‘ΑΡΘΡΟ: ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Άρθρο: Εθνικός Πειραιώς - Χρήστος Αρβανίτης
Γράφτηκε 18-11-2019/ Δημοσιεύτηκε 19-11-2019
Ήμουνα κοντά στην ηλικία των 15χρόνων μου, όταν για πρώτη φορά και μέχρι την δεκαετία του ‘80, η λαχτάρα να βλέπω ακόμα και τις προπονήσεις της ομάδας που ήμουνα φίλαθλός της από τη γέννησή μου ακόμα, όντας από οικογένεια Εθνικών του Πειραιά, ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Έτσι ξεκινώντας λοιπόν από το σπίτι μέρα παρά μέρα, που καιρός για διάβασμα, τότε, έριχνα μια πρώτη ματιά να δω στο καφενείο «ΕΛΛΑΣ», τους φιλάθλους Εθνικούς, και κατηφορίζοντας την Τζαβέλλα κοιτάζοντας πάντα αριστερά, έβλεπα το άλλο καφενείο, επίσης στέκι κυανόλευκο, και λίγα μέτρα πιο κάτω ο πρώτος Σύνδεσμος Καστέλλας - Νέου Φαλήρου, και που δεν υπήρχαν στη πόλη του Πειραιά, φίλαθλοι του Εθνικού, για να πάω στο «Γεώργιο Καραϊσκάκης». Εκεί όπου όλα τ’ αστέρια της εποχής αφού ξεντύνονταν στ’ αποδυτήρια βγαίναν στο βοηθητικό για την προπόνησή τους. Τους θυμάμαι έναν προς έναν, αφού το ποδόσφαιρο που έπαιζαν ήταν για μένα χάρμα ιδέσθαι. Από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ξεκινώ από τους τερματοφύλακες ιεραρχικά : Στέλιος Τουρκομένης, Χρήστος Αρβανίτης, Τάκης Ελεθεριάδης, Δημήτρης Μουτάφης, Άγγελος Κρεμμύδας, Κυριάκος Κουρέας, Στέλιος Νικηφοράκης, τους αδελφούς Δημήτρη και Χρήστο Σταματάκη, Χρήστος Χατζηϊωαννίδης, Νίκος Γιούτσος, Παναγιώτης Λαμπρινός, Γιώργος Καραΐσκος, Μιχάλης Κρητικόπουλος, Τάκης Χατζηϊωάννογλου και πόσοι άλλοι που σίγουρα θα χρειασθώ πολλές σελίδες χαρτιού για να τους καταγράψω. Άρχιζε η προπόνηση κι εγώ κοιτούσα μ’ ενδιαφέρον όλες τις κινήσεις τους. Μέχρι τώρα δε θυμάμαι μ’ όλες τις λεπτομέρεις τις ασκήσεις που τους έβαζαν να κάνουν οι δύο Άγγλοι προπονητές τους, πρωτοκλασάτα ονόματα με καλό Ευρωπαϊκό όνομα, τόσο σαν παίχτες, όσο και σαν προπονητές. Φυσικά και αναφέρομαι στους Τζο Μόρτιμορ και Βίκτωρα Μπάκινγχαμ που άφησαν και οι δύο την σφραγίδα τους στον Πειραιώτικο Σύλλογο. Η προπόνηση κρατούσε μέχρι και λίγες ώρες μετά το σούρουπο, μ’ ένα άξιο σημειώσεως στοιχείο, που θα θυμάμαι όσο ζω. Που δεν είναι άλλο από την ατομική προπόνηση στον Χρήστο Αρβανίτη ένδειξη το πόσο ζήλο έδειχνε για μάθηση, ώστε να βελτιωθεί τόσο στη φυσική, όσο και στη τεχνική κατάρτισή του, προφανώς για την εκτίναξή του. Μιας και η άσκηση που θυμάμαι μέχρι σήμερα ήταν να τον βάζουν μπρούμυτα, πρηνηδόν. Όπως ήταν με το πρόσωπο στο χώμα του πέταγαν ψηλά τη μπάλα. Ο Χρήστος σηκωνόταν με τα χέρια και με το στήθος τεντωμένο να πιάσει την μπάλα, ενώ τα πόδια κι αυτά έπρεπε να πάνε κοντά στην πλάτη και πάλι απ’ την αρχή. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός της άσκησης. Το πείσμα του και η αδιαμαρτύρητα συνεχής επιμονή του τον καθιέρωσαν στα μάτια προπονητών, συμπαικτών, φιλάθλων. Μετά το τέλος της προπόνησης ήταν έτοιμος πια για την πρεμιέρα του μόλις 17 ετών, μαθητής Γυμνασίου, και τον αγώνα με τον Πιερικό, όπου μάλιστα έδωσε το παρόν όλο το 6ο Γυμνάσιο Καστέλλας, όπου φοιτούσε, για να τον θαυμάσουν, όταν για πρώτη φορά υπερασπίστηκε τους κυανόλευκους της ομάδας του μεγάλου λιμανιού του Εθνικού Πειραιά. Σίγουρα η θητεία του απέδειξε πως ήταν άξιος συνεχιστής των προκατόχων του γράφοντας με χρυσά γράμματα τ’ όνομά του στο μεγάλο κατάλογο των υπέροχων τερματοφυλάκων : ΣΑΡΆΝΤΟΣ, ΖΑΝΤΙΏΤΗΣ, ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΝΤΑΛΟΖΗΣ, ΔΡΑΚΌΠΟΥΛΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ, ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΤΟΥΧΑΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΤΟΥΡΚΟΜΕΝΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, ΦΏΤΗΣ ΣΤΡΑΚΟΣΙΑ, ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΡΑΣΑΒΒΑΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ.
ΆΡΘΡΟ: Η ΔΙΑΙΤΗΣΊΑ
Άρθρο: Η Διαιτησία
Γράφτηκε 10 Μαΐου 2018 και δημοσιεύτηκε 11 Μαΐου 2018
Αφιερωμένο στον αείμνηστο πατέρα μου Ευάγγελο Μουνδρέα, που ήταν επαγγελματίας διαιτητής, και μετά καθηγητής των διατητών, και στον συνοπαδό του ΦΣ Ντεν Μπος Στέφανο Φερχούφεν, ο οποίος είναι επίσης διαιτητής.
Η Διαιτησία:
Η επίλυση διαφοράς από διαιτητή (και όχι από δικαστήριο), η διαδικασία της επιλύσεως αυτής, η εποπτεία ομαδικής αθλοπαιδιάς, για την εφαρμογή των κανονισμών και την κρίση ως προς τον νικητή. Αν αναλύσουμε αυτές τις έννοιες θα διαπιστώσουμε πως ο διαιτητής δεν έχει άλλη ειδικότητα, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, από το να είναι κατάλληλος, ώστε η εξουσία κρίσεως ή ενέργειας που απορρέει από τα δικαιώματά του, ν' αποδίδει δικαιοσύνη στους αγωνιστικούς χώρους. Είναι αρκετές οι φορές που δρα χωρίς σκοπιμότητα, παρά την θέλησή του, χωρίς πρόθεση. Σ' αυτήν την περίπτωση παίζει ρόλο ο ανθρώπινος παράγων, ο οποίος δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Τα όποια λάθη του περνούν σε δεύτερη μοίρα και φυσικά πρέπει να συγχωρούνται, ακόμα κι αν οι αποφάσεις του είναι καθοριστικές ως προς το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Κι άλλοτε δρα ηθελημένα, εσκεμμένα, εκ προμελέτης και γίνεται συναίτιος, συνένοχος με αποτέλεσμα την μη απονομή δικαίου, συνεπώς παραβάτης των νόμων και των ηθικών επιταγών. Σ' αυτή την περίπτωση ο ανθρώπινος παράγων παραμερίζεται και δικαίως η φίλαθλη κοινή γνώμη διερωτάται αν τα σφάλματά του είναι προϊόν χρηματισμού ή βλακείας ή ανικανότητας να διευθύνει αγώνες. Και σίγουρα όποιο κι αν συμβαίνει από τα δύο δεν τον κολακεύει παρά τον βλάπτει.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
Γράφτηκε 10 Μαΐου 2018 και δημοσιεύτηκε 11 Μαΐου 2018
Αφιερωμένο στον αείμνηστο πατέρα μου Ευάγγελο Μουνδρέα, που ήταν επαγγελματίας διαιτητής, και μετά καθηγητής των διατητών, και στον συνοπαδό του ΦΣ Ντεν Μπος Στέφανο Φερχούφεν, ο οποίος είναι επίσης διαιτητής.
Η Διαιτησία:
Η επίλυση διαφοράς από διαιτητή (και όχι από δικαστήριο), η διαδικασία της επιλύσεως αυτής, η εποπτεία ομαδικής αθλοπαιδιάς, για την εφαρμογή των κανονισμών και την κρίση ως προς τον νικητή. Αν αναλύσουμε αυτές τις έννοιες θα διαπιστώσουμε πως ο διαιτητής δεν έχει άλλη ειδικότητα, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, από το να είναι κατάλληλος, ώστε η εξουσία κρίσεως ή ενέργειας που απορρέει από τα δικαιώματά του, ν' αποδίδει δικαιοσύνη στους αγωνιστικούς χώρους. Είναι αρκετές οι φορές που δρα χωρίς σκοπιμότητα, παρά την θέλησή του, χωρίς πρόθεση. Σ' αυτήν την περίπτωση παίζει ρόλο ο ανθρώπινος παράγων, ο οποίος δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Τα όποια λάθη του περνούν σε δεύτερη μοίρα και φυσικά πρέπει να συγχωρούνται, ακόμα κι αν οι αποφάσεις του είναι καθοριστικές ως προς το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Κι άλλοτε δρα ηθελημένα, εσκεμμένα, εκ προμελέτης και γίνεται συναίτιος, συνένοχος με αποτέλεσμα την μη απονομή δικαίου, συνεπώς παραβάτης των νόμων και των ηθικών επιταγών. Σ' αυτή την περίπτωση ο ανθρώπινος παράγων παραμερίζεται και δικαίως η φίλαθλη κοινή γνώμη διερωτάται αν τα σφάλματά του είναι προϊόν χρηματισμού ή βλακείας ή ανικανότητας να διευθύνει αγώνες. Και σίγουρα όποιο κι αν συμβαίνει από τα δύο δεν τον κολακεύει παρά τον βλάπτει.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
|
|
|
|
COLUMN: Το ποδόσφαιρο
Σίγουρα το ποδόσφαιρο είναι εδώ και χρόνια το συναρπαστικότερο άθλημα του κόσμου. Στα μέσα του 19ου αι. ξεκίνησε στην Αγγλία, ενώ έγινε Ολυμπιακό άθλημα του Garmis-Partenkirschen στο Βερολίνο 1936, γνωστοί και σαν Θερινοί Ολυμπιακοί αγώνες κάτω από τα βλέμματα του Αδόλφου Χίτλερ. Στις αρχές του 21ου αι. ασχολούνταν πάνω από 250.000.000 αθλητές σε πάνω από 200 χώρες στον κόσμο. Υπάρχουν αγώνες όπου προσελκύουν χιλιάδες (φιλάθλους) και άλλοι λιγότερους, όμως το κοινό τους σημείο είναι, ότι στις κερκίδες είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών και μάλιστα συνεχώς αυξανόμενος είναι ο αριθμός των θεατών του ασθενούς φύλου. Το ενδιαφέρον έγινε μεγαλύτερο, ώστε σε όλο τον κόσμο βρίσκουν έδαφος αγώνες γυναικών σε επαγγελματικό επίπεδο. Όλα αυτά τα στοιχεία μπορεί να καταγράφουν την πραγματικότητα, αλλά ένα επιπρόσθετο στοιχείο δίνει το στίγμα του τι ακριβώς γίνεται στις κερκίδες. Αδιάψευστος μάρτυρας η τηλεόραση που κατά τη διάρκεια των αγώνων κυρίως κατά την επίτευξη ενός τέρματος ή κατά την λήξη τους δείχνει μικρά παιδιά να κλαίνε, άλλοτε από χαρά, άλλοτε από λύπη. Και το ζητούμενο είναι φυσικά ένα. Είναι άραγε τόσο σημαντικός ένας αγώνας ποδοσφαίρου για τη ζωή, ώστε να φθάσει ένα μικρό παιδί για να δακρύσει. Σίγουρα ένα μεγάλο ερώτημα που πρέπει ν' απασχολήσει τους ειδικούς. Αρχής γενομένης της οικογενείας κι εν συνεχεία τους επαγγελματίες όπως παιδοψυχολόγους κλπ.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
COLUMN: ΤΖΑΣΤΙΝ ΧΙΡΙΝΓΚΣ
COLUMN: ΤΖΑΣΤΙΝ ΧΙΡΙΝΓΚΣ
Γράφτηκε 15-03-2017 και δημοσιεύτηκε 07-05-2017
Ένας από τους πιο μικρούς σε ηλικία φιλάθλους, του ΦΣ Ντεν Μπος, μόλις εννέα χρονών, (2008) που ονομάζεται Τζάστιν Χίρινγκς. Γι' αυτόν και τον πατέρα του, όπως λέει χαρακτηριστικά, ΦΣ Ντεν Μπος σημαίνει ΜΕ ΌΛΗ
ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΜΟΥ. Έτσι λοιπόν κάθε βράδυ, περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα μαζί με τον πατέρα του, από τα τέσσερά του χρόνια (2012), έρχεται στο γήπεδο Ντε Φληρτ για να δει την αγαπημένη του ομάδα. Παίρνει τη θέση του, μερικές καρέκλες πίσω από εμένα και με πάρα πολύ ενδιαφέρον και παραπάνω προσοχή κοιτά το παιχνίδι. Κι αν αρχίσουμε να μιλάμε, κυρίως στην ανάπαυση, γι' αυτήν αμέσως το πρόσωπό του φωτίζεται από ένα μεγάλο χαμόγελο. Ακόμα κι όταν η ομάδα του δεν πηγαίνει τόσο καλά και το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό παραμένει αισιόδοξος μέχρι την αποχώρηση των ποδοσφαιριστών για να τουςχειροκροτήσει, και να τους ενθαρρύνει, ελπίζοντας σ' ένα καλλίτερο μέλλον, ονειρευόμενος δε κάποια μέρα να φορέσει τη φανέλα με τον αριθμό 9 στην πλάτη του. Σχεδόν φεύγει από τους τελευταίους, λίγο πριν οι της ασφαλείας του γηπέδου κλείσουν την πόρτα.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
COLUMN: ΡΑΝΤΙ ΒΟΛΤΕΡΣ
Γράφτηκε 04-04-2017 και δημοσιεύτηκε 16-04-2017
Ήταν καλοκαίρι του 2012 και η προετοιμασία της κυανόλευκης ομάδας της πόλης στο ξεκίνημά της. Το προπονητικό κέντρο σιγά-σιγά είχε και πάλι την τιμητική του, αφού η ομάδα του ΦΣ Ντεν Μπος διάλεξε εκεί να προπονείται και να δώσει τα πρώτα φιλικά της περιόδου 2012-2013. Ο προπονητής τότε Γιαν Πόρτφλιτ θα είχε την δυνατότητα να δοκιμάσει παλιούς και νέους παίκτες που θα ήταν στη διάθεσή του. Απ' όλους αυτούς τους παίκτες ξεχώρισα ένα 22 χρονο που είχε έρθει από την ομάδα του Έμμεν, και ονομαζόταν Ράντι Βόλτερς. Τον οποίο ο προπονητής του τον δοκίμασε στη θέση του επιθετικού και μάλιστα στην αριστερά πλευρά. Από την πρώτη κιόλας στιγμή έδειξε καταπληκτικά στοιχεία με ιδαίτερη δε ευκολία έκανε από μέση και μεγάλη απόσταση ισχυρά σουτ. Αμέσως χωρίς δισταγμό σκέφτηκα πως το μέλλον του διαγράφεται λαμπρό. Η περίοδος ξεκίνησε τα παιχνίδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, ώσπου ήρθε μία φοβερή απόδοση που συνοδεύτηκε και με τέρμα (1-2 ) στον αγώνα μέσα στο Κάστρο της Σπάρτα (1-5), με φωτοβολίδα από πολύ μακριά. Μέχρι σήμερα μεταπήδησε σε ακόμα τρεις ομάδες. ΦΦΦ Φένλο, Γκο Αχέντ Ήγκλς και Ντε Χάαγ. Σε όλες δίνει όλο του τον εαυτό του. Με πάσες που θυμίζουν πίνακες του Ρέμπραντ Φαν Ράιν, όντας γεννημένος στο Λάϊντ, εκεί που γεννήθηκε και ο μεγάλος Ολλανδός ζωγράφος και δυνατά σουτ που νομίζεις πως έφυγαν από κάποιο βαρύ όπλο. Μάλιστα μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση με τα δυνατά του σουτ που δεν δίστασα να τον παρομοιάσω με τον άλλοτε μεγάλο άσο της Λιντς Γιουνάϊτεντ, Πήτερ Λόριμερ, αν και ο Άγγλος ήταν μεσοεπιθετικός. Εν κατακλείδι να σημειώσω πως τέτοιοι παίκτες δεν πρέπει ν' αλλάζουν τακτικά ομάδες, αφού μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα στην οποιαδήποτε ομάδα κι αν αγωνίζονται.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
Ήταν καλοκαίρι του 2012 και η προετοιμασία της κυανόλευκης ομάδας της πόλης στο ξεκίνημά της. Το προπονητικό κέντρο σιγά-σιγά είχε και πάλι την τιμητική του, αφού η ομάδα του ΦΣ Ντεν Μπος διάλεξε εκεί να προπονείται και να δώσει τα πρώτα φιλικά της περιόδου 2012-2013. Ο προπονητής τότε Γιαν Πόρτφλιτ θα είχε την δυνατότητα να δοκιμάσει παλιούς και νέους παίκτες που θα ήταν στη διάθεσή του. Απ' όλους αυτούς τους παίκτες ξεχώρισα ένα 22 χρονο που είχε έρθει από την ομάδα του Έμμεν, και ονομαζόταν Ράντι Βόλτερς. Τον οποίο ο προπονητής του τον δοκίμασε στη θέση του επιθετικού και μάλιστα στην αριστερά πλευρά. Από την πρώτη κιόλας στιγμή έδειξε καταπληκτικά στοιχεία με ιδαίτερη δε ευκολία έκανε από μέση και μεγάλη απόσταση ισχυρά σουτ. Αμέσως χωρίς δισταγμό σκέφτηκα πως το μέλλον του διαγράφεται λαμπρό. Η περίοδος ξεκίνησε τα παιχνίδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, ώσπου ήρθε μία φοβερή απόδοση που συνοδεύτηκε και με τέρμα (1-2 ) στον αγώνα μέσα στο Κάστρο της Σπάρτα (1-5), με φωτοβολίδα από πολύ μακριά. Μέχρι σήμερα μεταπήδησε σε ακόμα τρεις ομάδες. ΦΦΦ Φένλο, Γκο Αχέντ Ήγκλς και Ντε Χάαγ. Σε όλες δίνει όλο του τον εαυτό του. Με πάσες που θυμίζουν πίνακες του Ρέμπραντ Φαν Ράιν, όντας γεννημένος στο Λάϊντ, εκεί που γεννήθηκε και ο μεγάλος Ολλανδός ζωγράφος και δυνατά σουτ που νομίζεις πως έφυγαν από κάποιο βαρύ όπλο. Μάλιστα μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση με τα δυνατά του σουτ που δεν δίστασα να τον παρομοιάσω με τον άλλοτε μεγάλο άσο της Λιντς Γιουνάϊτεντ, Πήτερ Λόριμερ, αν και ο Άγγλος ήταν μεσοεπιθετικός. Εν κατακλείδι να σημειώσω πως τέτοιοι παίκτες δεν πρέπει ν' αλλάζουν τακτικά ομάδες, αφού μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα στην οποιαδήποτε ομάδα κι αν αγωνίζονται.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
COLUMN: ΜΠΑΡΤ ΜΠΙΜΑΝΣ
Γράφτηκε 06-02-2017 και δημοσιεύτηκε 12-03-2017
Από την πρώτη κιόλας στιγμή που τον βλέπεις, παρακολουθείς ν' αγωνίζεται καταλαβαίνεις, πως είναι γνώστης της θέσης, ένας γεννημένος αμυντικός και μάλιστα κεντρικός αμυντικός. Έχει αντίληψη του χώρου, αφού μπορείμε άνεση να παίξει όλες τις θέσεις της αμυντικής γραμμής, είτε αριστερά, είτε δεξιά, μα πολύ περισσότερο διακρίνεται στις δύο θέσεις των κεντρικών αμυντικών. Κάτι σαν στυλοβάτης, κυματοθραύστης των επιθέσεων της αντιπάλου ομάδας. Κάπου εκεί σταματούνε οι όποιες προθέσεις των για ρήγματα στα μετόπισθεν της ομάδας ΦΣ Ντεν Μπος. Είναι ο παίχτης εγγύηση και σταθερή αξία , αυτός που κάθε τερματοφύλακας επιθυμεί να έχει ακριβώς μπροστά του. Ένα από τα βασικά προτερήματά του που τον κάνουν να ξεχωρίζει, να υπερέχει έναντι των άλλων αμυντικών, είναι πως όταν φθάνει η μπάλα σε αντίπαλο επιθετικό, πάει πρώτος και τον κόβει καθαρά και με απόλυτη ηρεμία στο παιχνίδι του, καθαρίζει τις φάσεις. Άνετος στο ψηλό παιχνίδι, μέσα κι έξω από την περιοχή του, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που προωθείται, όταν η ομάδα του κερδίσει κάποιο φάουλ ή γωνιαίο λάκτισμα (κόρνερ), ώστε να το εκμεταλλευτεί στο μέγιστο βαθμό. Σπανίως διαμαρτύρεται στους διαιτητές , αυτό κι αν είναι προσόν αμυντικού παίχτη, μιας και θα κινδύνευε η ομάδα του σε περίπτωση που θα δεχόταν κάρτα. Εν κατακλείδι να προσθέσω πως είναι σπουδαίος άνθρωπος, αγαπητός σε συμπαίχτες και φιλάθλους. Μία ξεχωριστή προσωπικότητα , ένα φωτεινό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές αθλητών.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
Από την πρώτη κιόλας στιγμή που τον βλέπεις, παρακολουθείς ν' αγωνίζεται καταλαβαίνεις, πως είναι γνώστης της θέσης, ένας γεννημένος αμυντικός και μάλιστα κεντρικός αμυντικός. Έχει αντίληψη του χώρου, αφού μπορείμε άνεση να παίξει όλες τις θέσεις της αμυντικής γραμμής, είτε αριστερά, είτε δεξιά, μα πολύ περισσότερο διακρίνεται στις δύο θέσεις των κεντρικών αμυντικών. Κάτι σαν στυλοβάτης, κυματοθραύστης των επιθέσεων της αντιπάλου ομάδας. Κάπου εκεί σταματούνε οι όποιες προθέσεις των για ρήγματα στα μετόπισθεν της ομάδας ΦΣ Ντεν Μπος. Είναι ο παίχτης εγγύηση και σταθερή αξία , αυτός που κάθε τερματοφύλακας επιθυμεί να έχει ακριβώς μπροστά του. Ένα από τα βασικά προτερήματά του που τον κάνουν να ξεχωρίζει, να υπερέχει έναντι των άλλων αμυντικών, είναι πως όταν φθάνει η μπάλα σε αντίπαλο επιθετικό, πάει πρώτος και τον κόβει καθαρά και με απόλυτη ηρεμία στο παιχνίδι του, καθαρίζει τις φάσεις. Άνετος στο ψηλό παιχνίδι, μέσα κι έξω από την περιοχή του, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που προωθείται, όταν η ομάδα του κερδίσει κάποιο φάουλ ή γωνιαίο λάκτισμα (κόρνερ), ώστε να το εκμεταλλευτεί στο μέγιστο βαθμό. Σπανίως διαμαρτύρεται στους διαιτητές , αυτό κι αν είναι προσόν αμυντικού παίχτη, μιας και θα κινδύνευε η ομάδα του σε περίπτωση που θα δεχόταν κάρτα. Εν κατακλείδι να προσθέσω πως είναι σπουδαίος άνθρωπος, αγαπητός σε συμπαίχτες και φιλάθλους. Μία ξεχωριστή προσωπικότητα , ένα φωτεινό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές αθλητών.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
COLUMN: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΑΛΕΝΤΟ-ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ-ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΘΕΑΜΑ
Γράφτηκε 6 Σεπτεμβρίου 2016 και δημοσιεύτηκε 1 Οκτωβρίου 2016
Κάποτε οι πιτσιρικάδες της εποχής περασμένων δεκαετιών του '50, του '60 και του '70 γέμιζαν τις γειτονιές από τις φωνές τους. Η γιορτή του ποδοσφαίρου μόλις που είχε αρχίσει. Φυσικά αφού έπαιρναν την άδεια των γονιών τους. Ο καθένας τους ήθελε και ξεδίπλωνε το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Οι πέτρες και πολλές φορές οι σχολικές τσάντες έμπαιναν στη θέση τους για να αντικαταστήσουν τα δοκάρια, ενώ τα περιττά ρούχα γρήγορα-γρήγορα κι αυτά πετιόνταν από 'δω κι από 'κει, αν είχε τύχει να σχολάσουν εκείνη την ώρα, μιας και το παιχνίδι έπρεπε να ξεκινήσει. Οι προσποιήσεις, τα τακουνάκια κι άλλες επινοήσεις της στιγμής, έδιναν κι έπαιρναν. Τότε εκείνες τις εποχές τα παιδιά είχαν το έμφυτο χάρισμα, το οποίο σε αρκετούς έπαιξε σημαντικό ρόλο στη πορεία τους, αφού οι κυνηγοί ταλέντων που όργωναν τις γειτονιές τους δίνανε την ευκαιρία να παίξουν σε κάποια επαγγελματική ομάδα. Αν και το ποδόσφαιρο υπήρξε αρχικά ερασιτεχνικό. Όμως μετά τις δεκατίες του '80, του '90 ως και τώρα στα σημερινά χρόνια που ζούμε, οι πιτσιρικάδες δεν μαθαίνουν το ποδόσφαιρο στις γειτονιές, που είναι και το μεγαλύτερο σχολείο, αλλά σε οργανωμένα γήπεδα και μάλιστα με όλες τις ανέσεις. Έτσι το ποδόσφαιρο πλέον μπήκε σε άλλες βάσεις και μεταβλήθηκε σε κανονική βιομηχανία παιχτών, που σίγουρα παρακολουθώντας σαν θεατής αναρωτιέσαι, αν αξίζει να φορούν μία ποδοσφαιρική φανέλα, που άλλα χρόνια παλιότερα, δεν θα διανοούνταν να περάσουν καν έξω από το γήπεδο. Αφού σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα βαπτίζονται ταλέντα στελεχώνοντας συλλόγους και εθνικές ομάδες. Κατ' αυτό τον τρόπο συμπεραίνεις πως δεν υπάρχει πλέον το αυθεντικό ταλέντο, δεν υπάρχει ηγέτης και ο κατάλληλος άνθρωπος που θα τα βοηθήσει, και συνεπώς το θέαμα, ώστε να πάει ο κόσμος στα γήπεδα, παρά μόνο εμπορικής σημασίας συναναστροφή του παιδιού με τη μπάλα, μιας και η διαχείριση τους πέρασε στα χέρια ειδικών και μη των ποδοσφαιρικών πραγμάτων. Μοιραία λοιπόν φθάσαμε στην περίπτωση αυτή που δεν υπάρχει γέννηση, αλλά φτιάξιμο. Ας ελπίσουμε να έρθουν καλλίτερα χρόνια για το λαοφιλέστερο άθλημα του πλανήτη μας.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
Κάποτε οι πιτσιρικάδες της εποχής περασμένων δεκαετιών του '50, του '60 και του '70 γέμιζαν τις γειτονιές από τις φωνές τους. Η γιορτή του ποδοσφαίρου μόλις που είχε αρχίσει. Φυσικά αφού έπαιρναν την άδεια των γονιών τους. Ο καθένας τους ήθελε και ξεδίπλωνε το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Οι πέτρες και πολλές φορές οι σχολικές τσάντες έμπαιναν στη θέση τους για να αντικαταστήσουν τα δοκάρια, ενώ τα περιττά ρούχα γρήγορα-γρήγορα κι αυτά πετιόνταν από 'δω κι από 'κει, αν είχε τύχει να σχολάσουν εκείνη την ώρα, μιας και το παιχνίδι έπρεπε να ξεκινήσει. Οι προσποιήσεις, τα τακουνάκια κι άλλες επινοήσεις της στιγμής, έδιναν κι έπαιρναν. Τότε εκείνες τις εποχές τα παιδιά είχαν το έμφυτο χάρισμα, το οποίο σε αρκετούς έπαιξε σημαντικό ρόλο στη πορεία τους, αφού οι κυνηγοί ταλέντων που όργωναν τις γειτονιές τους δίνανε την ευκαιρία να παίξουν σε κάποια επαγγελματική ομάδα. Αν και το ποδόσφαιρο υπήρξε αρχικά ερασιτεχνικό. Όμως μετά τις δεκατίες του '80, του '90 ως και τώρα στα σημερινά χρόνια που ζούμε, οι πιτσιρικάδες δεν μαθαίνουν το ποδόσφαιρο στις γειτονιές, που είναι και το μεγαλύτερο σχολείο, αλλά σε οργανωμένα γήπεδα και μάλιστα με όλες τις ανέσεις. Έτσι το ποδόσφαιρο πλέον μπήκε σε άλλες βάσεις και μεταβλήθηκε σε κανονική βιομηχανία παιχτών, που σίγουρα παρακολουθώντας σαν θεατής αναρωτιέσαι, αν αξίζει να φορούν μία ποδοσφαιρική φανέλα, που άλλα χρόνια παλιότερα, δεν θα διανοούνταν να περάσουν καν έξω από το γήπεδο. Αφού σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα βαπτίζονται ταλέντα στελεχώνοντας συλλόγους και εθνικές ομάδες. Κατ' αυτό τον τρόπο συμπεραίνεις πως δεν υπάρχει πλέον το αυθεντικό ταλέντο, δεν υπάρχει ηγέτης και ο κατάλληλος άνθρωπος που θα τα βοηθήσει, και συνεπώς το θέαμα, ώστε να πάει ο κόσμος στα γήπεδα, παρά μόνο εμπορικής σημασίας συναναστροφή του παιδιού με τη μπάλα, μιας και η διαχείριση τους πέρασε στα χέρια ειδικών και μη των ποδοσφαιρικών πραγμάτων. Μοιραία λοιπόν φθάσαμε στην περίπτωση αυτή που δεν υπάρχει γέννηση, αλλά φτιάξιμο. Ας ελπίσουμε να έρθουν καλλίτερα χρόνια για το λαοφιλέστερο άθλημα του πλανήτη μας.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
COLUMN: ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΙΧΑΡΔΟ ΦΑΝ ΝΤΑΪΚ "ΝΤΕ ΤΑΡΤ"
ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ
19.Μαρτίου 2016 γράφτηκε και 20 Απριλίου 2016 δημοσιεύτηκε
Όταν χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο, μέλος της οικογενείας σου σίγουρα οι καταστάσεις σε κάνουν να δεις κάτω από άλλο πρίσμα τη ζωή, αλλά και το ποδόσφαιρο, αν χάσεις ένα συνοδοιπόρο της κερκίδας που τόσα σε συνδέουν μ' αυτόν που γεύτηκες μαζί του χαρές και λύπες. Πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε, που αν είχε φύγει από τη ζωή ένας αθλητής ή ένας φίλαθλος ενός συλλόγου, η διοίκηση σε συνεργασία με τους φιλάθλους αποτίουν φόρο τιμής, τόσο στον άνθρωπο που δεν βρισκόταν πια ανάμεσα τους, όσο στον άνθρωπο για την προσφορά του στο σύλλογο που έδινε σώμα και ψυχή για να βλέπει την ομάδα του συνεχώς να προοδεύει. Αυτός ο φόρος τιμής αποδίδεται μ' ενός λεπτού σιγή πριν την έναρξη του εκάστοτε αγώνα με τον απαραίτητο σεβασμό στη σορό του εκλιπόντος, αλλά και της οικογενείας του. Όμως υπάρχουν, ευτυχώς ελάχιστες, φορές στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη του λαοφιλέστερου αυτού αθλήματος, όπου οι αντίπαλοι φίλαθλοι μη σεβόμενοι τις στιγμές θλίψης, φορώντας τον μανδύα του υπανθρώπου και του οπαδού, κατά τη διάρκεια του ενός λεπτού σιγή επιδίδονται σε αήθεις συμπεριφορές, γιουχαΐζοντας ή τραγουδώντας εμετικά συνθήματα. Βέβαια προκαλούν το κοινό φίλαθλο αίσθημα, που ευτυχώς στην πλειοψηφία του αντιτίθεται σε τέτοιου είδους ενέργειες. Και για των λόγων μου το αληθές, ένα φωτεινό παράδειγμα υγιών σκεπτομένων φιλάθλων και φυσικά προς μίμηση υπήρξε η καθ' όλα ανθρώπινη και φίλαθλη συμπεριφορά των φιλάθλων της ΝΑΚ Μπρεντά, παραδίδοντας ταυτόγχρονα μαθήματα αθλητικού πολιτισμού, αφού ο αθλητισμός είναι ίσος με τον πολιτισμό. Στον εκτός έδρας αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας ΝΑΚ Μπρεντά εναντίον της ομάδας μας ΦΣ Ντεν Μπος στο Ντε Φληρτ, είχαν πάρει τη θέση τους στην κερκίδα των φιλοξενουμένων, όπου άπλωσαν κι ένα πανό το οποίο έγραφε, "R.I.P. De Tart, καλή δύναμη στην οικογένεια και στους φίλους", ενώ από νωρίς είχαν αρχίσει να τραγουδούν, ώστε να ενισχύσουν τους παίχτες τους, που ήδη βρίσκονταν στο πλαστικό τάπητα, για την προθέρμανσή τους. Με το που μπήκαν οι δύο μονομάχοι, οι φίλαθλοι της ομάδας μας ΦΣ Ντεν Μπος τραγουδούσαν, ενώ ήδη είχαν ανάψει τα πρώτα κυανόλευκα βεγγαλικά, τα οποία έμεναν για αρκετή ώρα αναμμένα, για ν' αποχαιρετίσουν κατ' αυτό τον τρόπο τον συνοδοιπόρο και φίλο Ριχάρδο φαν Ντάϊκ, που είχε χάσει τη μάχη για τη ζωή. Απόμεναν λίγα λεπτά για να ξεκινήσει ο αγώνας και από τα μεγάφωνα του Ντε Φληρτ ακούγονταν, όπως σε κάθε αγώνα, το γιου νέβερ γουόκ ελόουν, του στίχους του οποίου τραγουδούσαν οι κυανόλευκοι φίλαθλοι της Εμ Σάϊντ και ώ τι έκπληξη, άρχισαν να το τραγουδούν συνοδεύοντας τους οι κιτρινόμαυροι φίλαθλοι, ενώ ο διατητής έδωσε με το σφύριγμά του το σήμα του ενός λεπτού σιγή. Αμέσως με τη λήξη της οποίας έγινε η σέντρα του αγώνα με τα τραγούδια της ομάδας από την πλευρά των φιλάθλων των γηπεδούχων να συνεχίζονται, αλλά και οι κιτρινόμαυροι των φιλοξενουμένων να μην σταματούν, ενώ ο ποικιλόχρωμος καπνός από τα βεγγαλικά βοηθούντος και του ελαφριού ανέμου ανέβαινε στον ουρανό του Ντεν Μπος. Αν μη τι άλλο τους αξίζουν συγχαρητήρια και έπαινοι τιμώντας τον εκλιπόντα φίλαθλο του ΦΣ Ντεν Μπος Ριχάρδο Φαν Ντάϊκ.
Σεβασμός για τον Ριχάρδο φαν Ντάϊκ "ντε ταρτ"
Σεβασμός για τους αντιπάλους.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
Όταν χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο, μέλος της οικογενείας σου σίγουρα οι καταστάσεις σε κάνουν να δεις κάτω από άλλο πρίσμα τη ζωή, αλλά και το ποδόσφαιρο, αν χάσεις ένα συνοδοιπόρο της κερκίδας που τόσα σε συνδέουν μ' αυτόν που γεύτηκες μαζί του χαρές και λύπες. Πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε, που αν είχε φύγει από τη ζωή ένας αθλητής ή ένας φίλαθλος ενός συλλόγου, η διοίκηση σε συνεργασία με τους φιλάθλους αποτίουν φόρο τιμής, τόσο στον άνθρωπο που δεν βρισκόταν πια ανάμεσα τους, όσο στον άνθρωπο για την προσφορά του στο σύλλογο που έδινε σώμα και ψυχή για να βλέπει την ομάδα του συνεχώς να προοδεύει. Αυτός ο φόρος τιμής αποδίδεται μ' ενός λεπτού σιγή πριν την έναρξη του εκάστοτε αγώνα με τον απαραίτητο σεβασμό στη σορό του εκλιπόντος, αλλά και της οικογενείας του. Όμως υπάρχουν, ευτυχώς ελάχιστες, φορές στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη του λαοφιλέστερου αυτού αθλήματος, όπου οι αντίπαλοι φίλαθλοι μη σεβόμενοι τις στιγμές θλίψης, φορώντας τον μανδύα του υπανθρώπου και του οπαδού, κατά τη διάρκεια του ενός λεπτού σιγή επιδίδονται σε αήθεις συμπεριφορές, γιουχαΐζοντας ή τραγουδώντας εμετικά συνθήματα. Βέβαια προκαλούν το κοινό φίλαθλο αίσθημα, που ευτυχώς στην πλειοψηφία του αντιτίθεται σε τέτοιου είδους ενέργειες. Και για των λόγων μου το αληθές, ένα φωτεινό παράδειγμα υγιών σκεπτομένων φιλάθλων και φυσικά προς μίμηση υπήρξε η καθ' όλα ανθρώπινη και φίλαθλη συμπεριφορά των φιλάθλων της ΝΑΚ Μπρεντά, παραδίδοντας ταυτόγχρονα μαθήματα αθλητικού πολιτισμού, αφού ο αθλητισμός είναι ίσος με τον πολιτισμό. Στον εκτός έδρας αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας ΝΑΚ Μπρεντά εναντίον της ομάδας μας ΦΣ Ντεν Μπος στο Ντε Φληρτ, είχαν πάρει τη θέση τους στην κερκίδα των φιλοξενουμένων, όπου άπλωσαν κι ένα πανό το οποίο έγραφε, "R.I.P. De Tart, καλή δύναμη στην οικογένεια και στους φίλους", ενώ από νωρίς είχαν αρχίσει να τραγουδούν, ώστε να ενισχύσουν τους παίχτες τους, που ήδη βρίσκονταν στο πλαστικό τάπητα, για την προθέρμανσή τους. Με το που μπήκαν οι δύο μονομάχοι, οι φίλαθλοι της ομάδας μας ΦΣ Ντεν Μπος τραγουδούσαν, ενώ ήδη είχαν ανάψει τα πρώτα κυανόλευκα βεγγαλικά, τα οποία έμεναν για αρκετή ώρα αναμμένα, για ν' αποχαιρετίσουν κατ' αυτό τον τρόπο τον συνοδοιπόρο και φίλο Ριχάρδο φαν Ντάϊκ, που είχε χάσει τη μάχη για τη ζωή. Απόμεναν λίγα λεπτά για να ξεκινήσει ο αγώνας και από τα μεγάφωνα του Ντε Φληρτ ακούγονταν, όπως σε κάθε αγώνα, το γιου νέβερ γουόκ ελόουν, του στίχους του οποίου τραγουδούσαν οι κυανόλευκοι φίλαθλοι της Εμ Σάϊντ και ώ τι έκπληξη, άρχισαν να το τραγουδούν συνοδεύοντας τους οι κιτρινόμαυροι φίλαθλοι, ενώ ο διατητής έδωσε με το σφύριγμά του το σήμα του ενός λεπτού σιγή. Αμέσως με τη λήξη της οποίας έγινε η σέντρα του αγώνα με τα τραγούδια της ομάδας από την πλευρά των φιλάθλων των γηπεδούχων να συνεχίζονται, αλλά και οι κιτρινόμαυροι των φιλοξενουμένων να μην σταματούν, ενώ ο ποικιλόχρωμος καπνός από τα βεγγαλικά βοηθούντος και του ελαφριού ανέμου ανέβαινε στον ουρανό του Ντεν Μπος. Αν μη τι άλλο τους αξίζουν συγχαρητήρια και έπαινοι τιμώντας τον εκλιπόντα φίλαθλο του ΦΣ Ντεν Μπος Ριχάρδο Φαν Ντάϊκ.
Σεβασμός για τον Ριχάρδο φαν Ντάϊκ "ντε ταρτ"
Σεβασμός για τους αντιπάλους.
Αλέξανδρος Μουνδρέας, δημοσιογράφος και ποιητής
Copyright © 2015-2018 by Alexandros E. Moundreas. All rights reserved. The content of this website or any portion thereof may not be reproduced or used in any matter whatsoever without the express written permission of Alexandros E. Moundreas, except for the use of brief quotations in a review.
For permission request you can contact Alexandros Moundreas via Facebook:
For permission request you can contact Alexandros Moundreas via Facebook: