Βιογραφικό Σημείωμα του 73χρονου πρών - μπασκετμπολίστα και αρχηγού του Εθνικού Πειραιά
ΚΩΣΤΑ ΜΠΡΟΥΣΤΑ
Αθλητής του μπάσκετ, αποτελεί κόσμημα για τον Εθνικό Πειραιά. Έκανε τα πρώτα κυανόλευκα μπασκετικά βήματά του σε ηλικία μόλις 14-15 χρονών. Θυμάται τη διαδρομή του στο παρκέ μ’ απόλυτη ακρίβεια με γεγονότα και χρονολογίες που αναμφίβολα σε κρατούν σε πλήρη συγκέντρωση ανάγνωσής του . Πάμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα στα 73χρόνια του, αφού ο τρόπος που μιλά για τον Εθνικό μας, όπως χαρακτηριστικά τονίζει σχεδόν σ’ όλο το βιογραφικό του σημείωμα, είναι πλήρης σεβασμού και υπερηφάνειας.
Γεννήθηκα στις 07-05-1946 και μεγάλωσα στην Καστέλλα, στην περιοχή των φιλάθλων του Εθνικού Πειραιά.
Έτσι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρξα φίλαθλος του Εθνικού, αφού το άμεσο περιβάλλον μου υποστήριζε αυτή την ομάδα. Εκείνα τα χρόνια η πρώτη μας επαφή με το άθλημα, γινόταν στο Γυμνάσιο, γιατί τα γήπεδα του Μπάσκετ γενικώς ήταν ελάχιστα και στην Καστέλλα ανύπαρκτα. Όταν λοιπόν πήγα στο 6ο μεικτό Γυμνάσιο της Καστέλλας, ήλθα σε επαφή με τις μπασκέτες του σχολείου και έμαθα στα διαλείμματα πως παίζεται το παιγνίδι. Την περίοδο 1960-61 ένας φίλος από το σχολείο αλλά και γείτονας ο Γιάννης Πετρόχειλος, καθώς και ο Γιώργος Μπαφές, μπασκετμπωλίστας της ομάδας, μ’ έπεισαν και με πήγαν στην προπόνηση της ομάδας μπάσκετ του Εθνικού μας, που τότε γινόταν και στο γήπεδο του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι με προπονητή τον αείμνηστο και μεγάλο παίκτη του, Γιάννη Σπανουδάκη. Στην πρώτη μου προπόνηση,συνάντησα τους τότε παίκτες, Κώστα Γαλιατσάτο, Αλέκο Μποτετσάγια, Γιάννη Καραδημήτρη, Βασίλη Φράγκου, Λευτέρη Βελιώτη, Βασίλη Κατσούλη (πατέρα του αείμνηστου φιλάθλου Κώστα, που σκότωσαν πριν από τρία χρόνια οι φανατικοί αλήτες οπαδοί μιας Κρητικής ομάδας), Βαγγέλη Κεχαγιά, τον πρωταθλητή του δεκάθλου Τάκη Επιτρόπουλο και τους Θόδωρο Μορφέση, Σωτήρη Τζαφόλια (αργότερα πολίστα του Εθνικού), Νίκο Λινό, Γιώργο Μπαφέ, Παντελή Δημητριάδη, Ιωνά και Θεριανό. Αναφέρομαι σε αυτούς τους παίκτες που ήταν μια αθλητική φιλική μπασκετική παρέα και που έμειναν χαραγμένοι στην μνήμη μου από την πρώτη μου επαφή με την ομάδα. Την επόμενη χρονιά ήλθαν στην ομάδα,ο Σταύρος Κόνιαρης και ο Παύλος Σημεωνίδης από την ΧΑΝ Νικαίας που υπήρξαν συμπαίκτες μου για αρκετά χρόνια. |
Ο Εθνικός εκείνη την εποχή, λόγω έλλειψης γηπέδου, δεν είχε παιδική και εφηβική ομάδα και γι αυτό τον λόγο δυστυχώς, δεν αγωνίστηκα ποτέ σ’αυτού του τύπου τις ομάδες.
Η ΧΑΝ Νικαίας ήταν ένας κοινωνικός σύλλογος που δεν δέσμευε τους αθλητές του και γι’ αυτό τον λόγο, μας παραχωρούσε και μας ενίσχυε με κάποιους παίκτες κατά περιόδους.Έφορος μας ήταν ο Σταύρος Μαγουλάς, που ήταν υπάλληλος στις επιχειρήσεις του Δημήτρη Καρέλλα, μεγάλου χρηματοδότη του Εθνικού, του οποίου το πάθος για την ομάδα ήταν γνωστό σ’ όλη την Ελλάδα.
Την επόμενη χρονιά, προπονητής μου ήταν ο Θόδωρος Βαμβακούσης, που με προώθησε αγωνιστικά και στον οποίο χρωστάω πάρα πολλά για την μετέπειτα εξέλιξή μου.
Από τότε και μέσα στην εικοσαετή μου αθλητική πορεία υπήρξαν πολλά γεγονότα που για να τα διηγηθώ θα χρειάζονταν πολλές σελίδες. Δεν θα αναφερθώ στις προσωπικές μου επιτυχίες, αλλά μόνο στα εναλλακτικά γεγονότα αυτής της εικοσαετίας. Ο Εθνικός ήταν η ομάδα που έζησα, αναπτύχθηκα αθλητικά και επειδή ήμουν ο κρίκος που συνέδεσε την παλιά με την νεώτερη αθλητική γενιά, είναι ο βασικός λόγος που αναφέρομαι στην μπασκετική μας παράλληλη πορεία.
Μέχρι το 1965 ο Εθνικός για τις προπονήσεις γύριζε από γήπεδο σε γήπεδο του Πειραιά ξεκινώντας αρχικά σε χώρο της ΔΕΗ πίσω από το στάδιο Καραϊσκάκη. Την περίοδο 1965-1966 μετά από εισήγηση του μπασκετμπωλίστα Γιάννη Καραδημήτρη και του βολεϊμπολίστα Μίλτου Κοζάνη, στον πρόεδρο μας Βασίλη Κατσιβαρδάκο, για να πείσει τον τότε Δήμαρχο του Πειραιά Κυριακάκο, να μας επιτρέψει να μεταφερθούμε σ’ ένα μόνιμο γήπεδο στην Υπαπαντή του Κερατσινίου,το Θεμιστόκλειο. Έτσι και έγινε!!! Από εκεί και πέρα άλλαξε η πορεία της ομάδας μας με την προσθήκη και άλλων παικτών από την Νίκαια, όπως ο Λευτέρης Χατζηελευθερίου,καθώς και με ταλαντούχα παιδιά από την Ελληνογαλλική σχολή που έφερε ο Μήτσος ο Αναγνωστόπουλος μεταξύ των οποίων και ο Θέμης Κορκόδειλος, με τον οποίο παίξαμε πάρα πολλά χρόνια μαζί, χαρακτηρίζοντάς μας οι φίλαθλοι, ως το μπασκετικό δίδυμο του Εθνικού. |
Ο Κώστας Μπρούστας (13) σ’ ένα ωραίο λέι απ από φιλικό αγώνα με Βουλγαρική ομάδα της Σόφιας στο Παπαστράτειο. Με το (4) διακρίνεται ο Ντένης Αλεξόπουλος.
Αυτός ο αγώνας είναι από μιά σειρά φιλικών αναμετρήσεων που έλαβαν χώρα στη Σόφια και το Παπαστράτειο (1975). |
Παράλληλα δημιουργήθηκε μία νέα μεγάλη εστία παιδιών που ζούσαν στην περιοχή της Υπαπαντής του Κερατσινίου και που ανέλαβα να γυμνάζω αφιλοκερδώς με τις γνώσεις που αποκτούσα από την Εθνική νέων και που τότε προπονητής μας ήταν ο αείμνηστος πατριάρχης του Ελληνικού μπάσκετ, Φαίδων Ματθαίου.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος νυν πρόεδρος της ΕΟΚ, τότε προπονητής, ανέβασε την ομάδα σε υψηλώτερες κατηγορίες και κατέκτησε με τους μικρούς της ομάδας το πρωτάθλημα Παίδων. Η αλλαγή στην δομή καθώς και οι αγωνιστικές επιτυχίες της ομάδας, οφείλονται αποκλειστικά σ’αυτόν.
Αργότερα,με την χρημάτοδότηση του Καρέλλα ο οποίος ήταν λάτρης του μπάσκετ, ήλθαν στην ομάδα αρκετοί Ελληνοαμερικανοί και Ελληνοποιημένοι Αμερικανοί παίκτες.
Το 1972 ο Καρέλλας είχε αποχωρήσει από τον Εθνικό. Τότε το ποδοσφαιρικό τμήμα χρειαζόταν ένα καλό ποδοσφαιριστή αλλά δεν υπήρχαν χρήματα. Έτσι η διοίκηση με πρόεδρο τον αείμνηστο φίλο μου Γιάννη Καλκατζάκο, αποφάσισε να δώσει τον Χατζηελευθερίου στην ΑΕΚ και εμένα στον Παναθηναϊκό.
Τα τρία χρόνια που έμεινα στον ΠΑΟ ήταν διαφορετικά, όχι μόνον λόγω του πρωταθλητισμού που επεδίωκε η ομάδα, αλλά και για την σοβαρότητα και την επαγγελματική πειθαρχία που την διέκρινε. Εκεί, γνώρισα από κοντά καταπληκτικά παιδιά με τα οποία ακόμη διατηρώ φιλικές σχέσεις. Επίσης η ευρύτητα των αθλητικών μου γνωριμιών αυξήθηκε πανελλαδικά.
Την τριετή αυτή περίοδο δεν έλειψα αγωνιστικά από τον Εθνικό.Έπαιξα Βόλεϋ και με έφορο τον παλιό μου μπασκετικό συμπαίκτη Θοδωρή (Theo) Μορφέση,πατέρα του νυν προπονητή πόλο, ανέβηκε η ομάδα στην Α΄ Εθνική Κατηγορία. Το 1975 με πρωτοβουλία του αείμνηστου δημοσιογράφου και φιλάθλου του Εθνικού Γιώργου Βενετούλια και του εφόρου και φίλου μου Λάζαρου Κουτούβαλη ξαναγύρισα στον Εθνικό, και αυτό, λόγω του μεγάλου πάθους μου γι αυτή την ομάδα, αν και εκείνη την εποχή είχα προτάσεις από αρκετές ομάδες της Α’ Εθνικής Κατηγορίας. Ο Λάζαρος επί δώδεκα χρόνια στην θέση του Εφόρου, βοήθησε σημαντικά ώστε να επανέλθει η ομάδα στις επιτυχίες της. |
Το ίδιο συνέβει αργότερα με Εφόρους τον Άγη Καραμαλέγκο, ο οποίος βρισκόταν δίπλα στην ομάδα από τις αρχές του 60, και τον παλαίμαχο μπασκετμπωλίστα Βασίλη Κατσούλη.
Στον Εθνικό το 1980-81 τελείωσε η αθλητική μου καριέρα, κλείνοντας έτσι μια εικοσαετή αγωνιστική δραστηριότητα. Μέσα σ’ αυτή την εικοσαετία δεν έκανα, όπως και όλοι οι αθλητές εκείνης της εποχής, μόνον αυτό το άθλημα. Παράλληλα έπαιζα Βόλεϊ στον Εθνικό, ποδόσφαιρο στον Κρίτωνα Πειραιά με συμπαίκτες τους μπασκετμπωλίστες Μάκη Ποτόσογλου και Σπύρο Σταματιάδη, Πόλο στον ΝΑΣ και μετά για λίγο στον Άρη Νικαίας και περιοδικά αγωνιζόμουν στον στίβο.
Επίσης ασχολήθηκα και με την προπονητική για πάρα πολλά χρόνια.
Η προπονητική μου καριέρα ξεκίνησε με την εκγύμναση και μάθηση του αθλήματος στα μικρά παιδιά της περιοχής του Κερατσινίου, όπως ανέφερα πιο πάνω, από αγάπη, εκ των οποίων κάποια υπήρξαν αργότερα και συμπαίκτες μου και στην συνέχεια από την παιδική και εφηβική ομάδα του Εθνικού.
Αργότερα όταν σταμάτησα αγωνιστικά, ανέλαβα και την πρώτη ομάδα.
Την περίοδο 1982-83, ο φίλος και για πολλά χρόνια παράγοντας του Εθνικού Άγης Καραμαλέγκος με σύστησε στην ανδρική ομάδα του Παλαιού Φαλήρου και στην συνέχεια ανέλαβα και την γυναικεία, στην οποία προπονητής ήταν ο Στηβ Γιαντζόγλου ο οποίος παραιτήθηκε λόγω της μεταγραφής του στον ΠΑΟΚ.
Από εκεί και έπειτα, άρχισε η προπονητική μου σταδιοδρομία εκτός Εθνικού και με ιδιαίτερη επιτυχία στο γυναικείο μπάσκετ, δουλεύοντας αργότερα στο Παγκράτι στο Σπόρτιγκ στην Γλυφάδα και σε πολλές άλλες ομάδες,καθώς και για λίγο καιρό στην Εθνική γυναικών. Παράλληλα δούλευα και σε ανδρικές ομάδες μεσαίων Κατηγοριών.
Για ένα διάστημα υπήρξα και προπονητής στην Παιδική ομάδα της ΕΣΚΑΝΑ.
Στην προπονητική μου σταδιοδρομία, έβαλα οριστικό τέλος με προαποφασισμένη επιλογή μου, στην ηλικία των 52 μου χρόνων.
22-12-2019
Αλέξανδρος Μουνδρέας
Next: will be announced soon
Read more interviews here
|
|
|
|
|
All photos in the interviews were made available by the interviewees, unless stated otherwise. In accordance with the European law on personal data, all interviewees have authorized mister Alexandros Moundreas to publish the interview with their personal information and photos for historical journalistic reasons.
Copyright © 2015-2020 by Alexandros E. Moundreas. All rights reserved. The content of this website or any portion thereof may not be reproduced or used in any matter whatsoever without the express written permission of Alexandros E. Moundreas, except for the use of brief quotations in a review. For permission request you can contact Alexandros Moundreas via Facebook: