, met wie je vreugde en verdriet hebt geproefd.
Al sinds vele jaren, als iemand uit het leven vertrok, een atleet of een supporter van een club, bracht het bestuur in samenwerking met de supporters een eerbetoon, zowel aan de mens die niet meer onder hen was, als aan de mens die constant met lichaam en ziel zijn geschenk aan de club gaf om vooruitgang te boeken.
Dit eerbetoon werd toegekend met een minuut stilte voor de aanvang van elke wedstrijd met het nodige respect voor het lichaam van de overledene, maar ook voor zijn familie.
Maar er zijn gelukkig weinig keren in de wereldkaart van de voetballerij, deze populaire volkssport, dat de supporters van de tegenstanders de verdrietige momenten niet respecteren, de mantel van onmens en aanhanger dragen, en zich tijdens de minuut stilte bezighouden met ongepast gedrag, het overschreeuwen of scanderen van misselijkmakende leuzen.
Zeker is dat zij het gemeenschappelijke gevoel van sportiviteit provoceren, gelukkig is de meerderheid tegen dergelijke acties.
De waarheid van mijn woorden is een lichtend voorbeeld van gezond nadenkende supporters en natuurlijk na te volgen volkomen menselijk en sportief gedrag van de NAC Breda supporters, het gelijktijdig leveren van lessen in sport en beschaving, aangezien sport gelijk is aan beschaving.
In de uitwedstrijd van hun favoriete team NAC Breda tegen onze ploeg FC Den Bosch in De Vliert, hadden ze hun plaats ingenomen op de tribune van de bezoekers, waar zij een spandoek openvouwden met de tekst "R.I.P. De Tart, sterkte aan familie & vrienden", terwijl ze vroeg waren begonnen met zingen om hun spelers te ondersteunen, die al op het kunstgras waren voor hun warming-up.
Toen de twee gladiatoren opkwamen, zongen de supporters van onze ploeg FC Den Bosch, terwijl het eerste blauw-witte vuurwerk al brandde en lange tijd aangestoken bleef, om op deze manier afscheid te nemen van de medereiziger en vriend Richard "De Tart" van Dijk, die het leven had verloren.
In de resterende paar minuten voor de wedstrijd klonk uit de luidsprekers van De Vliert, zoals in elke wedstrijd, "You Never Walk Alone", waarvan de blauw-witte supporters van de M-side de regels zongen en, oh wat een verrassing, de geel-zwarte supporters hun begeleiding begonnen te zingen totdat de scheidsrechter op het fluitje blies om één minuut stilte in acht te nemen.
Onmiddellijk na afloop hiervan werd de aftrap van de wedstrijd genomen, en vervolgden de thuis-supporters het zingen van de liedjes, maar ook het geel-zwart van de bezoekers was niet te stoppen, terwijl de bonte veelkleurige rook van het vuurwerk met de hulp van een lichte wind opsteeg naar de hemel van Den Bosch.
Wat anders dan felicitaties en lofprijzing verdient het eerbetoon aan de overleden supporter van FC Den Bosch Richard Van Dijk.
Respect voor Richard "De Tart" van Dijk.
Respect voor de tegenstanders.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Als jij jouw eigen mens verliest, een lid van jouw familie, zeker weten dat de situaties maken dat je het leven in een ander licht ziet, maar ook het voetbal, als jij een medereiziger verliest van de tribune, met wie je zoveel verbinding hebt, met wie je vreugde en verdriet hebt geproefd.
Al sinds vele jaren, als iemand uit het leven vertrok, een atleet of een supporter van een club, bracht het bestuur in samenwerking met de supporters een eerbetoon, zowel aan de mens die niet meer onder hen was, als aan de mens die constant met lichaam en ziel zijn geschenk aan de club gaf om vooruitgang te boeken.
Dit eerbetoon werd toegekend met een minuut stilte voor de aanvang van elke wedstrijd met het nodige respect voor het lichaam van de overledene, maar ook voor zijn familie.
Maar er zijn gelukkig weinig keren in de wereldkaart van de voetballerij, deze populaire volkssport, dat de supporters van de tegenstanders de verdrietige momenten niet respecteren, de mantel van onmens en aanhanger dragen, en zich tijdens de minuut stilte bezighouden met ongepast gedrag, het overschreeuwen of scanderen van misselijkmakende leuzen.
Zeker is dat zij het gemeenschappelijke gevoel van sportiviteit provoceren, gelukkig is de meerderheid tegen dergelijke acties.
De waarheid van mijn woorden is een lichtend voorbeeld van gezond nadenkende supporters en natuurlijk na te volgen volkomen menselijk en sportief gedrag van de NAC Breda supporters, het gelijktijdig leveren van lessen in sport en beschaving, aangezien sport gelijk is aan beschaving.
In de uitwedstrijd van hun favoriete team NAC Breda tegen onze ploeg FC Den Bosch in De Vliert, hadden ze hun plaats ingenomen op de tribune van de bezoekers, waar zij een spandoek openvouwden met de tekst "R.I.P. De Tart, sterkte aan familie & vrienden", terwijl ze vroeg waren begonnen met zingen om hun spelers te ondersteunen, die al op het kunstgras waren voor hun warming-up.
Toen de twee gladiatoren opkwamen, zongen de supporters van onze ploeg FC Den Bosch, terwijl het eerste blauw-witte vuurwerk al brandde en lange tijd aangestoken bleef, om op deze manier afscheid te nemen van de medereiziger en vriend Richard "De Tart" van Dijk, die het leven had verloren.
In de resterende paar minuten voor de wedstrijd klonk uit de luidsprekers van De Vliert, zoals in elke wedstrijd, "You Never Walk Alone", waarvan de blauw-witte supporters van de M-side de regels zongen en, oh wat een verrassing, de geel-zwarte supporters hun begeleiding begonnen te zingen totdat de scheidsrechter op het fluitje blies om één minuut stilte in acht te nemen.
Onmiddellijk na afloop hiervan werd de aftrap van de wedstrijd genomen, en vervolgden de thuis-supporters het zingen van de liedjes, maar ook het geel-zwart van de bezoekers was niet te stoppen, terwijl de bonte veelkleurige rook van het vuurwerk met de hulp van een lichte wind opsteeg naar de hemel van Den Bosch.
Wat anders dan felicitaties en lofprijzing verdient het eerbetoon aan de overleden supporter van FC Den Bosch Richard Van Dijk.
Respect voor Richard "De Tart" van Dijk.
Respect voor de tegenstanders.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: JOHAN CRUIJF
COLUMN: Johan Cruijff
24 maart 2016
Eenmaal thuisgekomen na mijn werk, ging ik net als elke dag naar boven om mijn pyjama aan te trekken en mijn gebed te doen. Nadat ik klaar was ging ik naar de woonkamer en opende de I-pads. En wat te zien, het nieuws was slecht. De grootste voetballer ter wereld, na Pele, voor sommigen beter dan de grote Braziliaanse tovenaar, Johan Cruyff, is overleden aan longkanker. De tranen stroomden uit mijn ogen en ze bleven tranen toen ik deze column schreef, terwijl ik op televisie af en toe shots zag over zijn carrière en zijn leven. Ik zag hem op de televisie net voordat ik mijn 16e jaar afsloot, in de finale van Ajax-Panathinaikos 2-0 (2 juni 1971) en ik was eigenlijk sindsdien betoverd, net als mijn vrienden (ik had de enige TV in de buurt), en allen die zich ergens voor een scherm bevonden om de wedstrijd te zien. Wat te zullen schrijven in een paar regels voor deze geweldige speler, die overal vocht, voor Ajax (1964-1973), FC Barcelona (1973-1978), Los Angeles Aztecs (1979-1980), Washington Diplomats (1980), Levante (1981), Washington Diplomats (1981), Ajax (1981-1983), voor Feyenoord (1983-1984), en het Nederlandse nationale team, behalve dat hij de leider van het team was.
Het is ongelooflijk, maar waar. Het is een van de weinige keren dat het leven, de grootste school, je leert dat er niets onkwetsbaar is. Zijn voetbalwaarde was van een dusdanig niveau, dat het iedereen over de hele wereld deed genieten om hem te zien, en je smeekte om duizend ogen te hebben om nog meer te kunnen genieten. En wat hij niet dribbelde, passte, schoot. Elke wedstrijd was een schilderij, een mooi gedicht met de juiste muziek was een uitstekend lied dat werd gezongen door de hele wereld. Met veel fantasie elke keer als je je op de bank, in de fauteuil had geinstalleerd, en je kon niet opstaan om iets te doen. De trui met het nummer 14 was zijn favoriete nummer op 30 oktober 1970 en hij droeg het voor het eerst met Ajax tegen PSV (1-0 zege), waar hij ook speelde, doordrenkt van het zweet rende hij non-stop gedurende het spel. De supporters in de tribunes waren overal enthousiast, in Nederland, Spanje, de VS, omdat het aangeboden spektakel uniek was. Natuurlijk, waar hij stond, waar hij bleef zei hij:
"Alléén kun je niets. Je moet het samen doen, want in een verliezend elftal kun je nooit de beste van de wereld worden."
Het is heel, heel moeilijk om weer de wirwar in je geheugen te brengen en te ontrafelen van de carrière van de man die de koers van de wereld van voetbal veranderde. Maar sommige momenten worden onuitwisbaar geëtst in de hoofden van iedereen en zijn de moeite waard om te onthouden.
1. Het onmogelijke doelpunt tegen Athletic Madrid
2. De strafschop met assist
3. De mythische dribbel tegen Zweden
4. Het doelpunt in de halve finale van de WK '74 tegen Brazilië
5. Zijn assist naar Seninio
6. De ongelooflijke goal tegen Den Haag
7. Het doelpunt tegen Argentinië in de WK van '74
8. De lobby tegen Haarlem
9. De prestaties en het doelpunt in de 0-5 in Madrid in het shirt van Barcelona
10. Het doelpunt met het shirt van Washington Diplomats
en 11. De verdiende penalty in de finale van de WK '74 tegen West-Duitsland.
Het verdriet is onbeschrijflijk en de pijn ondraaglijk. Zijn voetbal intelligentie was zodanig, dat wie hem zag, automatisch teamgenoot werd en deel van zijn team wilde zijn. Het is zeker een groot verlies, want afgezien van een fantastische speler was hij een goed gezinshoofd. Hij had een speciale eigenschap om opmerkingen over voetbal en het leven te maken.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: SUPPORTERSCLUB FC DEN BOSCH
7 februari 2016 (gepubliceerd 12 maart 2016)
De helden van ons verhaal zijn een groep van zeven personen, wat iets meer is dan een basketbalteam. Laten we met hen kennismaken: Peter van Ieperen, Danny van de Griendt, Johnny van der Bruggen, Benny Kusters, zijn zoon Jordy Kusters, Fabian van Tiel en Maikel Scheffers. Deze zeven mensen zijn de ruggengraat van de Supportersclub, die officieel is opgericht op 13 mei 1994. Een vereniging, die, van de vele activiteiten die zij heeft, ook belast is met de zorg voor het vervoer van supporters, die een wedstrijd willen bijwonen in elk stadion waar FC Den Bosch in de Jupiler League speelt.
Bovendien, onder alle omstandigheden, ongeacht hoe het weer is, brengen zij nadat zij hun programmering hebben ontworpen, iedereen op de hoogte via de social media netwerken (Facebook, e-mails). Geïnteresseerde supporters, die de ploeg willen volgen om haar te steunen, om het gewenste resultaat, dat niets anders is dan overwinning, te bereiken. Het belangrijkste feit is, dat als er niét het nodige aantal supporters is om de reis te realiseren, tenminste 20-30 mensen, de beslissing wordt genomen om toch door te gaan. Tastbaar voorbeeld is, dat we ooit met maar negen mensen of minder zijn gegaan. Niemand weet dat. Als we dit nu niet vertellen, als we het nu niet doen, wanneer doen we het dan? Als we de steun van de tribunes toevoegen, is dat zonder twijfel uniek.
En natuurlijk het voetbal menu, als je toevallig afsluit met een overwinning, begint in de bus op de terugreis weer een heerlijk, onvergetelijk feest, met liedjes als: "Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht", "Leve de lol"etc, die alle supporters met plezier meezingen.
Vergeet niet om op te merken dat vanaf het begin van de reis de bar open is voor de verkoop van de echte handelswaar. Zoals water, cherry coca cola, biertjes, sappen, chips naturel en oregano, terwijl zij ook gesloten lootjes verkopen met de score van de ruststand en de eindstand, voornamelijk om de club te versterken. Wanneer je een van de gelukkigen bent, biedt de Supportersclub prijzen zoals een geheel onbetaalde trip naar een uitwedstrijd of een mooie BBQ avond.
Zeker is het een geweldige ervaring om te reizen met de bus, waar iedereen bereidwillig aanbiedt wat jij verlangt. En alleen als je de reis beleeft kun je de waarheid van mijn woorden begrijpen, ongeduldig uitkijkend naar de volgende wedstrijd.
Alleen moet je bijtijds aanwezig zijn, want Peter de chauffeur vertrekt altijd op tijd.
Goede reis aan ons.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
De helden van ons verhaal zijn een groep van zeven personen, wat iets meer is dan een basketbalteam. Laten we met hen kennismaken: Peter van Ieperen, Danny van de Griendt, Johnny van der Bruggen, Benny Kusters, zijn zoon Jordy Kusters, Fabian van Tiel en Maikel Scheffers. Deze zeven mensen zijn de ruggengraat van de Supportersclub, die officieel is opgericht op 13 mei 1994. Een vereniging, die, van de vele activiteiten die zij heeft, ook belast is met de zorg voor het vervoer van supporters, die een wedstrijd willen bijwonen in elk stadion waar FC Den Bosch in de Jupiler League speelt.
Bovendien, onder alle omstandigheden, ongeacht hoe het weer is, brengen zij nadat zij hun programmering hebben ontworpen, iedereen op de hoogte via de social media netwerken (Facebook, e-mails). Geïnteresseerde supporters, die de ploeg willen volgen om haar te steunen, om het gewenste resultaat, dat niets anders is dan overwinning, te bereiken. Het belangrijkste feit is, dat als er niét het nodige aantal supporters is om de reis te realiseren, tenminste 20-30 mensen, de beslissing wordt genomen om toch door te gaan. Tastbaar voorbeeld is, dat we ooit met maar negen mensen of minder zijn gegaan. Niemand weet dat. Als we dit nu niet vertellen, als we het nu niet doen, wanneer doen we het dan? Als we de steun van de tribunes toevoegen, is dat zonder twijfel uniek.
En natuurlijk het voetbal menu, als je toevallig afsluit met een overwinning, begint in de bus op de terugreis weer een heerlijk, onvergetelijk feest, met liedjes als: "Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht", "Leve de lol"etc, die alle supporters met plezier meezingen.
Vergeet niet om op te merken dat vanaf het begin van de reis de bar open is voor de verkoop van de echte handelswaar. Zoals water, cherry coca cola, biertjes, sappen, chips naturel en oregano, terwijl zij ook gesloten lootjes verkopen met de score van de ruststand en de eindstand, voornamelijk om de club te versterken. Wanneer je een van de gelukkigen bent, biedt de Supportersclub prijzen zoals een geheel onbetaalde trip naar een uitwedstrijd of een mooie BBQ avond.
Zeker is het een geweldige ervaring om te reizen met de bus, waar iedereen bereidwillig aanbiedt wat jij verlangt. En alleen als je de reis beleeft kun je de waarheid van mijn woorden begrijpen, ongeduldig uitkijkend naar de volgende wedstrijd.
Alleen moet je bijtijds aanwezig zijn, want Peter de chauffeur vertrekt altijd op tijd.
Goede reis aan ons.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: MIJN GEBROKEN BLAUW-WITTE HART
6 februari 2016
Sinds enige tijd was de stad Den Bosch al versierd omdat de trots van FC Den Bosch, die afgelopen augustus haar 50 jarig bestaan vierde, zou strijden in een van de vier kwartfinales tegen amateur VVSB uit Noordwijkerhout. De supporters, na de uitwedstrijd weer tegen het amateur-team van Excelsior '31 (zege 1-3), toen de tegenstander bekend werd, begonnen met de voorbereidingen voor de grote dag op woensdag 3 februari, de dag waarvan zij in hun wildste dromen niet hadden voorgesteld, dat zij konden deelnemen aan een van de twee halve finales. Inderdaad leefden zij in een uitzinnig ritme. De dagen verstreken, de spanning had zijn hoogtepunt bereikt, en de gezegende dag, waar iedereen met een blauw-wit hart op wachtte, was aangekomen. De strijd was gepland om 18.30 uur in de avond, het opmerkelijke daarvan was het feit dat achter het doel, dat is aan de kant van het treinspoor, de ongeveer 1600 supporters van de rivaliserende ploeg hun posities zouden innemen. En wat een ideaal begin, onmiddellijk na het eerste fluitsignaal van de scheidsrechter, een paar minuutjes later, heeft het team Den Bosch de score opengemaakt met een schot van de nieuwe aanwinst en uitblinkende Belg Alessio Carlone, en een beetje later verdubbelde weer een nieuwe aanwinst Aziz Kalhuta de doelpunten (2-0). Zo eindigde de eerste helft. Na het begin van de tweede helft, en niets heeft voorspeld wat er zou volgen, eventjes voor de wedstrijd voorbij zou zijn, na de 80e minuut, hebben twee opeenvolgende fouten in de wissels van de trainer Rene van Eck en net zoveel fouten van de beste tot nu toe in thuis- en uitwedstrijden blauw-witte keeper Kees Heemskerk de balans in de richting van de tegenstander doen kantelen. Automatisch werden alle aanwezigen op de tribune als door electriciteit gedood. Na afloop van de wedstrijd liep het stadion leeg, om zo te zeggen, als bij toverslag. Het feest dat was gepland had haar plaats overgegeven aan teleurstelling en verdriet, gevoelens die de hele stad besmetten, tot in alle uithoeken, die begon te treuren om zijn trots en zich niet kon herpakken van het klagen om zijn lot. Een grote Jammer om het eindresultaat zonder twijfel, echter moeten we niet vergeten om de heldhaftige supporters, die aan de kleinste details hebben gedacht en bijdroegen aan deze geweldige sfeer op de tribunes, een grote Bedankt toe te kennen, deze prijs hebben ze waardig verdiend. Tot slot om op te merken, zoals alles in het leven, hebben ze hun positieven en negatieven, dus voetbal is geen uitzondering op de regel, en ik hoop dat de supporters doorgaan met de ploeg te ondersteunen, omdat de ploeg niet schuldig is om alleen te blijven. Overigens voor de aanvang van elke thuiswedstrijd naast "we zullen samen winnen en verliezen" zingen de supporters ook "you never walk alone". Ik geloof dat dit alles zegt. Met zulke supporters hoef jij niet bang te zijn.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Sinds enige tijd was de stad Den Bosch al versierd omdat de trots van FC Den Bosch, die afgelopen augustus haar 50 jarig bestaan vierde, zou strijden in een van de vier kwartfinales tegen amateur VVSB uit Noordwijkerhout. De supporters, na de uitwedstrijd weer tegen het amateur-team van Excelsior '31 (zege 1-3), toen de tegenstander bekend werd, begonnen met de voorbereidingen voor de grote dag op woensdag 3 februari, de dag waarvan zij in hun wildste dromen niet hadden voorgesteld, dat zij konden deelnemen aan een van de twee halve finales. Inderdaad leefden zij in een uitzinnig ritme. De dagen verstreken, de spanning had zijn hoogtepunt bereikt, en de gezegende dag, waar iedereen met een blauw-wit hart op wachtte, was aangekomen. De strijd was gepland om 18.30 uur in de avond, het opmerkelijke daarvan was het feit dat achter het doel, dat is aan de kant van het treinspoor, de ongeveer 1600 supporters van de rivaliserende ploeg hun posities zouden innemen. En wat een ideaal begin, onmiddellijk na het eerste fluitsignaal van de scheidsrechter, een paar minuutjes later, heeft het team Den Bosch de score opengemaakt met een schot van de nieuwe aanwinst en uitblinkende Belg Alessio Carlone, en een beetje later verdubbelde weer een nieuwe aanwinst Aziz Kalhuta de doelpunten (2-0). Zo eindigde de eerste helft. Na het begin van de tweede helft, en niets heeft voorspeld wat er zou volgen, eventjes voor de wedstrijd voorbij zou zijn, na de 80e minuut, hebben twee opeenvolgende fouten in de wissels van de trainer Rene van Eck en net zoveel fouten van de beste tot nu toe in thuis- en uitwedstrijden blauw-witte keeper Kees Heemskerk de balans in de richting van de tegenstander doen kantelen. Automatisch werden alle aanwezigen op de tribune als door electriciteit gedood. Na afloop van de wedstrijd liep het stadion leeg, om zo te zeggen, als bij toverslag. Het feest dat was gepland had haar plaats overgegeven aan teleurstelling en verdriet, gevoelens die de hele stad besmetten, tot in alle uithoeken, die begon te treuren om zijn trots en zich niet kon herpakken van het klagen om zijn lot. Een grote Jammer om het eindresultaat zonder twijfel, echter moeten we niet vergeten om de heldhaftige supporters, die aan de kleinste details hebben gedacht en bijdroegen aan deze geweldige sfeer op de tribunes, een grote Bedankt toe te kennen, deze prijs hebben ze waardig verdiend. Tot slot om op te merken, zoals alles in het leven, hebben ze hun positieven en negatieven, dus voetbal is geen uitzondering op de regel, en ik hoop dat de supporters doorgaan met de ploeg te ondersteunen, omdat de ploeg niet schuldig is om alleen te blijven. Overigens voor de aanvang van elke thuiswedstrijd naast "we zullen samen winnen en verliezen" zingen de supporters ook "you never walk alone". Ik geloof dat dit alles zegt. Met zulke supporters hoef jij niet bang te zijn.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: KEES HEEMSKERK
14 december 2015 (gepubliceerd 1 februari 2016)
Het was op 2 mei 1991 toen hij voor de eerste keer het zonlicht zag in Zaanstad. Van kleins af aan werd zichtbaar, dat hij het voetbaltraject zou volgen, en wat meer is, wegens hoogte een hele gigant, 1,93 meter, in de keeper positie.
Hij speelde in zijn jeugd zeven jaar met de kleuren van Ajax. Medio oktober 2014 debuteerde hij in het blauw-witte kamp van Ruud Kaiser tegen Fortuna Sittard (zege 1-0). Vóór hij het groene T-shirt met nummer 1 droeg, heeft hij gestreden in de College of Charleston, de River City Rovers in de Verenigde Staten, en de Noorse derde divisionist Kongsvinger IL. Zijn verbazingwekkende begaafdheid treuzelde niet om te verschijnen. En dus zit hij onder de lat die vroeger Hans van der Pluijm en de "Lange Jan" van Grinsven eerde. En zoals de dingen toonden is het mogelijk dat hij waardig naast hen zal staan.
Zijn grootste waarde was de rechtmatige aanleiding om zijn naam op de lippen van de blauw-witte supporters een slogan te laten worden van de ploeg van de Brabantse hoofdstad. "Super Keesje!, Super Keesje!" die De Vliert doet trillen, en op de andere terreinen, overal waar die ploeg speelt, wordt hij het voorwerp van uitzinnige opwinding: "Super Keesje!, Super Keesje!" En de deugdelijke reus vergeldt met zijn applaus zijn liefde voor het publiek.
Echter, omdat een atleet niet alleen goed op het veld moet zijn, maar daarbuiten ook, toont hij, en spreekt mij niet tegen, dat hij altijd minzaam is, met als uitwerking geliefd bij het publiek worden.
Tot slot durf ik te zeggen dat ik hem reken onder de 4/5 beste keepers van Nederland, zoals Jasper Cillessen, Jeroen Zoet, Kenneth Vermeer en Robbin Ruiter, tegelijkertijd doe ik een wens dat wij hem onder de lat van Oranje zien!
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Het was op 2 mei 1991 toen hij voor de eerste keer het zonlicht zag in Zaanstad. Van kleins af aan werd zichtbaar, dat hij het voetbaltraject zou volgen, en wat meer is, wegens hoogte een hele gigant, 1,93 meter, in de keeper positie.
Hij speelde in zijn jeugd zeven jaar met de kleuren van Ajax. Medio oktober 2014 debuteerde hij in het blauw-witte kamp van Ruud Kaiser tegen Fortuna Sittard (zege 1-0). Vóór hij het groene T-shirt met nummer 1 droeg, heeft hij gestreden in de College of Charleston, de River City Rovers in de Verenigde Staten, en de Noorse derde divisionist Kongsvinger IL. Zijn verbazingwekkende begaafdheid treuzelde niet om te verschijnen. En dus zit hij onder de lat die vroeger Hans van der Pluijm en de "Lange Jan" van Grinsven eerde. En zoals de dingen toonden is het mogelijk dat hij waardig naast hen zal staan.
Zijn grootste waarde was de rechtmatige aanleiding om zijn naam op de lippen van de blauw-witte supporters een slogan te laten worden van de ploeg van de Brabantse hoofdstad. "Super Keesje!, Super Keesje!" die De Vliert doet trillen, en op de andere terreinen, overal waar die ploeg speelt, wordt hij het voorwerp van uitzinnige opwinding: "Super Keesje!, Super Keesje!" En de deugdelijke reus vergeldt met zijn applaus zijn liefde voor het publiek.
Echter, omdat een atleet niet alleen goed op het veld moet zijn, maar daarbuiten ook, toont hij, en spreekt mij niet tegen, dat hij altijd minzaam is, met als uitwerking geliefd bij het publiek worden.
Tot slot durf ik te zeggen dat ik hem reken onder de 4/5 beste keepers van Nederland, zoals Jasper Cillessen, Jeroen Zoet, Kenneth Vermeer en Robbin Ruiter, tegelijkertijd doe ik een wens dat wij hem onder de lat van Oranje zien!
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: HEIN SCHOONES
11 november 2015 (gepubliceerd 3 december 2015)
Er was eens, 2485 jaren geleden (470-399 v. Chr.), in de oude jaren, een van de grootste filosofen, Socrates, die heeft gezegd: leven en leren. Dat is zo. Alleen gaan wij mensen dit later begrijpen. Zo zijn wij kinderen, wij geven niet zoveel belangstelling of betekenis, maar in de loop van de jaren begrijpen wij de grote waarheid van deze woorden. Er waren veel mensen van wie ik heb geleerd, hoewel ik ouder dan die mensen ben, hoe ik sommige thema's moet hanteren.
We gaan kennis maken met een van die mensen van wie ik iets van het bovenstaande heb geleerd. Hij heet, wie anders, Hein Schoones, welke vanaf zijn geboorte niet heeft geleerd om te lopen, omdat hij een mens is met een beperking. Nochtans, terwijl zijn lichaam hem niet helpt om te bewegen zoals wij, geloof ik, dat in zijn hersenen, in zijn verstand, niemand tegen hem op kan. En jazeker, wat meer is, zijn opinie, zijn mening heeft zó'n grote waarde, dat ik mij die eigen heb gemaakt.
Het was een mooie onovertroffen avond toen ik hem heb uitgenodigd als bezoeker in mijn huis voor een diner met mijn vrouw Marina, die haar specialiteit moussaka had gekookt. Wij hebben het zó mooi met elkaar gehad, dat wij hebben gezegd dat wij deze avond enkele malen gaan herhalen. Op deze avond hadden wij een gesprek, wij hebben gediscussieerd over mijn berichten die ik op Facebook heb gezet. Ik heb hem uitgelegd dat er sommige mensen zijn, die hebben geprotesteerd dat ik soms in het Grieks schrijf.
Destijds heeft hij mij met veel ernst en met bombast in zijn conversatie gezegd: "kijk eens Alexandros, omdat jij Grieks bent en jouw moedertaal het Grieks is, moet jij eerst in het Grieks schrijven en daarná moet je jouw tekst proberen te vertalen in het Nederlands".
Een paar keertjes, omdat ik vergeten was wat hij me heeft gezegd, heb ik deze weg niet gevolgd. Nochtans heb ik met de colums een begin gemaakt om dit doel tot stand te brengen. Nu specifiek, omdat ik opnieuw begonnen ben vanaf het begin, daar het lang geleden was dat ik artikelen heb geschreven met specifieke commentaren en thema's, die speciale aandacht nodig hebben. Hein is hartstikke geliefd en dierbaar op de tribunes, ondanks dat zijn plaats op de tribunes op een speciale plek is op afstand van de supporters die van hem houden. Jazeker, tijdens de meeste reizen van de ploeg met de bus naar de uitwedstrijden geven de supporters een eerbetoon aan Hein en organiseren zij een feest met de slogans nemen en geven. En allemaal zingen zij: "wij zijn blij want Heintje is erbij, Heintje is erbij, Heintje is erbij!", "Hein is een Bosschenaar" etc. Terwijl tijdens de onvergetelijke vierdaagse reis Engeland-Schotland, bij de wedstrijd Celtic-FC Den Bosch (2-0) in het Saint Mirren Park stadion, alle Bosschenaren tegen hem hebben geroepen: "Heintje! Hooligan!" met de handen van boven naar beneden, en Hein met de supporters heeft genoten en gelachen. We hebben niet gemerkt hoe die tijd is gepasseerd, omdat hij zó'n grote euforie had dankzij zijn begeleidster, zijn nichtje Myrna, die hem nooit een minuut uit haar oog heeft verloren. Het allerbeste moment was tijdens de disco op de boot, toen Hein tot grote verrassing van iedereen met onovertroffen figuren heeft gedanst.
Echter is de medereiziger in ons blauw-witte leven niet alleen geliefd bij de supporters, maar ook bij de voetballers. Omdat zij, als ze hebben gescoord, voornamelijk in de thuiswedstrijden in ons stadion De Vliert, met eindeloos respect met de vinger wijzen naar de plaats waar hij zit, altijd geduldig, en wachtend op de ploeg om te scoren.
Na de overwinningen is zijn vreugde onbeschrijflijk en dat heeft zijn weerschijn op elkaar tijdens onze ontmoetingen of weer thuis in de berichten op internet.
Echter als wij verliezen, is hij onvoorstelbaar verdrietig. Ondanks dat verklaart hij voortdurend dat FC Den Bosch zijn religie is en De Vliert zijn kerk.
Tot slot dit wijgeschenk, Hein Schoones, lichamelijk en zielsmatig toegewijd aan de ploeg van FC Den Bosch, zal altijd op elke manier proberen hulp te verlenen.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: MET ZULKE SUPPORTERS HOEF JIJ NIET BANG TE ZIJN
22 November 2015
Vanaf afgelopen maandag 16 november heb ik veel berichten gekregen om ons 50 jarig jubileum te vieren. De berichten kwamen van de officiële FC Den Bosch pagina, en van supporters etc. De vreugde en mijn enthousiasme dat mijn (onze) ploeg een halve eeuw ging vieren was onbeschrijflijk. Ik was als een kind toen ik dat heb gelezen, en alle kinderen mogen een mooi feest hebben. Dus de hele week van maandag tot met zaterdagmiddag heb ik me voorbereid om te genieten. Ik wachtte tot de klok 17.30 uur zou aanwijzen om met mijn vrouw te vertrekken. En feitelijk was de tijd gekomen. Wij zijn met onze fietsen richting De Vliert gegaan. Onmiddellijk heb ik, zoals ik bij iedere thuiswedstrijd doe, bij de fanshop een petje gekocht. Wij hebben twee mooie stoelen gepakt en zijn begonnen met hapjes en biertjes te genieten. Het was inderdaad gezellig en tegelijkertijd kwamen veel mensen binnen in het stadion. De hoofdtribune was na een paar minuten vol en wij wachtten op het mooie programma. Om 19.00 uur begon de wedstrijd met de betrokkenheid van oude spelers, zoals Ruud van Nistelrooij, Theo Lucius, maar geen Anthony Lurling, wat was aangekondigd. Ongeveer 20.00 uur begon de presentatie van het jubileumboek, maar niet zoals alle supporters, denk ik, verwachtten. En de ongeorganiseerdheid van de situatie was, dat ze begonnen met de presentatie op het veld, terwijl alle supporters met de trap richting de hoofdingang gingen. Daar stonden, ongelooflijk, 5-6 beveiligers om ons te stoppen. Wij hebben uitgelegd dat wij dit niet goed vonden, omdat wij de presentatie van ons boek wilden zien. Zij probeerden ons uit te leggen dat er niemand naar binnen kon en het alleen maar voor speciale gasten was. De presentatie vond plaats op het veld en wij moesten naar de andere kant van de M-side. Jammer, want ik en andere supporters dachten en hoopten dat ons feest binnen plaats zou vinden en wij met spelers konden praten en foto's maken. Dat er ook specialen gasten waren. Na deze reactie waren de moeders met de kinderen echt verdrietig. Wij, die onze ploeg volgen met elk weer thuis en uit om te kijken, wij vonden het niet leuk.
De presentatie was begonnen zonder ons. Dus, na het ingangsverbod bleven wij in de war op de tribune om te begrijpen wat er precies ging gebeuren, terwijl de paraplu's open waren, omdat de regen aldoor harder was geworden. Vervolgens begon na de presentatie van dit boek het feest met vuurwerk. Maar iedereen had een slecht gevoel, omdat het niet echt een fantasievolle vuurwerkshow was. Een paar jaar geleden, wat een vuurwerkshow, zeg. Hoe dan ook, iedereen van de supporters had zijn eigen idee en na een discussie hebben wij besloten om naar de andere kant van ons stadion naar de M-side te gaan. En eindelijk, wat een mooie sfeer met alle supporters in extase van muziek en kennismaken met elkaar. Maar mijn gevoel was dat ze niet allemaal blij waren. Dus de conclusies zijn, dat het feest niet gelukt was. Op alle lippen was de opmerking over de afwezigheid van de verantwoordelijken die dit feest hebben georganiseerd, en van de voetballers, behalve Theo Lucius, die respect voor de supporters heeft laten zien, en met iedereen praatte en gul op de foto ging. Ook Frans van Gaal (schrijver van het jubileumboek "Vallen en opstaan") was aanwezig, en na een mooie discussie met hem vóór zijn vertrek, heeft hij mij een exemplaar kado gegeven met zijn handtekening "Geschiedenis is werkelijkheid die tot de verbeelding spreekt".
Jammer dat ik (wij) dachten, dat het feest voor iedereen was en niet alleen voor een paar mensen. Dus ik bewaar alleen maar twee mooie slogans in mijn hersenen:
Met heel mijn hart hou ik van jou FC DEN BOSCH... (Jack van Raamsdonk)
Met zulke supporters hoef jij niet bang te zijn! (Mijn eigen slogan)
HEYA FC DEN BOSCH!!
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
COLUMN: ARDA HAVAR
6 November 2015
Toen FC Den Bosch de datum van kennismaking met de voetballers (de open dag op 18 juli 2015) bekend heeft gemaakt, had ik mij het doel gesteld om een paar minuutjes te praten met de nieuwe aanwinst, die luistert naar de naam Arda Havar. Nog een reden dat ik deze korte ontmoeting wilde, is niets anders dan onze afkomst. Arda Havar als Turk en ik, Alexandros, als Griek. Dus heb ik mijn doel gerealiseerd op 18 juli 2015 en kort voor de middag heb ik naast hem gestaan toen hij mij heeft gevraagd: "ben jij Griek?". "En jij?" heb ik hem gevraagd, "ben jij Turk?". Onmiddellijk begreep ik, en zonder andere woorden behalve of hij in Turkije is geweest, en hij mij heeft geantwoord: "nee, nog niet", dat het een uitzonderlijk karakter betreft, omdat in zijn gezicht een enorme lach geschilderd was. Over zijn voetbalwaarde had ik natuurlijk geen kans om iets uit te spreken, omdat ik hem niet had zien spelen op het veld. Echter vanaf dit moment had ik mijzelf nog een doel gesteld met de hoop om te realiseren: niets anders dan een column aan hem op te dragen. De dagen verliepen zonder mijn verlangen te vervullen, tot ik een paar weken geleden de eerste column heb gezien van een van de supporters van onze ploeg. En kijk eens, er kwam nóg een column, en deze keer was de schrijver een van de sponsoren van ons FC Den Bosch en grote advocaat Danny Snijders, gepubliceerd in ons Blue Life magazine. Op het moment, gisteren 5 november, dat ik deze column heb gelezen, dacht ik dat ik de tijd niet achter moet laten. Dus ben ik begonnen met een column te schrijven over Arda Havar. Maar nu van de andere zijde als voetballer. Een indruk die hij in mijn geheugen of waarnemingsvermogen heeft achtergelaten is helemaal helder, omdat hij als voetballer de bal weet te spelen, en er in onze dagen niet zoveel zijn, die haar geheimen kennen. Een voetballer die met hetzelfde succes kan spelen op alle posities, van het middenveld tot de aanval, van rechts naar links en omgekeerd, daar waar zijn trainer hem nodig heeft.
In Griekenland noemen wij iemand, die alle goede dingen bewust doet en een doortastend gevoel heeft voor eer en de waarheid, filotimos. Een voetbalkwaliteit of persoonlijkheid die over zo'n eergevoel beschikt, dat is echt moeilijk om te ontmoeten op het veld. Een speler vanuit mijn oogpunt, die de sleutel is voor iedere trainer en een sieraad om de nieuwe generaties het voorbeeld te geven, zodat de kinderen in het stadion komen en wie weet een paar van hen bezig zullen zijn met de beste sport ter wereld.
Alexandros Moundreas, journalist en dichter
Copyright © 2015-2018 by Alexandros E. Moundreas. All rights reserved. The content of this website or any portion thereof may not be reproduced or used in any matter whatsoever without the express written permission of Alexandros E. Moundreas, except for the use of brief quotations in a review.
For permission request you can contact Alexandros Moundreas via Facebook:
For permission request you can contact Alexandros Moundreas via Facebook: