Συνέντευξη με τον 23 χρονο φίλαθλο του Εθνικού Πειραιά
ΧΡΗΣΤΟ ΣΑΜΑΡΑ
Γεννήθηκα στις 17 Νοεμβρίου 1995 στην Αθήνα. Έχοντας λατρεία από μικρό παιδί με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το ποδόσφαιρο, επέλεξα να υποστηρίζω την ομάδα του παππού μου και του πατέρα μου τον ιστορικό Εθνικό Πειραιώς με έτος ίδρυσης το 1923, όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Και συνεχίζει. Προπολεμικά ο παππούς μου αγωνίσθηκε στον Ατρόμητο Πειραιά, στον Άρη Θεσσαλονίκης και στον Εθνικό όντας συμπαίχτης με τους Χέλμηδες, τον Ζουρντό, τον Τσιριτάκη και πολλούς ακόμα ποδοσφαιριστές της εποχής. Καθώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον παππού μου, ο πατέρας μου ήταν εκείνος που μου μετέδωσε το «μικρόβιο» του Εθνικού. Το να υποστηρίζεις τον Εθνικό είναι πραγματικά κάτι ξεχωριστό και αυτό μπορούν να το καταλάβουν μόνο οι εθνικοί, ακόμα και αν οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές και οι διακρίσεις είναι ελάχιστες, η καρδιά μας είναι γεμάτη περηφάνια. Ο Εθνικός πάντοτε ήταν ενάντια στο κατεστημένο και εμείς οι φίλαθλοι είμαστε περήφανοι γι’αυτό, διότι ποτέ δεν μας χαρίστηκε τίποτα. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι φίλαθλοι στην Ελλάδα αναγνωρίζουν, ότι ο Εθνικός είναι το πιο αδικημένο Σωματείο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας «χάσει» ένα σίγουρο πρωτάθλημα το 1957 έπειτα από τις ενέργειες του τότε ΠΟΚ, έχοντας πολεμηθεί από τις «παράγκες» του ελληνικού ποδοσφαίρου και επίσης την περιβόητη υπόθεση με το Στάδιο Καραϊσκάκη που σηματοδότησε τον εξοστρακισμό της ομάδας μας από το γήπεδο που αγωνιζόταν μια ζωή. Πλέον χωρίς δικό μας γήπεδο αναγκαζόμαστε και χρησιμοποιούμε ως έδρα γήπεδα άλλων ομάδων δίχως η Πολιτεία να πραγματοποιεί τις υποσχέσεις που έχει δώσει για δημιουργία γηπέδου στον Εθνικό. Επίσης εκεί που ο Εθνικός ήταν αναπόσπαστο μέλος της Α΄ Εθνικής πλέον μετράμε 18 χρόνια απουσίας. Κι αν ο μαρασμός όλα αυτά τα χρόνια έχει επέλθει τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και στην αριθμητική συρρίκνωση των φιλάθλων μας οι «300» παραμένουμε πάντοτε πιστοί στην ιδέα που ονομάζεται Εθνικός. Πάμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα στα 23 μόλις χρόνια του, σε μια συνέντευξη ξεχωριστή, που σίγουρα θα συζητηθεί, μιας και από τον τρόπο που μιλά για την αγαπημένη του ομάδα τον Εθνικό Πειραιά, αλλά και για όλα τα δρώμενα γύρω από το ποδόσφαιρο καταλαβαίνεις πως απέναντί σου έχεις να κάνεις με κάποιον φίλαθλο που βρίσκεται στην ακμή της ηλικίας του ή της πνευματικής του συγκρότησης. Είναι γεμάτος υπερηφάνεια, όπως συχνά πυκνά δηλώνει ο ίδιος, αλλά και χαρά. Μια συναισθηματική κατάσταση έντονης ευαρέσκειας που τον ακολουθεί σε όλη τη διαδρομή της συνέντευξης, παραμερίζοντας τους τίτλους και συνάμα τη δόξα που πηγάζει απ’ αυτούς, βάζοντάς τα σε δεύτερη μοίρα.
Από τον αγώνα του Ρεθύμνου στις 17 Ιανουαρίου 2016. Επισκοπή-Εθνικός Πειραιά 1-2
(Φωτο: Μάνος Χαλδαίος)
(Φωτο: Μάνος Χαλδαίος)
Πότε και πως θυμάσαι την πρώτη επαφή σου, το ξεκίνημα σου με την ομάδα του Εθνικού Πειραιά ;
Η πρώτη μου επαφή με τον Εθνικό θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη μου. Ήταν 21 Δεκεμβρίου 2005 όταν στο σαλόνι του σπιτιού μου καθόταν ο πατέρας μου και παρακολουθούσε στη τηλεόραση τον αγώνα Κυπέλλου Ελλάδος ΑΕΚ-Εθνικός. Βλέπετε ως τότε, δεν μου είχε μιλήσει καθόλου για τον Εθνικό, για τον λόγο του ότι ήμουν 10 χρόνων και εκείνη την εποχή ο Εθνικός βολόδερνε μεταξύ Γ´και Δ´Εθνικής. Άντε δηλαδή ένα μικρό παιδί να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτά τα πράγματα. Καθώς καθόμουν στον καναπέ, αναρωτιόμουν για ποιο λόγο βλέπει με τόση αφοσίωση έναν τέτοιο αγώνα και έπειτα από μια κουβέντα που μου έκανε, μου είπε πως είναι Εθνικός. Φυσικά εγώ μικρό παιδί δεν μπορούσα να πιστέψω πως είναι δυνατόν κάποιος να υποστηρίζει μια ομάδα που αγωνίζεται στην Γ´Εθνική με αντιπάλους που δεν τους ξέρει κανείς, μη γνωρίζοντας ως τότε την ιστορικότητα αυτής της ομάδας (πλέον βέβαια καταλαβαίνω απόλυτα). Εκείνο το βράδυ της 21ης Δεκεμβρίου ο Εθνικός μια ομάδα Γ´ Εθνικής καταφέρνει με φάουλ του Ντα Σίλβα στην τελευταία φάση του παιχνιδιού να ισοφαρίσει την ΑΕΚ (που τότε έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου και στο πρωτάθλημα είχε 9 συνεχόμενες νίκες) που είχε προηγηθεί στο 91΄. Τελικά στον επαναληπτικό αγώνα η ΑΕΚ κατάφερε να μας αποκλείσει στα πέναλτις έπειτα από ακόμα ένα επεισοδιακό παιχνίδι. Αυτό ήταν. Έπειτα από λίγες εβδομάδες ο πατέρας μου με πήρε απ’ το χέρι και με πήγε στο γήπεδο να παρακολουθήσω τον Εθνικό Πειραιώς.
Θυμάσαι κάποιον αγώνα που να σου έκανε τέτοια εντύπωση, ώστε να σου έμεινε βαθιά χαραγμένος στη μνήμη σου ;
Είναι ο αγώνας της 17ης Μαϊου 2006 ημέρα Τετάρτη μεταξύ Εθνικού-Μεσσηνιακού. Τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της Γ´Εθνικής με νίκη και ισοπαλία ο Εθνικός ανέβαινε στην Β´Εθνική, ενώ αν κέρδιζε η ομάδα της Μεσσηνίας ήταν εκείνη που έπαιρνε το εισιτήριο της ανόδου. Ο Εθνικός τότε σε εκείνο το παιχνίδι χρησιμοποιούσε ως έδρα το γήπεδο της Ριζούπολης ( ένα από τα πολλά γήπεδα που έχει χρησιμοποιήσει επί σειρά ετών, όντας «άστεγος») και φυσικά δεν γινόταν να απουσιάζω από αυτό το παιχνίδι, καθώς αν και 11 χρονών ήμουν ενας από τους 6.000 Εθνικούς που διψούσαν για την άνοδο της Εθνικάρας. Το ματς ήταν επεισοδιακό καθώς ο Μεσσηνιακός προηγήθηκε 0-1 στο 85΄ κάτι που σήμαινε πως ο Εθνικός έχανε την άνοδο καθώς ήθελε τουλάχιστον την ισοπαλία. Στο 94΄ έγινε η φάση που όποιος Εθνικός ήταν στο γήπεδο δεν θα μπορέσει να ξεχάσει ποτέ. Ο διαιτητής Καζναφέρης σφυρίζει φάουλ πάνω στη γραμμή της μεγάλης περιοχής του Μεσσηνιακού και όλοι ξέραμε πως αυτή ήταν η τελευταία φάση του αγώνα. Ο Έντι Ντα Σίλβα εκτελεί το φάουλ στέλνοντας την μπάλα στο αριστερό «παραθυράκι του τερματοφύλακα» και στέλνοντας τον Εθνικό στη Β Εθνική με ένα γήπεδο να έχει πάρει φωτιά και όλος ο κόσμος να έχει μπει στον αγωνιστικό χώρο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τότε έλεγα στον εαυτό μου: «ομαδάρα ο Εθνικός μπροστά σε όλες τις άλλες ομάδες». Είναι ο αγώνας τομή για την σχέση μου με τον Εθνικό, μετά από αυτό το παιχνίδι και έπειτα ήξερα πως θα υποστήριζα για μια ζωή την γαλανόλευκη ομάδα του Πειραιά και μόνο. Για πολλούς φιλάθλους εκείνο το απόγευμα ο Εθνικός μπορεί να μην πέτυχε κάτι το ιδιαίτερο παρά μόνο μία άνοδο στη ασήμαντη Β´Εθνική κατηγορία, είδα όμως 6.000 φιλάθλους του να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά αυτήν την άνοδο και τότε πραγματικά κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι Εθνικός. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια καθώς η ομάδα του Πειραιά έχει κάτι το ελκυστικό και το σαγηνευτικό, ένα συναίσθημα που μπορείς να το νιώσεις μόνο αν είσαι Εθνικός. Από τότε έδωσα και μια υπόσχεση στον εαυτό μου, ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάω στο γήπεδο και να παρακολουθήσω αγώνα Α Εθνικής αν δεν δω πρώτα τον Εθνικό να αγωνίζεται σε αυτήν, είναι μια υπόσχεση που συνεχίζω να τηρώ ακόμα και σήμερα.
Πήγαινες μόνος σου ή με φίλους στο γήπεδο; Συναντιόσασταν κάπου; Υπάρχουν κάποιοι που να κράτησες τη φιλία αυτή μέχρι σήμερα και να πηγαίνετε μαζί;
Από το 2006 που πήγα πρώτη φορά στο γήπεδο, μέχρι και σήμερα, συνεχίζω να πηγαίνω στο γήπεδο με τον πατέρα μου που όπως χαρακτηριστικά τονίζει: είμαι η αιτία που ξανάρχισε να παρακολουθεί από κοντά τον Εθνικό έπειτα από δεκαετίες. Χαριτολογώντας βέβαια εγώ αυτό που του λέω πάντα είναι, ότι μπορεί να με έκανες πικραμένο φίλαθλο, αλλά τουλάχιστον είμαι περήφανος πικραμένος (γέλια). Στον Εθνικό έχω γνωρίσει αρκετά άτομα με τα οποία πλέον κάνω παρέα και κάθε Κυριακή φωνάζουμε μαζί για την ομάδας μας.
Ποιες διαφορές εντοπίζεις μεταξύ του ποδοσφαίρου του τότε και του σήμερα; Έχουν πολλά αλλάξει. Αυτές οι αλλαγές κάνουν καλό ή κακό;
Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει σε όλα τα επίπεδα, από τους παράγοντες μέχρι και τους παίχτες που αγωνίζονται. Οι περισσότεροι παράγοντες σήμερα «χρησιμοποιούν» το ποδόσφαιρο για την αυτοπροβολή τους, βλέποντας το ως άλλη μια μπίζνα. Κατά τη γνώμη μου παράγοντες σαν τον Γουλανδρή, τον Μπάρλο, και τον Καρέλλα δεν υπάρχουν πλέον. Όσο αναφορά τους ποδοσφαιριστές, κάποτε αγωνίζονταν για την φανέλα και όταν έχανε η ομάδα τους πόναγαν γι’ αυτήν, πλέον το βασικό κριτήριο για να αγωνιστεί κάποιος σε μια ομάδα είναι το χρήμα. Δυστυχώς ο ρομαντισμός που υπήρχε κάποτε έχει εξαλειφθεί.
Ποιος ποδοσφαιριστής Έλληνας ή ξένος σου άρεσε τότε και ποιος τώρα;
Ο παίχτης που χαιρόμουν να βλέπω σε κάθε παιχνίδι όπως και κάθε φίλαθλος ήταν ο Σουμπίνιο, ένας παίχτης που σύμφωνα με μαρτυρίες των πρεσβύτερων είχε χρόνια να δεί και να θαυμάσει ο φίλαθλος κόσμος του Εθνικού. Πλέον εκείνος που ξεχωρίζει με την ποιότητα του αλλά και με τις παραστάσεις που έχει από υψηλές κατηγορίες είναι ο Ντιέγκο Ρομάνο.
Εκτός από το ποδόσφαιρο σου αρέσει κάποιο άλλο άθλημα; Πηγαίνεις να το δεις από κοντά ή έστω από την τηλεόραση;
Η προσοχή μου είναι πάντοτε στραμμένη στο ποδόσφαιρο, ωστόσο έχω παρακολουθήσει ό,τι άθλημα αφορά τον Εθνικό, όπως είναι το πόλο, το βόλεϊ και το μπάσκετ.
Αν περνούσε από το χέρι σου τι θα ήθελες ν’ αλλάξεις;
Εκείνο που θα ήθελα να αλλάξω ευθύς εξ αρχής στον Εθνικό θα ήταν η κατάσταση στο γηπεδικό. Η βασική προτεραιότητά μου καθώς και όλων των φιλάθλων θα ήταν και πρέπει να συνεχίσει να είναι η δημιουργία γηπέδου. Δεν είναι δυνατόν ένα ιστορικό σωματείο όπως ο Εθνικός να περιφέρεται από γήπεδο σε γήπεδο σε όλο το λεκανοπέδιο. Ο Εθνικός δικαιούται και πρέπει να χτίσει γήπεδο είτε στον Πειραιά είτε στον περιβάλλοντα χώρο πλησίον του Πειραιά. Η μεγαλύτερη πληγή της ομάδας μας είναι το γηπεδικό. Όλοι οι Εθνικοί θέλουμε να χτιστεί ένα μπλε «παλατάκι» που να είναι ιδιοκτησία της ομάδας και να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στο γήπεδο να καμαρώνουμε την ομάδας στο δικό της σπίτι. Γενικότερα, είναι επιτακτική ανάγκη η εξάλειψη της βίας στα ελληνικά γήπεδα. Σε αυτό το φαινόμενο οφείλουμε να συμβάλλουμε όλοι, απομονώνοντας όλους εκείνους τους ταραξίες που το μόνο που κάνουν είναι να φθείρουν τον ελληνικό αθλητισμό.
Ποια είναι τα μελλοντικά όνειρά σου;
Σε προσωπικό επίπεδο προσπαθώ να ζω το παρόν, ευχόμενος υγεία σε όλο το κόσμο, διότι χωρίς υγεία δεν μπορείς να κάνεις όνειρα. Όσο αναφορά την Εθνικάρα μας, όνειρό μου είναι να δω την ομάδα μας να αγωνίζεται στην Α΄ Εθνική μέσα στο δικό της σπίτι και στο πόλο να ξαναγίνουμε Αυτοκράτορας.
Ποιόν θα ήθελες ευχαρίστως να συναντήσεις;
Θα ήθελα να μου είχε δοθεί η ευκαιρία να συναντήσω τον, επί σειρά ετών ευεργέτη του Εθνικού Πειραιώς, Δημήτρη Καρέλλα. Η αγάπη του για τον Εθνικό είχε ως αποτέλεσμα να μη λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Ο Εθνικός ήταν η ζωή του, ακόμα και εμείς οι νεότεροι αναγνωρίζουμε την αξία και την σημασία που έχει για τον Εθνικό ο Δημήτρης Καρέλλας.
Ποια είναι τα χόμπι σου;
Παίζω ποδόσφαιρο, όποτε μου το επιτρέπει ο χρόνος και μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία.
Ποιο είναι αυτό το μενού που ξετρελαίνεσαι;
Μακαρόνια με κιμά καθώς και γαριδομακαρονάδα είναι 2 φαγητά που θα μπορούσα να τα γεύομαι κάθε μέρα.
Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η καλύτερη ενδεκάδα του Εθνικού Πειραιά όλων των εποχών;
Μανταλόζης, Ελευθεριάδης, Κρεμμύδας, Παπαδόπουλος(Φώτιος), Κοζομπόλης, Χατζηϊωάννογλου, Ιλούνγκα, Αντωνάτος, Κοτίδης, Κρητικόπουλος, Καλκαντέρα.
Υπάρχει κάτι ακόμα που θα ήθελες να πεις;
Φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω το σημαντικότερο κομμάτι του Εθνικού που για μένα είναι ο Σ.Φ ΠΙΝΕΖΕΣ ΘΥΡΑ 14. Οι ΠΙΝΕΖΕΣ υποστήριζουν ανελλιπώς τον Εθνικό από το 1987 και προσωπικά πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν αυτοί οι παθιασμένοι φίλαθλοι να υποστηρίζουν την ομάδα με πραγματικά τεράστιο σθένος, ο Εθνικός ίσως και να είχε υποστεί πολύ περισσότερο μαρασμό απ’ ότι σήμερα. Προσωπικά μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση πως γίνεται μια ομάδα που ενώ απουσιάζει 2 περίπου δεκαετίες από την μεγάλη κατηγορία να έχει τόσο ενεργό οργανωμένο οπαδικό πυρήνα αποτελούμενος μάλιστα από πληθώρα νέων παιδιών. Νέα παιδιά σαν και εμένα που παρόλο δεν έχουμε θαυμάσει τον Εθνικό στην Ά Εθνική ασχολούμαστε με τόσο πάθος με την ομάδα του Πειραιά.
28-10-2018
Αλέξανδρος Μουνδρέας
Read more interviews here
All photos in the interviews were made available by the interviewees, unless stated otherwise. In accordance with the European law on personal data, all interviewees have authorized mister Alexandros Moundreas to publish the interview with their personal information and photos for historical journalistic reasons.
Copyright © 2015-2020 by Alexandros E. Moundreas. All rights reserved. The content of this website or any portion thereof may not be reproduced or used in any matter whatsoever without the express written permission of Alexandros E. Moundreas, except for the use of brief quotations in a review. For permission request you can contact Alexandros Moundreas via Facebook:
|
|
|
|